ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

«Όταν με ρώτησαν ποια ήταν η υπηκοότητά μου, δεν ήξερα τι να πω. Γεννήθηκα τη δεκαετία του ’60 στο Κόσοβο από πατέρα γιουγκοσλάβο και μάνα σοβιετική. Με έχουν συλλάβει τουλάχιστον 25 φορές και έχω κλειστεί σε κέντρα κράτησης 6 ή 7 φορές.»

Το 11χρονο κορίτσι της φωτογραφίας γεννήθηκε στην Αμπχαζία και ζει στην Ουκρανία χωρίς υπηκοότητα (UNHCR/ Gr. Constantine)

Είσαι μια σκιά εδώ. Μόνο μια σκιά.
Περνάς και κανείς δεν σε βλέπει.

Περισσότερα από δέκα εκατομμύρια άνθρωποι παραμένουν, σήμερα, χωρίς υπηκοότητα, στερούμενοι τα δικαιώματα και την πρόσβαση σε υπηρεσίες που απορρέουν από το status του πολίτη. Αυτό σημαίνει πως κανένα κράτος δεν τους αναγνωρίζει, δεν διαθέτουν νομιμοποιητικά έγγραφα, και επομένως στερούνται της πρόσβασης σε εθνικά ή διεθνή πλαίσια προστασίας. Πολύ περισσότερο από ένα νομικό ζήτημα, η ανιθαγένεια συνιστά ένα θεμελιώδες ζήτημα ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Οι ανιθαγενείς δεν έχουν πρόσβαση σε δημόσιες δομές υγείας, συχνά στερούνται την εκπαίδευση (οι δυσκολίες ξεκινούν ήδη από το δημοτικό), δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα, κινδυνεύουν διαρκώς με κράτηση, αποκλείονται από επαγγελματικές ευκαιρίες, δεν μπορούν να μετακινηθούν ελεύθερα, ενώ παράλληλα αδυνατούν από το να παντρευτούν και να ανοίξουν λογαριασμό σε κάποια τράπεζα μέχρι και να αποκτήσουν δίπλωμα οδήγησης ή μια δική τους στέγη. Οι ανιθαγενείς γεννιούνται και πεθαίνουν «αόρατοι», στερούμενοι όσα εμείς μπορούμε να θεωρούμε δεδομένα.

Σύμφωνα με στοιχεία της Ύπατης Αρμοστείας, στα μέσα του 2013, η Μιανμάρ, η Ακτή Ελεφαντοστού, η Ταϊλάνδη, η Λετονία και η Δομινικανή Δημοκρατία ήταν κατά σειρά οι χώρες με τους περισσότερες ανιθαγενείς. Ακολουθούσαν η Ρωσία, η Συρία, το Ιράκ, το Κουβέιτ και η Εσθονία.

Το να μην έχει κάποιος έγγραφα και εθνικότητα είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ σε αυτό τον κόσμο.

Η ανιθαγένεια είναι ένα ξεκάθαρα τεχνητό πρόβλημα – ένα νομικό κενό – που προκαλείται από μία σειρά διακριτών αιτιών. Αρχικά πρέπει να διαχωρίσουμε εκείνους που γεννιούνται από ανιθαγενείς γονείς (de jure) από τους de factoαπάτριδες, όσους, δηλαδή, είτε εγκατέλειψαν την επικράτεια της χώρας, της οποίας υπήρξαν υπήκοοι, και δεν απολαμβάνουν πλέον της προστασίας της, είτε μεταγενέστερα απώλεσαν την ιθαγένειά τους, χωρίς να αποκτήσουν στη συνέχεια μια δεύτερη.

Πολλά άτομα έχουν υποπέσει στο καθεστώς της ανιθαγένειας στο πλαίσιο του φαινομένου της «διαδοχής κρατών», δηλαδή κατά την υποκατάσταση μιας πολιτείας από μία άλλη στις διεθνείς υποχρεώσεις της. Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί είτε μετά από προσάρτηση εδαφών, είτε μετά από διαμελισμό κρατών είτε μετά από απόσχιση, ολική ή μερική. Η μετακίνηση πληθυσμών λόγω μεταφοράς ή απώλειας κυριαρχίας, όπως δείχνει η ιστορία, οδηγεί αρκετές φορές σε μεταβολή ή απώλεια της ιθαγένειας των φυσικών προσώπων που κατοικούν στα συγκεκριμένα εδάφη. Αλλά και το αντίθετο μπορεί να συμβεί, δηλαδή η ανιθαγένεια μπορεί να προκαλέσει αναγκαστική μετακίνηση πληθυσμών.

