Υπάρχει ένα όνειρο μέσα στο κεφάλι μου. Ένα συμπαγές πηχτο ονειρο απο το παρελθόν. Σήμερα θέλω να γράψω και να τραγουδησω το πιο βασανιστικό πονεμένο τραγούδι. Το πιο  λαχανιασμένο, βραχνό, απελπισμένο τραγούδι του κόσμου, και ας είναι φάλτσο.. Θέλω να γραψω στουs τοίχους και να ζωγραφίσω τον πιο κόκκινο πίνακα..Να ρουφηξω το πιο αστραφτερο και λαμπερο διαμάντι του κόσμου. Σήμερα θέλω να πέσω και να φιλησω τα πόδια εκείνης που αξίζει να ρίξω τροφή στα Λεονταρια  που ζουν μέσα μου. Να τα ταίσω φόβο, και ύστερα ας κρυφτώ στη σκοτεινή σπηλιά μου πενθώντας..Απτόητος.. Ένα όνειρο πλανάται και μεγαλώνει στο κεφάλι μου κι από σήμερα θέλω να γνέφω μόνο  λυσσασμένα όχι και ναι, μαστιγώνοντας με τα μαλλιά μου τον  κόσμο ολόκληρο. Σήμερα προτιμώ το φόνο απ’τον θάνατο. Ενα όνειρο έχει κυριεύσει το κεφάλι μου και έχω συνηθίσει τους πυροβολισμούς και τους κροτους των δεικτών του ρολογιού που  είναι απέναντι.. Σε λίγο ξημερώνει. Δεν ξέρω αν σήμερα είναι χθες ή αύριο. Δεν νιώθω τίποτα. Δεν εχω αίσθηση.. Είμαι πνιγμένος στο όνειρο μου..Έστω ότι καθόμαστε ανάμεσα σε δύο δρόμους πανομοιότυπους. Όσο φτάνει το μάτι μας, δεν βλέπουμε τέλος αλλά ξέρουμε – επειδή στεκόμαστε ανάμεσα – ότι οι δρόμοι είναι παράλληλοι. Το μάτι μας δίνει την πληροφορία ότι κάπου οι δύο δρόμοι τέμνονται αλλά ο εγκέφαλος, αυτός ο ακούραστος αναλυτής της οπτικής μας, λέει άλλα. Είναι οφθαλμαπάτη. Δυο ατέρμονες ευθείες μοιάζουν πάντα ότι τέμνονται σαν τις κοιτάς στο άπειρο. Το άπειρο τέμνεται; Όχι…Ε λοιπον αυτο θελω.. Δεν θελω να ειναι οφθαλμαπάτη. Θέλω να σου μάθω εκείνα που κανεναs δεν είχε την υπομονή να σου μάθει. Θέλω να γυρίσω μαζί σου τον κόσμο και να μάθεις τα λιμάνια της καρδιάς μου.. Σήμερα θέλω να σε δημιουργήσω και να σε πλασω απ’την αρχή. Χρειάζομαι τρεις μεγαλειώδεις κεραυνούς. Ενα τράνταγμα σεισμού, Μια μεγαλοπρεπή καταιγίδα που θα κάνει το μυαλό μου να χυθεί ορμητικά μέσα στο σώμα μου… Πρόλαβε πριν στερέψει το  όνειρο, πριν βυθισθει η σκέψη μου στο άπειρο …..

έγραψε το πιτσιρικι