ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

από ToSofoPaidi

 Απόψε θέλω να διηγηθώ μια ιστορία με εικόνες, μια ιστορία ανθρώπων και σκιών. Μα είναι δύσκολο θαρρώ, όχι γιατί τα δάχτυλα είναι ακόμα παγωμένα από το κρύο του δρόμου, αλλά γιατί νιώθω τύψεις που μπορώ να το κάνω στα ζεστά ενός σπιτιού και ενός μικρόκοσμου ασφαλούς. Δεν έχω μάθει τι πάει να πει πόλεμος. Τον έχω διαβάσει, τον έχω παρακολουθήσει και κοιτάξει πολλές φορές στην οθόνη, μια φορά μάλιστα τον προσέγγισα οριακά και μπορώ με ειλικρίνεια να πω, πως εκείνη την μία στιγμή τα πόδια είχαν κοπεί μόνο και μόνο στην ιδέα να τον πλησιάσω τόσο πολύ. Όμως εξακολουθώ να μην ξέρω τι σημαίνει να ζεις έναν πόλεμο και ούτε θέλω να μάθω, μου αρκεί που τον βλέπω μέσα από τα μάτια παιδιών και ανθρώπων που έρχονται από αυτόν, που είδαν με τα μάτια τους συγγενείς να σβήνουν, σπίτια να γκρεμίζονται και την, έως τότε, κανονικότητα τους (καλή και κακή) να εξατμίζεται στον ήχο ενός όλμου ή μιας ρουκέτας. Και κλαίω μέσα μου όταν βλέπω βλέμματα που έχουν δει τον χαμό να μου χαμογελούν. Ίσως το πιο πηγαίο και ζωντανό χαμόγελο και “γω τόσο λίγος, μα ανταποδίδω με δυσκολία.

Παλαιστίνη, Γάζα, Χαν Γιουνίς, Μπέιτ Χανούν, Τζαμπαλίγια, Ράφα… Ο μικροσκοπικός χάρτης της αξιοπρέπειας στον μικρόκοσμο μου ξαφνικά γιγαντώθηκε και νέα ονόματα ήρθαν να προστεθούν, σαν μικρές τελείες που, αν τις ενώσεις, ορίζουν τα ορθάνοιχτα σύνορα της αλληλεγγύης: Συρία, Δαμασκός, Αλέππο, Χομς, Γιαρμούκ. Πόσο θάνατο χωρά η αγκαλιά της Μέσης Ανατολής άραγε;

Στέκομαι μόνος δίπλα στα παιδιά της περιφρούρησης με τα κίτρινα γιλέκα, ίσως και μερικούς φωτορεπόρτερ, απέναντι σε τριακόσιους ανθρώπους με την λέξη “αξιοπρέπεια” κεντημένη στο βλέμμα. “Γιατί είσαι εδώ τόσες μέρες; Σε βλέπουμε διαρκώς εδώ”, η ερώτηση σε σπαστά Αγγλικά. “In solidarity my brother”1, η απάντηση σε μια λέξη κι ένα άνοιγμα προς ανθρώπους που μπορεί να μας χωρίζουν θεοί και γλώσσες, όμως τα νοήματα μας είναι κοινά. “Σ” ευχαριστούμε”, “είσαι ήρωας που στέκεσαι όλη μέρα εδώ στο κρύο”, “θες να σου δώσουμε κι εσένα ένα κίτρινο γιλέκο;”. Το κίτρινο γιλέκο των Σύρων που έχουν αναλάβει την περιφρούρηση προσφέρεται σαν δώρο τιμής κι ευγνωμοσύνης από ανθρώπους που ξενυχτούν στην υγρασία και το αγιάζι, στον Γιουνάνι2 που στέκεται αμήχανα απέναντι τους όλη μέρα, βγάζει φωτογραφίες και γρατζουνά την οθόνη του κινητού του. Όσο κι αν προσπαθώ να τους πείσω πως δεν είμαι εγώ ο ήρωας της ιστορίας, αυτοί επιμένουν. “Είσαι δημοσιογράφος; Δείξε στον κόσμο ποιοι είμαστε και πες τους πως δεν θέλουμε να προκαλέσουμε προβλήματα, θέλουμε μόνο να ζήσουμε με αξιοπρέπεια”. Όχι αδερφέ μου, δεν είμαι δημοσιογράφος, δεν είμαι αυτός που θα μπορέσει να σε κάνει να ακουστείς στα αυτιά που επιζητείς. Ένας άνθρωπος είμαι και τέτοιος θέλω να παραμείνω, όπως αυτός που όριζε ο Βιττόριο Αριγκόνι3 κατά πως σεργιανούσε στην παραλία της Γάζας, πριν τον εκδικηθεί το ίδιο του το όνειρο.

