ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Φυλακή, ειρκτή, σωφρονιστήριο, τόπος κράτησης, “ψειρού”, όπως και να την πεις δεν αλλάζει. Κανένα σημαίνον δεν είναι ικανό να αλλάξει τη φρίκη του εν λόγω σημαινόμενου.

Η καθιέρωση της φυλακής ως χώρου έκτισης της θεσμοθετημένης τιμωρίας αποτελεί ένα σχετικά σύγχρονο φαινόμενο, η εμφάνιση του οποίου τοποθετείται χρονικά στην εποχή του Μεσαίωνα. Θεωρήθηκε μάλιστα ανθρωπιστικός τρόπος εκτέλεσης ποινής, συγκρινόμενη με την καταδίκη σε θάνατο ή με τις σκληρές και βάναυσες σωματικές κυρώσεις, που χρησιμοποιούνταν πριν τη συγκρότησή της. Η ατομική ελευθερία είναι ύψιστο αγαθό, με αποτέλεσμα η στέρησή του να συνιστά από μόνη της τιμωρία.

Διανύσαμε αιώνες, ξεγράψαμε αγώνες για την ελευθερία και την προστασία της προσωπικότητας, αφήσαμε πίσω ξερονήσια και πολιτικούς κρατουμένους και φτάσαμε σήμερα, πιστοί ακόλουθοι και μιμητές όλων των λανθασμένων προσταγών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (οι όποιες ανθρωπιστικές της δε μας αγγίζουν) να μιλάμε για Φυλακές Τύπου Γ, ήτοι φυλακές μέσα στις φυλακές. Πάρε την ελευθερία του άλλου δυο φορές, σαν να σκοτώνεις έναν άνθρωπο ήδη νεκρό.

Τι είναι όμως αυτές οι διαβόητες φυλακές και τι το “πρωτοποριακό” έχουν; Θα φιλοξενούν κρατούμενους και υποδίκους για τρομοκρατία, εσχάτη προδοσία, ανθρωποκτονία χωρίς ελαφρυντικά, εκβίαση και ληστεία στο πλαίσιο εγκληματικής οργάνωσης και εκείνους που χαρακτηρίζονται ιδιαιτέρως επικίνδυνοι για τη δημόσια ασφάλεια και έχουν καταδικαστεί σε ισόβια ή τουλάχιστον δέκα χρόνια κάθειρξη.

Στο στόχαστρο του νομοσχεδίου βρίσκονται οι αναρχικοί που φυλακίστηκαν για την πολιτική τους δράση, οι απείθαρχοι κρατούμενοι οι οποίοι αντιστέκονται στην απάνθρωπη πραγματικότητα του εγκλεισμού, καθώς και κατηγορούμενοι για το λεγόμενο οργανωμένο έγκλημα.

Ποιος ορίζει την έννοια του τρομοκράτη, μα ακόμη περισσότερο του επικίνδυνου κρατούμενου; Ο αρμόδιος εισαγγελεύς. Με ποια κριτήρια θα διαχωρίζονται οι άνθρωποι; Με τα δικά του κριτήρια; Αντί για την προώθηση των καταστημάτων ημιελεύθερης διαβίωσης γιατί προωθείται η όπως όπως θεσμοθέτηση των καταστημάτων τύπου Γ;

Ένας χρήσιμος θεσμός παραμένει ανενεργός, εξαιτίας της ραθυμίας, αδιαφορίας, ακαταλληλότητας και ανικανότητας της Διοίκησης και των αρμόδιων, οι οποίοι δεν έχουν συναίσθηση του καθήκοντος, της ευθύνης που αναλαμβάνουν έναντι του λαού και της ιδιότητάς τους και τη θέση του παίρνει ένας άλλος ανάλγητος κι αναχρονιστικός.

Πλήρης στέρηση των αδειών μέχρι την έκτιση της πρώτης 20ετίας(!), περιορισμένη τηλεφωνική και δια ζώσης επικοινωνία με τον έξω κόσμο, ειδικά κελιά τύπου Γ’, στέρηση του δικαιώματος έκτισης ποινής κοντά στην κατοικία του κρατούμενου, αυστηροποίηση της υπό όρους απόλυσης, ειδικός εξοπλισμός των φρουρών και ελαστικοποίηση της χρήσης πυροβόλου όπλου, υπερεξουσία στους διευθυντές των φυλακών, υπόσχεση ειδικής μεταχείρισης σε όσους θα μεταφέρουν πληροφορίες για τυχόν ύποπτες κινήσεις των συγκρατούμενων, πανοπτικός έλεγχος και περιορισμός του προαυλισμού. Αυτά είναι τα βασικά χαρακτηριστικά αυτού του νέου απάνθρωπου κι εκδικητικού τύπου «σωφρονιστικού» καταστήματος.

Τι πετυχαίνεις με όλο αυτό; Καθιστάς την ήδη δύσκολη επανένταξη των κρατουμένων απίθανη, στερείς την όποια ελπίδα τους κατά την περίοδο του εγκλεισμού, καλλιεργείς φθόνο και “χαφιεδισμό” ανάμεσα στους κρατούμενους. Κανένας λόγος για εξανθρωπισμό των εξευτελιστικών συνθηκών των υπαρχόντων φυλακών.

Υποδομές για αυτές τις φυλακές υψίστης ασφαλείας δεν υπάρχουν για αυτό και το πρώτο πείραμα έγινε στην αρκούντως άθλια φυλακή του Δομοκού με μόνη αλλαγή μέχρι τούτη την ώρα στη χωροταξία, το φρεσκάρισμα των τοίχων. Όσο γιορτάζαμε περίλαμπρα την Πρωτοχρονιά, εκεί μεταφερόταν κάτω από δρακόντεια μέτρα ο Νίκος Μαζιώτης. Τους τοίχους τους βρήκε βαμμένους στο χρώμα της υψίστης απανθρωπιάς.

Ακολούθησαν αιφνιδιαστικώς οι μεταγωγές των Δ. Κουφοντίνα, Κ. Γουρνά, Α Γιωτόπουλου και Β. Τζωρτζάτου. Εκεί θα μεταφερθεί κι ο Χριστόδουλος Ξηρός.
Η Βουλή διαλύθηκε, τη δουλίτσα της όμως την κάνει.

Νόστιμον ήμαρ: Μαρία Παρέντη