ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Πιτσιρίκο μου, ένας που σε διαβάζει καιρό και που σου έχει στείλει την δική του αλήθεια 2-3 φορές συνήθως δεν έχει να σου πει και πολλά ακόμα, εκτός από το να σχολιάζει και να γράφει ωραία κείμενα για την επικαιρότητα στην Ελλάδα όπως ο αγαπητός σε όλους Ηλίας!

Τον τελευταίο χρόνο σου γράφω μόνο για ωραίες παραστάσεις που έχω δει, για ωραίες εικόνες και στιγμές που είναι το μόνο το οποίο μένει τελικά σε αυτή τη ζωή, κλπ.

Από την ημέρα όμως που έγινε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, έχω ανακαλύψει μια αλληλοφαγωμάρα ανάμεσα σε ανθρώπους που πάνω κάτω οι απόψεις μας συγκλίνουν γενικότερα όσο αφορά την πολιτική, την αλληλεγγύη και τα ρέστα.

Με λύπη μου ανακαλύπτω πολύ έντονες διατυπωμένες απόψεις, με λύπη μου ανακαλύπτω να διαιρείται και αυτός ο κόσμος (ο αριστερός) περισσότερο από ποτέ.

Μιλάω για αντιδράσεις του τύπου «Νάτα τα μαντάτα, ο Βαρουφάκης είπε ότι το 67% του χρέους είναι νόμιμο» κλπ κλπ.

Φυσικά, είμαι πολύ επιφυλακτική στο τι θα θυσιάσουν για να βρίσκεται η Ελλάδα στο ευρώ -και όχι στην Ευρώπη- γιατί, όταν διαπραγματεύεσαι, πρέπει να είσαι έτοιμος να κάνεις πίσω.

Νομίζω ότι ζω ανάμεσα σε μνησίκακους ανθρώπους που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να αποδείξουν στους γύρω πόσο δίκιο είχαν ή έχουν.

Δεν αντέχω να εκθειάζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, λες και δεν έχει περάσει μια μέρα από όταν οι γονείς μου έβγαιναν με σημαίες του ΠΑΣΟΚ στην Αθήνα -αλίμονο, να μην μπορείς να γίνεις καλύτερος από τον πρόγονό σου- αλλά δεν αντέχω και όλους αυτούς που κάνουν τους αριστερούς αλλά μιλάνε λες και είναι ακόμη στην κυβέρνηση ο Σαμαράς και Μπένι.

Δεν βλέπουν τίποτα διαφορετικό σε αυτές τις λίγες μέρες κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ;

Και ακόμη και αν δεν βλέπουν -γιατί είναι νωρίς ακόμα-, γιατί δεν περιμένουν να δουν πού θα πάει τελικά το πράγμα;

Άρα, από τη μια οι δεξιοί, από την άλλη οι αριστεροί, από την άλλη οι πρώην πασόκοι. Οι άνθρωποι πού πήγαν;

Δεν γίνεται να είσαι λογικός άνθρωπος και να μην καταλαβαίνεις ότι έχεις κάτι καλύτερο από αυτό που είχες αλλά ούτε και να μην είσαι επιφυλακτικός μετά από τόσο γαμήσι που έχεις φάει.

Να κλείσω λέγοντας ότι εγώ έχω δίκιο, αφού αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία σήμερα και όχι το πώς θα κάνω τη ζωή μου καλύτερη.

Σε φιλώ σταυρωτά και εύχομαι στο επόμενο γράμμα μου να ζούμε όλοι σε καλύτερες συνθήκες!

Δώρα

ΥΓ: Αν γίνει αυτό και μπορέσουμε να έχουμε ένα μεγαλύτερο σπίτι-μαγαζί από τα 50 μου τετραγωνικά, θα σε καλέσω και για μπάνια στις μοναδικές μας παραλίες!

(Αγαπητή Δώρα, μπορώ να καταλάβω τις περίεργες αντιδράσεις της ελληνικής κοινωνίας μετά την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές. Είναι αντιδράσεις που έρχονται μετά από πέντε χρόνια που ήταν παρά φύση. Πέντε χρόνια που ήταν λάθος. Και στοίχισαν ακόμα και ανθρώπινες ζωές. Οπότε, πέντε χρόνια που ήταν έγκλημα. Προβλέπω πως, μόλις οι Έλληνες συνειδητοποιήσουν πως αυτά τα πέντε χρόνια ήταν πεταμένα στα σκουπίδια -μαζί με τις ζωές τους-, πως μπορούσαν τα πράγματα να είχαν γίνει αλλιώς και σήμερα να ήταν η χώρα σε πολύ καλή κατάσταση -και ότι τα ζήσαμε όλα αυτά μόνο και μόνο για να προφυλαχθούν οι Έλληνες ολιγάρχες-, η οργή θα φτάσει στον ουρανό. Και μια και αναφέρθηκα σε ουρανό, σε ευχαριστώ για την πρόσκληση στο όμορφο νησί σου, και να ξέρεις πως δεν χρειάζομαι σπίτι για να μείνω, αφού είμαι της φιλοσοφίας του αείμνηστου Παναγιώτη Φαρμάκη στην «Αγέλαστο Πέτρα», ο οποίος όταν ρωτήθηκε από τον σκηνοθέτη της ταινίας πού μένει, απάντησε: «Επάνω στη γη και κάτω από τα σύννεφα». Να είσαι καλά, Δώρα.)     Τι έγινε ρε παιδιά;