Τα μανταρίνια που φτάνουν ως βοήθεια από τον αλληλέγγυο κόσμο προσφέρονται πρώτα στα παιδιά, τις γυναίκες και τους φωτορεπόρτερ, τους επίτιμους καλεσμένους στο θλιμμένο γλέντι που στήνεται στα μάρμαρα του Συντάγματος από τους Σύρους πρόσφυγες. Ένα γλέντι ανθρώπων εγκλωβισμένων από την απάνθρωπη μανία του συστήματος και του πιο άσχημου παιδιού του, του πολέμου. Καλεσμένοι και οικοδεσπότες σε μια ανταλλαγή σφιγμένων ψυχών, όπου όμως ο κατατρεγμένος δείχνει πιο μεγαλόψυχος από τον ήσυχο συνομιλητή του, πιο ήσυχος, πιο χαμογελαστός. Το γλέντι όμως είναι η αλληλεγγύη και έχει στηθεί στο πιο απάνθρωπο σκηνικό, είναι ο διάλογος που γίνεται πράξη μεταξύ διαφορετικών κόσμων.

Σφίγγομαι, είναι το μέσα μου που θέλει να γελάσει με το χαμόγελο των παιδιών που παίζουν όλη μέρα με μια σβούρα, λίγα μπαλόνια και μερικούς μαρκαδόρους. Δεν μπορώ όμως, σα να κουβαλάω όλες τις ευθύνες της “αναπτυγμένης Δύσης” τούτη την ώρα. Παρατηρώ, σχεδόν με μίσος, τους περαστικούς που δεν χαραμίζουν παρά μόνο καμιά κλεφτή ματιά στους περίεργους καταπατητές της βολεμένης καθημερινότητας, της δουλίτσας και των προβλημάτων τους. Μια κοπέλα φοβάται να περάσει μπροστά από την “συγκέντρωση” και προτείνει στην παρέα της να πάνε “από γύρω”, μια τάξη δημοτικού περνά μπροστά από τους πρόσφυγες και κατευθύνεται παράλληλα με τα παιδιά των Σύρων που παίζουν στα παγωμένα μάρμαρα της πλατείας. Τρέχω να προλάβω την εικόνα που φαντασιώνομαι: παιδιά δυο διαφορετικών κόσμων να συναντώνται και να γίνονται αδελφάκια για μια στιγμή, να παίζουν για λίγο μαζί και ας μην μιλούν την ίδια γλώσσα. Προσγειώνομαι… “πάμε γρήγορα!” φωνάζει μια από τις δασκάλες και με την βοήθεια μιας δεύτερης προχωρούν γρήγορα μέχρι την άλλη πλευρά. Απογοήτευση.

Το βράδυ με βρίσκει να θέλω να γράψω στο χαρτί τις εικόνες που έχω συλλέξει. Αύριο πάλι θα πάρω τον εαυτό μου να γνωρίσει τους Σύρους πρόσφυγες της πλατείας Συντάγματος ξανά από την αρχή. Θα αναγνωριστούμε από το βλέμμα, θα σφίξουμε ξανά τα χέρια, θα πούμε τα λίγα λόγια μας και θα γευτούμε όσα θα φέρει ο χρόνος, η εξουσία και, πιθανότατα, το γκλοπ του μπάτσου που θα εκτελέσει και πάλι τις εντολές της αμυνόμενης πατρίδας του. Ποιος ξέρει! Έως τότε ωστόσο, στους περαστικούς που θα με ρωτούν “γιατί βρίσκονται αυτοί εδώ;” θα ξέρω πως υπάρχει μόνο μια απάντηση: για την αξιοπρέπεια, την δική τους και την δική μας. Για να παραμείνουμε άνθρωποι!

* στον Ζιάλ, τον Τζαμάλ, τον Άχμετ και τους άλλους τριακόσιους νέους αδερφούς μου

1 “Σε αλληλεγγύη, αδερφέ μου”

2     Έλληνας (στα αραβικά)

3     Ιταλός ακτιβιστής που έσπασε, μαζί με άλλους, τον ισραηλινό θαλάσσιο αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας το 2008 και στην συνέχεια παρέμεινε εκεί. Το 2011 απήχθη και βρέθηκε δολοφονημένος σε ένα σπίτι στην βόρεια Γάζα..