Η διαιώνιση του προβλήματος, ωστόσο, θα ήταν αδύνατη αν δεν υπήρχανδιακρίσεις εις βάρος μειονοτικών ομάδων στις εθνικές νομοθεσίες περί ιθαγένειας. Πολλοί ανιθαγενείς είναι θύματα μιας εσκεμμένης πολιτικής άρνησης των κρατών να τους αναγνωρίσουν και να τους εντάξουν, ενώ άλλοι έχουν μείνει χωρίς υπηκοότητα από ένα σύνολο ατυχών περιστάσεων (σύγκρουση νόμων, κακή διοικητική μεταχείριση).

Παράλληλα, εμπόλεμες συρράξεις και τοπικές αναταραχές ανάμεσα σε διαφορετικές φυλετικές ή θρησκευτικές ομάδες σε διάφορες χώρες παγκοσμίως,γεννούν νέους ανιθαγενείς, καθώς συχνά ο δικαστής της χώρας υποδοχής δεν μπορεί να προσδιορίσει την ιθαγένεια του υπό κρίση πρόσφυγα, μιας και οι αρμόδιες προξενικές αρχές της χώρας καταγωγής του δεν τον αναγνωρίζουν πλέον ως δικό τους πολίτη. Ενώ αρκετοί πρόσφυγες είναι και ανιθαγενείς, δεν είναι όλοι οι ανιθαγενείς πρόσφυγες.  Παρόλα αυτά, το ζήτημα της ανιθαγένειας αποτελεί κύρια μέριμνα της ΄Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες.  Σύμφωνα με στοιχεία του οργανισμού, των 78% των γεννήσεων σύρων προσφύγων, που έχουν καταφύγει στον Λίβανο, δεν έχουν καταγραφεί.

Λόγω της μη καταχώρησης των γεννήσεών τους στα αρμόδια ληξιαρχικά βιβλία, εκτός από τους πρόσφυγες, παραμένουν χωρίς υπηκοότητα και μέλη άλλων ομάδων, όπως οι νομάδες, οι Ρομά, αλλά και άτομα ακαθόριστης ιθαγένειας.

Κάθε δέκα λεπτά γεννιέται ένας ανιθαγενής

Πάνω από το ένα τρίτο των ανιθαγενών παγκοσμίως είναι παιδιά. Παιδιά που από τη μέρα που γεννιούνται παραμένουν στην αφάνεια και παράλληλα στιγματισμένα. Δεν εμβολιάζονται και δεν έχουν καμία πρόσβαση σε δομές Υγείας, δεν γίνονται δεκτά στο σχολείο, δεν προστατεύονται από κανένα νόμο. Ο κίνδυνος να μείνουν νεογέννητα παιδιά χωρίς υπηκοότητα γιγαντώνεται σε συνθήκες ενόπλων συρράξεων, όταν οικογένειες αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις εστίες τους. Ας σημειώσουμε ότι μόνο ο πόλεμος της Συρίας έχει οδηγήσει στην προσφυγιά περισσότερα από 50.000 παιδιά. Στις περιπτώσεις που οι γονείς δεν έχουν καταφέρει να διασώσουν τα νομιμοποιητικά τους έγγραφα, τα νεογέννητα παιδιά τους καταδικάζονται στην ανιθαγένεια.

