ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Φαντασιώσεις διαβάζω σ΄ ένα ολόγιομο φεγγάρι που καθρεφτίζει τον ιδρώτα του στο ανοιχτό μου τζάμι ένα φιλί αθάνατο νερό στην γλώσσα μου κρατώ τις ώρες  που σμίγει ο χρόνος μου με τον δικό σου χρόνο Προσμένω κρατώντας  τα μάτια μου κλειστά σφίγγω έναν μυρωμένο άνεμο ανάμεσα

στα πληγωμένα στήθη μου κι αφουγκράζομαι τους ήχους της παρουσίας σου στα δροσερά σεντόνια

το βάρος του κορμιού σου π αλλάζει θέση το βάρος του χεριού σου π αναπαύεται στην καμπύλη των γοφών μου υπέροχα κυρίαρχο το βάθος της ανάσας σου που θροΐζει  απαλά τις τούφες των μαλλιών μου ‘  μεθυσμένη μου ανασαιμιά τόσο κοντά τόσο μακριά κι εγώ προσμένω.. Ξέρω να προσμένω το έμαθα στους  αιώνες που η ύπαρξη μου περιδιαβαίνει αυτή την γη Προσμένω μ΄ ένα μελάνι ανεξίτηλο να γράψεις στο πρόθυμο κορμί μου τα δικά σου σ΄ αγαπώ κι αυτά να σβήσουν ξεθωριασμένα λόγια να ξεριζώσουν ζωγραφιές και λέξεις που αλλοτινοί έρωτες σμίλεψαν επάνω άλλος με μολύβι άλλος με σουγιά άλλος με κοπίδι κι εγώ που γνωρίζω  από χαμένες υποσχέσεις όλους  τους οργασμούς της σκέψης μου απλόχερα θα σου προσφέρω την ώρα που ο έρωτας τις βαθιές χαράδρες του χάρτη μου θα γεμίζει με το αθάνατο νερό που σταλάζει το Εγώ  σου κρύβοντας σε χείμαρρους την ντροπή μου και τ΄ απαλά ακροδάχτυλα τα χείλη μου θ΄ ακολουθούν τις φλέβες του λαιμού σου θα μετράνε ρυάκια από λάβα κι αίμα στους ώμους στο στήθος στα δυνατά πόδια που την γη μου ορίζουν Έτσι να με θυμάσαι θέλω παραδομένη ολότελα μ΄ ένα φουστάνι από πανσέληνο ουρανό