Aπό:http://thecricket.gr/2014/11/syrioi_prosfiges/        by Mαν.Αρκάς

Τον ειδα να μπαινει σε ενα παλιο κτηριο.
Σταθηκα απεναντι και περιμενα.
Οταν βγηκε, τον ακολουθησα. Μπηκα στο ιδιο λεωφορειο.
Κατα τη διαρκεια της διαδρομης, επιβεβαιωθηκα.
Οσο τον κοιτουσα,
οι εκφρασεις του, οι κινησεις του,
η ανησυχια του, ο εκνευρισμος του.
Δε μου εμοιαζε αλλα ηταν ιδιος με μενα.
Δε μου εμοιαζε
αλλα ηταν εγω.
Αν μπορουσα να διαβασω τις σκεψεις του,
ημουν σιγουρος οτι ηταν σκεψεις που ειχα σκεφτει,
η προκειται να σκεφτω.
αν με ειχε προσεξει, θα ειχε αναστατωθει,
οπως εγω,
ισως το ενστικτο του να ταν πιο δυνατο,
γιατι ολοενα και φαινοταν να εκνευριζοταν,
μα το λογο δε μπορουσε να αντιληφθει,
οπως εγω,
οχι σωσιας, οχι παιχνιδι του μυαλου,
οχι λουλουδια που ακουμπας σε ταφο συγγενη εχοντας τυψεις διοτι δε νιωθεις στεναχωρια,
κατι με καλει
κατι απροσδιοριστο
δεν εχει σχεση με το χρονο η με τη λογικη,
κατι με καλει,
κι εγω απλος παρατηρητης
μιας σιωπηλης κραυγης
που ανεβαινει σκαλοπατια
και στο φως θελει να βγει,
τι ειδε εκει κατω, να φωναξει
και στον κοσμο να το πει.
Κατεβηκε απ’το λεωφορειο.
Προχωρησε σε ενα Στενο.
Τον ακολουθησα, μα ειχε χαθει.
Πρεπει να τον ξαναδω.
Το Χαος δεν εχει διακυμανσεις,
η Αληθεια δεν εχει εκφανσεις,
ενα λουλουδι χανει το αρωμα του αν το κοψεις,
πρεπει να μαθω,
να σηκωνομαι οταν πεφτω,
να υψωνομαι οταν απειλουμαι,
να ζητω αντι να εκλιπαρω,
να ψαχνω αντι να αρνουμαι.

Ποιος χαθηκε σε αυτο το στενο; Ηταν σωσιας;
Ηταν παιχνιδι που εστησε το μυαλο;
Ημουν κουρασμενος,
τοσες μερες αυπνος και ταλαιπωρημενος,
καποιος νικησε τα ματια,
κυριευει πια το βλεμμα,
ισως βλεπω ο,τι βλεπει,
ισως βλεπω ο,τι θελει αυτος να βλεπω,
ηφαιστειο που εκδικειται για ολα αυτα τα χρονια
που οι ανθρωποι χτιζαν αφοβα χωρια στις παρυφες του
η συνεννοηση,
η κατανοηση,
μια ρηξικελευθη ιδεα που αν δε την αντιμετωπισεις,
αν δε τη δαμασεις,
θα σε καταβροχθισει.

Κι ολα αλλαζουν
ακομα κ αυτα που δε πρεπει να αλλαξουν ποτε,
προσευχες παντα θα ακουγονται,
μα οι λεξεις θα ιδρωνουν ολο και λιγοτερο,
θελουν τροπο καποιες λεξεις,
αν δε τις προφερεις σωστα,
αν δε τις νιωθεις,
αυτο που κουβαλουν,χανεται
νομιζεις οτι το εχεις,
μα αυτο ειναι νεκρο,

ποιος ηταν εδω και τωρα πια δεν ειναι;
ποιος κρυφτηκε για παντα
μες στις δειλες χαραδρες
μες στις δειλες κρυψωνες,
ριψασπις,
ακινδυνος,
χλωμος,
ποιο ειναι το ονομα εκεινου που τοσο μισω;
ποιος γλυστρησε στις φυλλωσιες του Ισως
κι απτοητος συνεχισε για παντα να ξεφευγει
-διχως τιποτα να τον καταδιωκει-
για παντα να ξεφευγει
-διχως να εχει καπου να παει-
περιπλανηθηκε,
φοβηθηκε
μα εξακολουθει να γυρναει,

σα τραγουδι που μολυνθηκε απ’τα ιδια του τα λογια
σα γκρεμος που ζαλιστηκε απ’το ιδιο του το υψος,
σα δαιμονας που νικηθηκε απ’το ιδιο του το Μισος
-μα αγαπη δε τον αφηνει η ιδια η λαβα του να γινει-


επιστροφη
επιστροφη
επιστροφη
οταν καθε σκεψη ειναι επιστροφη,
μοιραιο ειναι ολοενα να απομακρυνεσαι απο παντου
οταν ποθεις κατι πολυ, ασυναισθητα το διωχνεις
και δε το πραγματοποιεις,
οταν επιστροφη ειναι η καθε σου σκεψη,
καθε σκεψη ειναι αδεια.
Και νεκρη.