Περισσότεροι από 600.000 αόρατοι στην Ευρώπη

Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991 οδήγησε χιλιάδες ανθρώπους – στις Βαλτικές Χώρες και την Ανατολική Ευρώπη – στην ανιθαγένεια. Στα τέλη του 2013, περισσότερα από 267.000 άτομα στη Λετονία και 91.000 στην Εσθονίαπαρέμεναν χωρίς υπηκοότητα. Παράλληλα, και παρά τις σημαντικές προσπάθειες των τελευταίων ετών, περίπου 250 χιλιάδες παραμένουν ανιθαγενείς ή ακαθόριστης ιθαγένειας, καθώς βρέθηκαν με ληγμένο σοβιετικό διαβατήριο, σε χώρες που δεν τους αναγνώρισαν. Σημειώνεται πως από το 2009, 60.000 άνθρωποι αναγνωρίστηκαν από το Κιργιστάν και περισσότεροι από 15.000 από το Τουρκμενιστάν. Στη Ρωσία, τον περασμένο χρόνο καταγράφηκαν 178.000 πρόσωπα που αυτοπροσδιορίζονται ως απάτριδες, ενώ στην Ουκρανία, ο αντίστοιχος αριθμός άγγιζε τις 40.000.

Παρόμοια η κατάσταση και στις χώρες που αποτέλεσαν την ενωμένηΓιουγκοσλαβία. Αν και αρκετοί έχουν κατορθώσει να αναγνωριστούν, 22.000 άνθρωποι, μέλη μειονοτήτων, παραμένουν χωρίς ιθαγένεια, στην πλειοψηφία τους Ρομά, Ασκάλι και Αιγύπτιοι (οι δύο τελευταίες μειονότητες κατοικούν κατά βάση στην Αλβανία, το Κόσοβο, και τη ΠΓΔ της Μακεδονίας).

Στους αόρατους της Ευρώπης, όμως, περιλαμβάνονται, και μετανάστες ή πρόσφυγες εκτός της επικράτειάς της, οι οποίοι δεν αναγνωρίζονται ως πολίτες των χωρών, όπου γεννήθηκαν.

Σε ολόκληρη την Ευρώπη, τα κενά στις εγχώριες νομοθεσίες συνεχίζουν ναγεννούν ανιθαγενείς, την ώρα που μόνο οκτώ ευρωπαϊκές χώρες έχουν ψηφίσει διατάξεις που αφορούν την ιθαγένεια των απάτριδων (Βρετανία, Ουγγαρία, Ισπανία, Γεωργία, Μολδαβία, Λετονία, Γαλλία και Ιταλία). Οι περισσότερες χώρες έχουν επικυρώσει τη σχετική σύμβαση του ΟΗΕ του 1954 για το καθεστώς των ανιθαγενών, ωστόσο, η Εσθονία, η Κύπρος, η Μάλτα και η Πολωνία δεν το έχουν πράξει. Παρόλο που ορισμένοι ανιθαγενείς στην Ε.Ε. διαθέτουν άδειες μόνιμης παραμονής, πληρώνουν φόρους και χαίρουν καλύτερης μεταχείρισης, κανείς ανιθαγενής δεν έχει τα ίδια δικαιώματα με τους υπόλοιπους ευρωπαίους πολίτες (μεταξύ των οποίων και το δικαίωμα ψήφου στις εκλογές).

Με αφορμή την 60η επέτειο της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών του 1954 για το Καθεστώς των Ανιθαγενών, η Ύπατη Αρμοστεία ξεκίνησε στις 4 Νοεμβρίου μια παγκόσμια εκστρατεία, με τίτλο “I Belong”, και διακηρυγμένο στόχο τον τερματισμό, μέσα στα επόμενα 10 χρόνια,  του προβλήματος της ανιθαγένειας.

http://mavrhlista.wordpress.com/2014/11/16/

Ο κατάλογος των ονομάτων των νεκρών από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973, όπως έχει συνταχθεί από την ενδελεχή έρευνα του Λεωνίδα Καλλιβρετάκη.

