Είμαι ο λίγος στον κόσμο των πολλών που ξέρω οι λέξεις τι σημαίνουν…  Κι έμαθα να στρογγυλεύω της καρδιάς μου τις γωνιές για να χωρέσω λίγη Αγάπη … Είμαι ο λίγος στην λίστα των πολλών που συλλαβίζω ελεύθερα την λέξη σ” αγαπώ… κι εσύ χαμογελώντας άθελα σου σχίζεις το τελευταίο φύλο που “ναι ο επίλογος  στο τετράδιο της υπομονής μου … Είμαι ο λίγος στην τρέλα των πολλών που έμαθα τι λένε τα τραγούδια… Και στον καθρέφτη βλέπω τις μορφές
που “ναι χωρίς εσένα … όλες είν” δικές μου Η δική μου τρέλα είναι η μόνη διέξοδος, Κι οι λέξεις, δικά σου είναι μαχαίρια … Μα μην φοβάσαι αγάπη μου δεν κάνει κρότο η σιωπή μου… Αυτή “ναι που σκοτώνει φορώντας σιγαστήρα.
Και μη ρωτάς γιατί οι καρδιές ραγίζουν εντελώς αθόρυβα … Όνειρο ήταν και το ξέρω!  Θα υπάρχω πλάι σου σαν ξεθωριασμένη πινελιά στο υπόλοιπο γκρίζο ψυχρό σου τσιμέντο. Εκεί όμως δεν θάχει γραμμένα ημερολόγια
Ούτε το φεγγάρι θαν” πανσέληνο σαν κι απόψε … Ο έρωτας κι ο πόνος είν” δίδυμα φεγγάρια.
πολλές φορές αδύνατο να ξεχωρίσεις λέξεις που ταξιδεύουν στη θάλασσα του νου. Κι ο πόνος δραπέτης, -δικός μου έγινε- Στους χτύπους της καρδιάς σου, έμαθα ν” ακούω την δική μου καρδιά. Το μόνο που απόμεινε -σαν παιχνίδι θεϊκό-,
είναι να ξεχνάω τη θνητή μας φύση. Κι είν” ο έρωτας δραπέτης μυστικός, τυφλός, αέναος, έρωτας κλέφτης …

εγραψε το πιτσιρικι