Για αυτο σταματα να ερμηνευεις τα σημαδια.
Δεν  ειναι αυτα που το δρομο θα σου δειξουν
κι αν ποθεις κατι,
μην το πεις σε κανεναν.
Γιατι αν το μαθουν,ποτε
δε θα σε αφησουν

ποσο θα θελα σε αυτο το Στενο, να ειχα εξαφανιστει.
Μα τωρα,
κατι απειλητικο
βαζει φωτιες στα βηματα μου,
γενναει λυκους στη σκια μου,
κι αν τη μερα τους ακουω να ουρλιαζουν,
τη νυχτα
τους βλεπω να πλησιαζουν.

Και καθε στιγμη, νομιζω οτι ειναι η τελευταια

(Αργησα πολυ να φυγω)
Θεριευει η αυταπατη μου;
η κατι οντως δυσκολευει την ανασα μου;

(Αργησα πολυ να επιστρεψω)

Φοβαμαι αυτα που αισθανομαι

(Τωρα,δεν ειμαι πουθενα)
Τα αισθηματα μου,
οι σκεψεις μου,
με οδηγουν σε αυτο το Στενο
Ισως τον βρω εκει.
Αυτος μαλλον με παρακολουθει.
Μα αν αυτος ειμαι εγω,
γιατι τοσο με μισει;

(Ξανα σε αυτο το δωματιο,η φρικη -σα φλογα δυναμωνει-
καιγονται οι τοιχοι, τα πραγματα μου, το σωμα μου
καιγονται ολα κι οταν γινονται σταχτη,
ειμαι παλι εδω. Αθικτος. Και η φλογα δυναμωνει ξανα..)

Μεσα στη θλιψη αυτη,
καποτε ηταν υγρη και τη ζωγραφιζα,
μα τα πινελα εχουν πια στεγνωσει,
τωρα αποκοσμη αυτη η θλιψη
με κανει αποκοσμο και μενα,
οχι πια εξομολογησεις,
ενα τραγουδι ο αερας κουβαλαει
Θεε μου τα λογια του ποσο απαισια ειναι,
ενας γκρεμος και το πουλι που δεν θελει να πεταει,
απειλειται η ζωη του
κι ομως πεφτει
πεφτει
πεφτει
και ποτε του δε θα μπορεσει
να επιστρεψει,
στο σωμα που καποτε τον φιλοξενησε
εφυγε τωρα….
προσπαθησε να μοιασει στα αστρα
μα εμοιασε στο χωμα,
προσπαθησε να γινει φως
μα εγινε καταπακτη,
τωρα στα σκαλοπατια που βαδιζει,
τιποτα τον δρομο του δεν οδηγει,
μοναχα ψευτικα σημαδια που τον παραπλανουν,

εφυγε,
μπορει και να τον διωξανε,
ανθρωποι φρικτοι,
σκεψεις φρικτες
φλογες φρικτες που δωματια καινε
αναβιωνουνε παλιες στιγμες,
στιγμες που πρεπει να ξεχασει,
δεν ειναι οι δυσκολιες που σε γονατιζουν
αλλα τα λαθη που εκανες εσυ
-για αυτο ποτε δε θα ξεφυγω-

οχι εξιδανικευσεις
μα ουτε κι αναλαμπες
ο,τι βιβλιο κι αν ξεφυλλισω
δε θα ξαναβρω αστραπες.

Περιμενω κατι να λαμψει,
μα αυτο εκει πανω,
δεν ειναι ο ουρανος
αργοπεθαινω νεος
μα οχι απορημενος
αυτο που με εκδικηθηκε

ηταν ο ιδιος μου ο εαυτος.

Ξαπλωνω μες στο Στενο. Πλησιαζουν. Ουρλιαζουν.
Περιμενω.
Ειναι η λυσσα τους μεγαλη.
Και ειμαι τοσο κουρασμενος

Από: http://celinathens.blogspot.com/       by Mαν.Αρκάς