Επώνυμοι νεκροί των γεγονότων του Νοεμβρίου 1973 κατά χρονολογική κατάταξη
(προσωρινός κατάλογος)

1. Σπυρίδων Κοντομάρης του Αναστασίου, 57 ετών, δικηγόρος (πρώην βουλευτής Κερκύρας της Ένωσης Κέντρου), κάτοικος Αγίου Μελετίου, Αθήνα. Στις 16.11.1973, γύρω στις 20.30-21.00, ενώ βρισκόταν στη διασταύρωση οδών Γεωργίου Σταύρου & Σταδίου, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έρριχνε η Αστυνομία κατά των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να υποστεί έμφραγμα του μυοκαρδίου. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

2. Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη, 17 ετών, μαθητής, κάτοικος Λευκάδος 7, Αθήνα. Στις 16.11.1973, μεταξύ 21.30 και 21.45, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ & Μάρνη, τραυματίστηκε θανάσιμα στην καρδιά από πυρά που έρριξαν εναντίον του άνδρες της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. και από εκεί, νεκρός πλέον, στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών (όπως λεγόταν τότε το Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο).

3. Σωκράτης Μιχαήλ, 57 ετών, εμπειρογνώμων ασφαλιστικής εταιρείας, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Στις 16.11.1973, μεταξύ 21.00 και 22.30, ενώ βρισκόταν μεταξύ των οδών Μπουμπουλίνας και Σόλωνος, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έρριχνε η Αστυνομία κατά των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να υποστεί απόφραξη της αριστεράς στεφανιαίας. Μεταφέρθηκε ημιθανής στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. (F Σεπτεμβρίου), όπου και πέθανε.

4. Toril Margrethe Engeland του Per Reidar, 22 ετών, φοιτήτρια από το Molde της Νορβηγίας. Στις 16.11.1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο στήθος από πυρά της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο ξενοδοχείο «Ακροπόλ» και αργότερα, νεκρή ήδη, στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ι.Κ.Α. Ανακριβώς είχε αναφερθεί αρχικά από την Αστυνομία ως «Αιγυπτία Τουρίλ Τεκλέτ» και η παρεξήγηση αυτή επιβιώνει ακόμη σε κάποιους «καταλόγους νεκρών».

5. Βασίλειος Φάμελλος του Παναγιώτη, 26 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από τον Πύργο Ηλείας, κάτοικος Κάσου 1, Κυψέλη, Αθήνα. Στις 16.11.1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. και από εκεί, νεκρός πλέον, στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών.

6. Γεώργιος Σαμούρης του Ανδρέα, 22 ετών, φοιτητής Παντείου, από την Πάτρα, κάτοικος πλατείας Κουντουριώτου 7, Κουκάκι. Στις 16.11.1973 γύρω στις 24.00, ενώ βρισκόταν στην ευρύτερη περιοχή του Πολυτεχνείου (Καλλιδρομίου και Ζωσιμάδων), τραυματίστηκε θανάσιμα στον τράχηλο από πυρά της αστυνομίας. Μεταφέρθηκε στο πρόχειρο ιατρείο του Πολυτεχνείου, όπου απεβίωσε. Από εκεί μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ι.Κ.Α. Ανακριβώς είχε αναφερθεί αρχικά από την Αστυνομία ως «Χαμουρλής».

7. Δημήτριος Κυριακόπουλος του Αντωνίου, 35 ετών, οικοδόμος, από τα Καλάβρυτα, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Κατά τις βράδυνες ώρες της 16.11.1973 ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια και στη συνέχεια κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, συνεπεία των οποίων πέθανε, από οξεία ρήξη αορτής, τρεις ημέρες αργότερα, στις 19.11.1973, ενώ μεταφερόταν στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ.

8. Σπύρος Μαρίνος του Διονυσίου, επονομαζόμενος Γεωργαράς, 31 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από την Εξωχώρα Ζακύνθου. Κατά τις βράδυνες ώρες της 16.11.1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, και υπέστη κρανιοε-γκεφαλικές κακώσεις. Μεταφέρθηκε στο Θεραπευτήριο Πεντέλης, όπου πέθανε τη Δευτέρα, 19.11.1973, από οξύ αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο. Τάφηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, όπου στις 9.9.1974, έγινε τελετή στη μνήμη του.

9. Νικόλαος Μαρκούλης του Πέτρου, 24 ετών, εργάτης, από το Παρ-θένι Θεσσαλονίκης, κάτοικος Χρηστομάνου 67, Σεπόλια, Αθήνα, εργάτης. Κατά τις πρωινές ώρες της 17.11.1973, ενώ βάδιζε στην πλατεία Βάθης, τραυματίστηκε στην κοιλιά από ριπή στρατιωτικής περιπόλου. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε τη Δευτέρα 19.11.1973.

