Με μια ανασα… για να προλαβω να πω οσα δεν ειπα ως τωρα… κι αυτα που δεν ειπες κι εσυ…κι εσυ…κι εσυ που διαβαζεις ή που δεν θα διαβασεις ποτε… ηθελα να μιλησω για τις παρενθεσεις…τις τελειες…τα θαυμαστικα…και για τα κομματα που ποτε δεν χρησιμοποιω…εμενα μου αρεσουν οι 3 τελειες στο τελος καθε φρασης…γιατι αφηνουν παντα κατι ακομα που δεν λεγεται να το φανταστεις…κατι που δεν ειπωθηκε ακομα αλλα θα ειπωθει…ή που δεν θα βρεις ποτε το θαρρος…θα το αφησεις να αιωρειται γιατι θες να παιξεις…ρολους…γιατι φοβασαι να πεις…γιατι στη ζωη σου μαθαινουν να φοβασαι να πεις…γενικα να μη λες…να κρατας για σενα…κρατα τα για σενα και φυγε μονος ναι…αυτο μας μαθαινουν…να μη μοιραζομαστε…εγω μοιραζομαι τις 3 τελειες μου μαζι σου…και μαζι σου…και με σενα…στα λεω αυτα που θελω…αμα δεν στα πω θα σκασω…αλλα σου βαζω και 3 τελειες ετσι για να φανταστεις κατι ακομα που θα θελες να σου πω και δεν στο λεω…κι υστερα δεν μιλαω αλλο…τι αλλο να πεις οταν τα λες ολα…σωπαινω…σωπασε κι εσυ…ετσι μας εχουν μαθει για να μη πληγωνομαστε…υστερα αρχιζουν να κυκλοφορουν μεσα στο μυαλο σου οι τελειες…οχι οι 3…οι αλλες…εκεινες που βαζουμε για να δηλωσουμε ενα «τελος»…και σκεφτεσαι τα κομματα…αυτα που δειχνουν μια συνεχεια στις σκεψεις και στις πραξεις…κυριως στις πραξεις γιατι επραξες ξανα κι υστερα παλι και συνεχισες…οπωσδηποτε θα κανεις μια σταση στα θαυμαστικα γιατι εκεινη η στιγμη αξιζε και πρεπει να την τονισεις με καποιον τροπο…κι αφου δεν μιλας και σωπαινεις γραφεις…και βαζεις το θαυμαστικο! να…τοσο ωραιο ηταν!!! οι παρενθεσεις ειναι περιεργη ιστορια…γιατι μεσα στην μια ιστορια πας να χωσεις αλλη μια ετσι στα γρηγορα γιατι κι αυτη πρεπει να ειπωθει…αλλα ειναι αδικημενη…αδικημενη πολυ γιατι την σπρωχνεις να χωρεσει αναμεσα σε δυο καμπυλες και κυριως οταν αυτη δεν ειναι η κυριως ιστορια…ενω θα μπορουσε… ενω αν δεν ηταν αυτη η παρενθεση η ιστορια δεν θα ηταν ποτε η ιδια…γι αυτο δεν αγαπαω τα σημεια στιξης…
μονο τις 3 τελειες…με μιαν ανασα τελευταια για να προλαβω να πω κατι ακομα…δεν συμπαθω την λογικη… δεν την συμπαθησα ποτε και οσο περνουν τα χρονια και περνουν οι στιγμες…οι καταστασεις…οι ανθρωποι…(κυριως αυτοι)…να δες ποσο αδικημενη ειναι τωρα η ιστορια μεσα στην παρενθεση…απο μονη της ειναι μια τεραστια ιστορια…λοιπον ελεγα οτι καθως περνουν ολα αυτα και ολοι αυτοι ενω εσυ…κι εσυ…βρισκεις την λογικη να διαφεντευει μεσα στη ζωη,εγω δεν βρισκω κανενα νοημα πουθενα…πουθενα που να ακολουθησα την καρδια μου δεν βγηκα χαμενος…πληγωμενος ναι αλλα χαμενος οχι…κι αν δεν καταλαβαινεις την διαφορα λυπαμαι που στο λεω αλλα δεν εζησες…κι ουτε ζεις…κι απο τον χαμο μεσα κερδος θα βρεις…κι απο την πληγη θα γεννηθει χαρα… ο καιρος μωρο μου…οχι μη γελιεσαι δεν τα γιατρευει…τιποτα δεν γιατρευει…συνηθιζεις…
Απόψε τ’αστέρια φωτίζουν αχνά στον ουρανό έκλεψες την λάμψη τους,ήθελες να φωτίζεις μοναχός. Στα μάτια σου ταξίδεψα κι ας ήξερα πως θα χαθώ δεν γύρεψα πυξίδα,δεν ζητούσα το γυρισμό. Εκεί ήθελα,στα μάτια σου,να καθρεπτίζομαι να με κοιτάς,έστω φευγαλέα,κι ας ζαλίζομαι, απ’τη λάμψη των χιλιάδων αστεριών που καρφίτσωσες στα μαλλιά, και στα σκοτεινά μαύρα μάτια, που όταν κοίταξα πρώτη φορά, όταν πρωτοείδα, ήξερα πως θα βουλιάζω στην δική τους τη στεριά σαν καράβι που χάθηκε,ταξιδευοντας χωρίς πυξίδα. Μπήκες στο σκοτεινό δωμάτιο