Ήθελα να σου πω μια καλημέρα. Κι ας βρέχει. Δηλαδή ευτυχώς που βρέχει.. Και μετά θυμήθηκα ότι έχω να σου πω καλημέρα πολλά χρόνια. Και δεν ξέρω πως μου ‘ρθε αυτή η σκέψη ή παρόρμηση..λοιπον σήμερα είναι μια από κείνες τις μέρες που τσακώνομαι με τα χιλιόμετρα και προσποιούμαι ότι ο χρόνος δεν κυλά και τόσο γρήγορα. Όμως το ξέρω, πως ο χρόνος είναι ο κακός στην δικιά μας ιστορία, το ξέρω. Μάλλον είναι και ο μόνος εχθρός που δεν νικιέται. Λένε πως η μεγαλύτερη τιμωρία είναι η αγνόηση. Αυτό κάνουμε κι εμείς. Τον αγνοούμε άλλοτε σεμνά, άλλοτε επιδεικτικά κάτι μέρες σαν την σημερινή. Κάτι ξεχνάμε όμως, κάπως, κάπου τα μπερδέψαμε, κάτι παρανοήσαμε νομίζω …; Δεν θέλουμε να τον τιμωρήσουμε, να τον κερδίσουμε θέλουμε …; Είναι πιο εύκολο όμως να απαντάς παρά να ξεκινάς εσύ μια μάχη. Ειδικά όταν θα είσαι σίγουρα χαμένος …;Μα τι σου λέω τώρα, τι σου λέω …; Εσύ εκεί, εγώ εδώ …; όλα κείνα τα χιλιόμετρα στο ενδιάμεσο κι εγώ σκέφτομαι να τα βάλω με το χρόνο …; Ξέρεις τι δεν αντέχω ε; …; να σκέφτομαι πόσο μικρή είναι η ζωή και πόσο μικρότερα από αυτήν τα διαστήματα που είμαστε μαζί. βγαίνουν κάτι τρελές αναλογίες κι εκεί ορκίζομαι εχθρός των μαθηματικών και απλά κλείνω τα μάτια και προσποιούμαι πάλι, πως ο χρόνος δεν υπάρχει ή αν υπάρχει τελικά, θα υπάρχουμε κι εμείς αιώνια. Κάποτε φτάνω σε ακραία συμπεράσματα και λέω θέ μου, τι δυστυχία, τι δυστυχία και πώς θα προχωρήσω με αυτό τον πόνο στην καρδιά …; Μετά θυμάμαι όμως πως τόσα χρόνια έτσι λέω και όλο προχωράω και τελικά οι ζωές μας έχουν πάρει το δρόμο τους και κάποια πράγματα απλά δεν αλλάζουν, και τα τελευταία χρόνια έτσι ακριβώς περνούν..Ξέρω ότι από την καρδιά μου λείπει ένα κομμάτι, το σκάλισε η απουσία …; έτσι και από την δική σου αλλά ευτυχώς η αγάπη αναπλάθει τα σπασμένα, χαλασμένα, χτίζει ό,τι γκρεμισμένο κι έτσι δεν ανησυχώ γιατί από αυτήν έχουμε μπόλικη και οι δύο. Που λές, είμαι ευγνώμων γιατί αν κάτι ευχόμουν, ήταν η ευτυχία σου, κι αν κάτι μ” έχει κάνει σήμερα ευτυχισμένο άνθρωπο, είσαι εσύ …Ξέρω, όλα τα ξέρω… έτσι είναι η ζωή και δεν αλλάζει…
εγραψε το πιτσιρικι