10. Αικατερίνη Αργυροπούλου σύζυγος Αγγελή, 76 ετών, κάτοικος Κέννεντυ και Καλύμνου, Αγιοι Ανάργυροι Αττικής. Στις 10.00 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην αυλή του σπιτιού της, τραυματίστηκε στην πλάτη από σφαίρα. Διακομίστηκε στην κλινική «Παμμακάριστος» (Κάτω Πατήσια), όπου νοσηλεύτηκε επί ένα μήνα και κατόπιν μεταφέρθηκε στο σπίτι της, όπου πέθανε συνεπεία του τραύματος της μετά από ένα εξάμηνο (Μάιος 1974).

11. Στυλιανός Καραγεώργης του Αγαμέμνονος, 19 ετών, οικοδόμος, κάτοικος Μιαούλη 38, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 10.15 το πρωί της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στην οδό Πατησίων, μεταξύ των κινηματογράφων «ΑΕΛΑΩ» και «ΕΑΛΗΝΙΣ», τραυματίστηκε από ριπή πολυβόλου που έρριξε εναντίον τους περίπολος πεζοναυτών που επέβαινε ενός τεθωρακισμένου οχήματος. Μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου πέθανε μετά από 12 μέρες, στις 30.11.1973.

12. Μάρκος Καραμανής του Δημητρίου, 23 ετών, ηλεκτρολόγος, από τον Πειραιά, κάτοικος Χίου 35, Αιγάλεω. Στις 10.30 περίπου το πρωί της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην ταράτσα πολυκατοικίας επί της πλατείας Αιγύπτου 1, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του Ο.Τ.Ε. (αυτουργός ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Αυμπέρης, 573ου Τάγματος Πεζικού). Μεταφέρθηκε στην κλινική «Παντάνασσα» (πλατεία Βικτωρίας), όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

13. Αλέξανδρος Σπαρτίδης του Ευστρατίου, 16 ετών, μαθητής, από τον Πειραιά, κάτοικος Αγίας Λαύρας 80, Αθήνα. Στις 10.30 με 11.00 περίπου το πρωί της 17.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Κότσικα, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του Ο.Τ.Ε. (αυτουργός ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Δυμπέρης, 573ου Τάγματος Πεζικού). Με διαμπερές τραύμα μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου τον βρήκε νεκρό ο πατέρας του.

14. Δημήτριος Παπαϊωάννου, 60 ετών, διευθυντής ταμείου αλευροβιομηχάνων, κάτοικος Αριστομένους 105, Αθήνα. Γύρω στις 11.30 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην πλατεία Ομονοίας, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έριχνε η Αστυνομία. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του, συνεπεία εμφράγματος.

15. Γεώργιος Γεριτσίδης του Αλεξάνδρου, 47 ετών, εφοριακός υπάλληλος, κάτοικος Ελπίδος 29, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 12.00 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν μέσα στο αυτοκίνητο του στα Νέα Λιόσια, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά που διέσχισαν τον ουρανό του αυτοκινήτου. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε αυθημερόν.

16. Βασιλική Μπεκιάρη του Φωτίου, 17 ετών, εργαζόμενη μαθήτρια, από τα Αμπελάκια Βάλτου Αιτωλοακαρνανίας, κάτοικος Μεταγένους 8, Νέος Κόσμος. Στις 12.00 το μεσημέρι της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην ταράτσα του σπιτιού της, τραυματίστηκε θανάσιμα στον αυχένα από πυρά. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών και στη συνέχεια στον «Ευαγγελισμό», όπου πέθανε αυθημερόν.

