ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Αγαπητέ Πιτσιρίκο,
Ελπίζω να έχεις καταλάβει πως έχεις δημιουργήσει νέο τομέα ψυχοθεραπείας με το blog σου· «Political Group Therapy» θα το ονόμαζα.

Με διασκεδάζει πολύ κάθε φορά που διαβάζω ένα άρθρο σου ή τις επιστολές άλλων φίλων, να φαντάζομαι χιλιάδες αναγνώστες ξαπλωμένους σε μαύρους δερμάτινους καναπέδες, με μια οθόνη από πάνω τους και χιλιάδες καλώδια να φεύγουν στο διαδίκτυο για να συνδεθούν με το blog σου.

Σου γράφω γιατί θυμήθηκα μια παλιά ιστορία και σε σκέφτηκα αμέσως – νομίζω θα σ” αρέσει.

Φθινόπωρο. Σ” ένα χωριό της Ζακύνθου στο καφενείο κάθεται ένα φτωχός Ζακυνθινός με τριμμένα παπούτσια -αλλά πολύ καλός στιχοπλάστης όπως πολλοί στη Ζάκυνθο- και δίπλα του ένας συγχωριανός του, που του είχε υποσχεθεί σε ανύποπτο χρόνο να του δώσει ένα ζευγάρι άρβυλα, αλλά με τον καιρό το λησμόνησε.

Ψάχνοντας λοιπόν ένα κομψό τρόπο να του θυμίσει την υπόσχεσή του, αυτοσχεδιάζει κι αρχίζει να απαγγέλει:

Κοίτα πώς βρέχει ο ουρανός!
μας έρχεται Χειμώνας
τα δάχτυλά μου βγαίνουνε
έξω σαν της χελώνας
~ ~ ~ ~
Αχ πόσο με φοβίζουνε
του ουρανού οι μαυρίλες.
Θυμάσαι που μου έταξες
ένα ζευγάρι αρβύλες;
~ ~ ~ ~

Στα γράφω γιατί σκέφτομαι πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα για αρκετούς αυτόν τον καιρό, κι ότι αυτή η κατάσταση θα διαρκέσει χρόνια, οπότε είναι ακόμη πιο σημαντικό από ποτέ να είμαστε κοντά στους φίλους μας, να αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες τους, να κρατάμε όσο μπορούμε τις υποσχέσεις μας, να τους κάνουμε να χαμογελάνε.

Καλό καλοκαίρι και καλές βουτιές

Φ.

Υ.Γ. Έχεις σκεφτεί να ξεκινήσεις να προσφέρεις πληρωμένες συνεδρίες Α.Π.Ψ. («Ατομικής Πολιτικής Ψυχοθεραπείας») μέσω Skype; Δεν είναι κακό. Μπορεί να λύσεις άμεσα το οικονομικό σου πρόβλημα.
Ανθυγιεινή δουλειά βέβαια δε λέω. Κι έρχεται και καλοκαίρι, πού να τρέχεις τώρα με το Skype και το laptop στις παραλίες, ξέρω…

(Αγαπητέ φίλε, κι εγώ ψυχοθεραπεία κάνω μέσω του μπλογκ. Και μάλλον έχει πετύχει. Κοντεύω να γίνω Βούδας. Βοηθάει πολύ το καθημερινό γράψιμο στην εκτόνωση. Αν αυτά που γράφω κάνουν καλό και σε άλλους ανθρώπους, ακόμα καλύτερα. Πολύ ωραία η ιστορία με τους δυο Ζακυνθινούς. Ξέρω πάρα πολλές όμορφες ιστορίες με μπαρμπάδες από τη Ζάκυνθο, αλλά δεν τις γράφω. Αυτή η ιστορία μου θύμισε μια από τις αγαπημένες μου επτανησιακές καντάδες -νομίζω πως είναι από την Κέρκυρα-, το «Εγώ παπούτσια δεν εχώ». Με συγκινεί πολύ αυτό το τραγούδι γιατί μου θυμίζει τα ατελείωτα παιδικά καλοκαίρια στη Ζάκυνθο. Το οικονομικό μου πρόβλημα θα λυθεί, όταν πεθάνω. Μέχρι τότε, θα την περνάω με όσα έχω, όπως έκανα σε όλη μου τη ζωή. Έχω καταλήξει στο οριστικό συμπέρασμα πως είναι σοφό κάποιος να αποφεύγει τις πολλές επαφές με τους ανθρώπους, γιατί είναι μια πολύ ανθυγιεινή και βλαβερή συνήθεια. Λίγοι και καλοί φίλοι είναι αρκετοί. Όσες φορές τα τελευταία χρόνια ενέδωσα σε προτάσεις για «συνεργασίες», το μετάνιωσα. Αυτή είναι η εποχή του «μοναχός σου χόρευε, κι όσο θέλεις πήδα». Και να βοηθάς, όπου και όσο μπορείς, χωρίς να το κάνεις θέμα. Καλό καλοκαίρι και να είστε καλά.)

Ένα ζευγάρι αρβύλες