ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που έχω γνωρίσει προσωπικά έναν πρωθυπουργό της χώρας, αν και δεν ήταν ακόμα πρωθυπουργός, όταν τον γνώρισα το καλοκαίρι του 2012. Έστω, μια φορά, για μια συνέντευξη σε ένα περιοδικό. Επίσης, είναι η πρώτη φορά που έχω φωτογραφίσει κάποιον που έγινε πρωθυπουργός.

Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ωραίος τυπάκος πριν γίνει πρωθυπουργός. Του εύχομαι να είναι πάντα ωραίος τύπος.

Είχα πειράξει τον Αλέξη Τσίπρα, λέγοντάς του πως θα πρέπει να ξεχάσει τις διακοπές στη Μουτσούνα της Νάξου και τις βουτιές στις οικογενειακές παραλίες της Κρήτης, που τόσο αγαπάει. «Γιατί;» με ρώτησε με απορία. «Γιατί» του είπα, «όταν θα γίνετε πρωθυπουργός, θα κάνετε διακοπές στην Ελούντα και στο Costa Navarino. «Όχι, ρε συ» μου είπε ταραγμένος. Μάλλον δεν το είχε σκεφτεί ποτέ αυτό.

Πάντως, δεν είναι ο Αλέξης Τσίπρας ο πιο γνωστός πολιτικός που έχω γνωρίσει.

Πριν από χρόνια, στην όμορφη Νάξο, γνώρισα τον Τζορτζ Μπους, τον μεγαλύτερο.

Ήταν έξω από ένα εστιατόριο, φορούσε μια βερμούδα και ένα μακό, και συζητούσε με τους περαστικούς.

Του μίλησα κι εγώ, αν και δεν τον γούσταρα καθόλου, εξαιτίας της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, στην διάρκεια της προεδρίας του.

Πάντως, οφείλω να παραδεχτώ πως δεν είχε κανένα ύφος. Μιλούσε με όλους.

Γενικά, οι Αμερικανοί δεν έχουν ύφος και πόζα.

Έχω παρατηρήσει πως κανένας διάσημος και σημαντικός άνθρωπος που γνώρισα δεν είχε πόζα.

Οι Έλληνες έχουμε πόζα. Και συνήθως, χωρίς κανένα λόγο.

Εύχομαι στον Αλέξη Τσίπρα να παραμείνει ο απλός άνθρωπος που είναι.

Αν συμβεί αυτό, για εμένα θα έχει πετύχει.

Βέβαια, οι άνθρωποι αλλάζουν συμπεριφορά όταν αλλάζει η συμπεριφορά των ανθρώπων που είναι γύρω τους. Αλλάζει η συμπεριφορά των άλλων απέναντί σου, οπότε, αναγκαστικά, αλλάζεις κι εσύ.

Αυτό είναι το τίμημα της διασημότητας.  Επιτέλους, έχω γνωρίσει κι εγώ έναν πρωθυπουργό της Ελλάδας