17. Δημήτρης Θεοδώρας του Θεοφάνους, 52 ετών, κάτοικος Ανακρέοντος 2, Ζωγράφου. Στις 13.00, της 17.11.1973, ενώ διέσχιζε με τη μητέρα του τη διασταύρωση της οδού Ορεινής Ταξιαρχίας με τη λεωφόρο Παπάγου στου Ζωγράφου, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά στρατιωτικής περιπόλου με επικεφαλής αξιωματικό (πιθανόν ο ίλαρχος Σπυρίδων Σταθάκης του Κ.Ε.Τ/Θ), που βρισκόταν ακροβολισμένη στο λόφο του Αγίου Θεράποντος. Εξέπνευσε ακαριαία και όταν μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο των Παίδων, απλώς διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

18. Αλέξανδρος Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας, 43 ετών, Αφγανός τουρκικής υπηκοότητας, ταχυδακτυλουργός, κάτοικος Μύρων 10, Αγιος Παντελεήμονας, Αθήνα. Στις 13.00, της 17.11.1973, ενώ βάδιζε με τον 13χρονο γιο του στη διασταύρωση των οδών Χέϋδεν και Αχαρνών, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από ριπή μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε απευθείας στο νεκροτομείο, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

19. Αλέξανδρος Παπαθανασίου του Σπυρίδωνος, 59 ετών, συνταξιούχος εφοριακός, από το ΚεράσοΒο Αιτωλοακαρνανίας, κάτοικος Νάξου 116, Αθήνα. Στις 13.30 της 18.11.1973, ενώ βάδιζε με τις ανήλικες κόρες του στη διασταύρωση των οδών Δροσοπούλου και Κύθνου, απέναντι από το ΙΣΤ” Αστυνομικό Τμήμα, βρέθηκε εν μέσω πυρών, προερχομένων από τους αστυνομικούς του Τμήματος, με αποτέλεσμα να πάθει συγκοπή. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

20. Ανδρέας Κούμπος του Στέργιου 63 ετών, βιοτέχνης, από την Καρδίτσα, κάτοικος Αμαλιάδος 12, Κολωνός. Γύρω στις 11.00 με 12.00 της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Γ” Σεπτεμβρίου και Καποδιστρίου, τραυματίστηκε στη λεκάνη από πυρά μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., κατόπιν στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών και τέλος στο Κ.Α.Τ., όπου και πέθανε στις 30.1.1974.

21. Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου, 20 ετών, ηλεκτρολόγος, από τη Μυτιλήνη, κάτοικος Ασημάκη Φωτήλα 8, Αθήνα. Στις 12.00 το μεσημέρι της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά περιστρόφου αξιωματικού του Στρατού (αυτουργός ο συνταγματάρχης Νικόλςος Ντερτι-λής). Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. σε κωματώδη κατάσταση και κατόπιν στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε αυθημερόν.

22. Κυριάκος Παντελεάκης του Δημητρίου, 44 ετών, δικηγόρος, από την Κροκέα Λακωνίας, κάτοικος Φερρών 5, Αθήνα. Στις 12.00 με 12.30 το μεσημέρι της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Γλάδστωνος, τραυματίστηκε θανάσιμα από πυρά διερχομένου άρματος μάχης. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου και πέθανε στις 27.12.1973.

23. Ευστάθιος Κολινιάτης, 47 ετών, από τον Πειραιά, κάτοικος Νικο-πόλεως 4, Καματερό Αττικής. Κτυπήθηκε στις 18.11.1973 από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, και υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, συνεπεία των οποίων πέθανε στις 21.11.1973.

24. Ιωάννης Μικρώνης του Αγγέλου, 22 ετών, φοιτητής στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών, από την Ανω Αλισσό Αχαΐας. Συμμετείχε στην κατάληψη του Πανεπιστημίου Πατρών. Κτυπήθηκε μετά τα γεγονότα, υπό συνθήκες που παραμένουν ακόμη αδιευκρίνιστες. Συνεπεία της κακοποίησης του υπέστη ρήξη του ήπατος, εξαιτίας της οποίας πέθανε στις 17.12.1973 στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών, όπου νοσηλευόταν. Σύμφωνα με ορισμένες ενδείξεις, ο τραυματισμός του συνέβη στην Πάτρα, άλλες όμως πληροφορίες τον τοποθετούν στην Αθήνα. Η περίπτωση του παραμένει υπό έρευνα. Σε ορισμένους καταλόγους νεκρών αναφέρεται ανακριβώς ως «Κώστας Μικρώνης».

Πηγή

Αυτή η χώρα μισεί τα παιδιά της.

