ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Αγαπητέ πιτσιρίκο, τα τελευταία τριάμισι χρόνια πάντα στα δύσκολα έφερνα στο μυαλό μου τις Πλατείες, το μεθυστικό καλοκαίρι του ’11 και το »άδοξο» τέλος του. Μάζευα κουράγιο από αυτές τις μέρες, μα και πίκρα μαζί. Πολύ περισσότερο όταν αναφερόμουν σε συζητήσεις στη δύναμη του λαού, επικαλούμενος το Σύνταγμα, για να πάρω σαν απάντηση την απαξιωτική ερώτηση «Και πού είναι τώρα οι Αγανακτισμένοι;»

Μάταια προσπαθούσα να εξηγήσω πως τα πράγματα άλλοτε τρέχουν αστραπιαία και άλλοτε ζητάνε πολύ χρόνο για να κυλήσουν.

Ίδρωνα να αναλύσω πως πολλά πράγματα γέννησαν οι πλατείες. Το φούντωμα των μορφών αλληλεγγύης, τις γενικές συνελεύσεις σε κάποιες γειτονιές, τη νίκη του φόβου, την αυτοεκτίμηση και την αξιοπρέπεια.

Για εμένα αυτά είναι ιερά. Έβλεπα όμως να είμαι με τους πολύ λίγους που ένοιωθαν το ίδιο.

Και ήρθε αυτή η τρελή Κυριακή της 25ης Ιανουαρίου 2015. Και ήρθαν τούμπα τα πράγματα. Και οι μέρες που ακολουθούν δείχνουν να δικαιώνονται οι τρελοί που φώναζαν: μπορούμε, μπορούμε, μπορούμε να τους στείλουμε στο διάολο, να ανασάνουμε, να γουστάρουμε αυτή τη χώρα, να μην ντρεπόμαστε που ζούμε σ” αυτή.

Μπορεί οι Πλατείες να μην είχαν σε αριθμό τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, είχαν όμως το μπόλι, που έμεινε ζωντανό, λίγο σιωπηλό για 3,5 χρόνια, αλλά να που τώρα φωνάζει, φωνάζει μέχρι την Ισπανία, την Ιταλία, την Γαλλία, παντού.

Ό,τι πήραμε από τους φίλους μας τους Ισπανούς, το επιστρέφουμε 3,5 χρόνια μετά δυναμωμένο.

Και πάνω απ” όλα, οι πλατείες είχαν και αυτές με τη σειρά τους το μπόλιασμα αγώνων δεκαετιών, από το ΕΑΜ, τα ξερονήσια, μέχρι τον αντιδικτατορικό.

Οι Πλατείες είναι εδώ!

Στις Πλατείες, χιλιάδες κόσμου άκουσε τον Γλέζο, τον Βαρουφάκη, τον Τσακαλώτο, τον Κατρούγκαλο, τον Λαπαβίτσα, τον Λαπατσιώρα, τον Μαριά να μιλούν. Τους ρώτησαν, τους συμβούλευσαν. Υπουργούς, βουλευτές, ευρωβουλευτές.

Πιστεύω πως όσοι βρέθηκαν το καλοκαίρι του 2011 στις πλατείες θα το κρατάνε σφιχτά μέσα τους για την υπόλοιπή τους ζωή (ένα ελάχιστο παράσημο τιμής).

Επιτέλους, οι Πλατείες ανασαίνουν δυνατά!

Υ.Γ. Το βράδυ της 16ης Ιουνίου, μετά από τόνους δακρυγόνων όλο το μεσημεροαπόγευμα, και αφού καθαρίσαμε με ευλάβεια την Πλατεία σαν να ήταν το σπίτι μας, καθίσαμε δίπλα από το συντριβάνι για μια αυτοσχέδια συναυλία. Ο Παπακωνσταντίνου με την Τσανακλίδου τραγούδησαν Λοϊζο. «Τίποτα δεν πάει χαμένο» . Έκτοτε, όταν ακούω αυτό το τραγούδι, συγκινούμαι.

Το αφιερώνω με αγάπη, ειλικρινή, σε όλους αυτούς που χρόνια τώρα με ρωτούσαν «Και πού είναι τώρα οι πλατείες;»

Οι Πλατείες είναι εδώ!

Venceremos!

Σταύρος

(Αγαπητέ Σταύρο, υπάρχει μια ολόκληρη Ελλάδα που ήταν θαμμένη κάτω από την παλιά Ελλάδα των φρικαλέων κομμάτων, των ολιγαρχών, των σάπιων ΜΜΕ και όλων αυτών των απομειναριών της χούντας. Αυτή η Ελλάδα σηκώνει κεφάλι και προσπαθεί να ζήσει και να εκφραστεί. Έρχονται σπουδαίες ημέρες, με αγώνες. Και τώρα πια, γνωριζόμαστε καλά από τις πλατείες. Δεν είμαστε αγανακτισμένοι, είμαστε αποφασισμένοι. Να είσαι καλά.)

Οι Πλατείες είναι εδώ!