Χρόνια το παρακολουθώ και το πιστεύω ακράδαντα.

Μην ακούτε τις πομφόλυγες «κάνω τα πάντα για τα παιδιά μου» ή «σαν την ελληνίδα μάνα δεν υπάρχει»

Ψέματα.

Παρακολουθείς και βλέπεις χρόνια τώρα.

Οι μαθητές, έφηβοι;

Τρέχουν σα τους Βέγγους από φροντιστήριο σε σχολείο, σε γυμναστήριο και μπαλέτο, σε ξένες γλώσσες και ωδεία για να εκπληρώσουν τα όνειρα των γονιών τους.

Κανείς δεν τα ρώτησε ποια είναι τα δικά τους όνειρα.

Φορτώνονται και την ηθική πίεση πως οι γονείς τους ξοδεύονται για να τα σπουδάσουν.

Αν αντισταθούν; Διαπομπεύονται μαζικά, «τσογλάνια που σηκώσανε κεφάλι, τι σκατά θέλουν πάλι τα κωλόπαιδα; Να χάσουν μαθήματα, να κάθονται.»

Λες και της εφηβείας ο σκοπός είναι να δουλεύεις σα δούλος, να χάνεις τα νιάτα σου για ένα αμφίβολο μέλλον.

Οι μεγαλύτερης ηλικίας νέοι;

Στην πυρά ομαδόν.

«Δεν ξέρουν τι θέλουν, κάθονται και τους ταΐζει η μαμά, δήθεν σπουδάζουν και κόβουν βόλτες.»

Αν εξεγερθούν; «Είναι αληταριά,θέλουν ξύλο,τσακίστε τους,μπουντρουμιάστε τους.»

Απίθανο επίσης ,και άξιο μελέτης, είναι το πώς οι μεγαλύτεροι χρεώνουν απίστευτες ευθύνες στους νέους ενώ, χαλαρά, απαλλάσσουν τους εαυτούς τους με γελοίες δικαιολογίες από κάθε ευθύνη.

Ζούμε στη χώρα που θεωρείται φυσιολογικό να συλλαμβάνεται ένας έφηβος επειδή συμμετείχε στην κατάληψη του σχολειού του αλλά να κάνει πάρτυ στη Μύκονο υπόδικος φοροφυγάς.

Γιατί;

Γιατί μισούν τόσο πολύ τους νέους;

Ίσως δεν έζησαν σαν νέοι αυτοί που τους μισούν, ίσως θρηνούν μέσα τους τον νέο που σκότωσαν για να βολευτούν σε ένα τριαράκι στο Χαλάνδρι κι ένα γυαλιστερό αυτοκίνητο.

Μπορεί να κοιτούν στον καθρέφτη και να βλέπουν μέσα το αυθάδικο νεανικό πρόσωπο που ξεπούλησαν για το τίποτα και για πάντα.Και φρενιάζουν.

Μπορεί να τους φοβούνται κιόλας. Ο νέος μπορεί να συντρίψει την μιζεριάρικη ρουτίνα του ενήλικα, να κάνει θρύψαλα ένα σαθρό καθεμέρα που μοιάζει με αιωνιότητα.

Κυρίως νιότη ίσον αλλαγή.

Και αλί! ο μικροαστός νοικοκύρης τρέμει τις αλλαγές.

Προτιμά το βόθρο που ζει, συνήθισε τη μυρουδιά, καλά τα σκατά που ξέρεις απ τα σκατά που δεν ξέρεις.

Πώς θα γλυτώσουμε λοιπόν απ τους νέους;

Ή θα τους δείρουμε ή θα τους μπουντρουμιάσουμε ή θα τους ξεφτιλίσουμε ή θα τους κάνουμε σα τα μούτρα μας, ενσωματώνοντας τους στο φρεάτιο που ζούμε.

Εξάλλου, μην ξεχνάμε, πως οι «λατρευτοί νέοι» είναι συνήθως αυτοί που μας μοιάζουν, που ήδη είναι γέροι.

Οι άλλοι είναι απλώς «κωλοπαίδια.»

Για το Νόστιμον ήμαρ: Σοφία Λαμπίκη