κι έλαμψε ο χώρος, στον κόσμο μου τον βουβό και άχρωμο η δική σου παρουσία μια αχτίδα φωτός ίσως και να βουλιάξω,ίσως και όχι, αλλά θα έχω έστω και λίγο ονειρευτεί πως θα μπορούσε να ήταν η ζωή αν όλα αυτά που τώρα γράφω σε είχα δίπλα μου και μπορούσα να σου πω, αν τολμούσα,γιατί δεν φημίζομαι για την τόλμη μου, απ’το χέρι θα με κρατούσες και θα φεύγαμε μακριά, οπουδήποτε, τι σημασία έχει, να φεύγω έχω τόσο συνηθίσει, όχι από δειλία,αλλά από αξιοπρέπεια, πριν φανεί η καταστροφή στο δρόμο με βρίσκει μια νέα πρόκληση. Ταξίδι η ζωή,με βάρκα το ονειρό μας σημαία ένα χαμόγελο,και σύμμαχο το άλλο μισό του εαυτού μας….Κάπου υπάρχει,δεν μπορεί…
Για όσους επιμένουν να ονειρεύονται,να ερωτεύονται,να νιώθουν τις πεταλουδίτσες στο στομάχι που δημιουργεί το μόνο συναίσθημα που μας διαχωρίζει από τους υπόλοιπους ζώντες οργανισμούς της γης,που τόσα έχει υποφέρει απ’την παρέμβασή μας…Αφιερωμένο λοιπόν σε κάθε άνθρωπο που νιώθει ζωντανός,δυνατός,ελπίζει,και χαμογελάει,παρά την δύσκολη πραγματικότητα…
Ένα Ford Taurus προχωράει αργά στο νότιο Μπρονξ, σε μία από τις πιο υποβαθμισμένες και κακόφημες συνοικίες της Νέας Υόρκης. Μέσα στο αυτοκίνητο βρίσκονται τέσσερις λευκοί άντρες με πολιτικά ρούχα, αλεξίσφαιρα γιλέκα και ημιαυτόματα περίστροφα των εννιά χιλιοστών.
Είναι μέλη της Μονάδας Εγκλήματος του Δρόμου, ένα ειδικό τμήμα της Αστυνομίας της Νέας Υόρκης που σκοπός του είναι να επιτηρεί τα «καυτά σημεία» της πόλης.
Οι αστυνομικοί είναι όλοι πρωτάρηδες, είκοσι έξι και είκοσι εφτά χρονών. Δεν έχουν μπλεχτεί ξανά σε συμπλοκή.
Καθώς στρίβουν στην οδό Γουίλερ, βλέπουν ένα ύποπτο. Είναι μαύρος, νέος, κοντός και κάθεται στο κεφαλόσκαλο μιας πολυκατοικίας, χωρίς να κάνει τίποτα.
«Τι κάνει εκεί αυτός ο τύπος;» ρωτάει ένας από τους αστυνομικούς.
Ίσως να βγήκε να απολαύσει την νύχτα, ήταν η απάντηση, αλλά κανείς δεν την σκέφτηκε εκείνη τη στιγμή. Γι” αυτό ο Ντιάλο δολοφονήθηκε.
~~{}~~
Ο Αμαντού Ντιάλο καταγόταν απ” τη Γουινέα. Ήταν είκοσι δύο χρονών και δούλευε ως μικροπωλητής. Ήταν κοντός και αδύνατος. Αλλά ήταν και μαύρος, στο νότιο Μπρόνξ, στις δώδεκα και μισή τα μεσάνυχτα.
Είχε γυρίσει στο σπίτι του αργά το βράδυ κι αφού συζήτησε με τους συγκάτοικους του κατέβηκε κάτω «για να απολαύσει την νύχτα», όπως είχε πει στους συγκάτοικους του. Ίσως να αναζητούσε λίγη μοναξιά, λίγη ησυχία. Ποτέ δεν θα μάθουμε.
~~{}~~
Το γεγονός ότι ήταν κοντός λειτούργησε αρνητικά στη σκέψη των αστυνομικών. Ένας αδύναμος τύπος, στο νότιο Μπρονξ, έχει σίγουρα όπλο, αλλιώς δεν επιβιώνει.
Το αυτοκίνητο έκανε όπισθεν. Ο Ντιάλο το είδε, αλλά δεν έτρεξε. Κι αυτό λειτούργησε αρνητικά. Ένας τύπος που δεν τρέχει είναι πιο επικίνδυνος, γιατί σημαίνει ότι είναι σκληρός, ίσως ότι έχει όπλο.
Το αυτοκίνητο σταμάτησε και δύο λευκοί μεγαλόσωμοι τύποι πλησίασαν τον Ντιάλο. Εκείνος τους κοίταξε για μια στιγμή κι έπειτα… Γύρισε και ξεκίνησε να τρέχει προς τις σκάλες. Ήταν καταδίωξη!!
Οι δύο αστυνομικοί βρέθηκαν πίσω του, με τα περίστροφα στο χέρι. Του φώναξαν να σταματήσει. Εκείνος γύρισε, έβαλε το χέρι στην τσέπη και ξεκίνησε να βγάζει ένα μαύρο αντικείμενο.
Ο αστυνομικός Κάρολ ούρλιαξε: «Όπλο! Έχει όπλο!»
Ο ΜακΜέλον δίπλα του έκανε ένα βήμα προς τα πίσω και έπεσε πυροβολώντας στον αέρα.
Ο Κάρολ πίστεψε ότι ο συνεργάτης είχε χτυπηθεί, ότι οι πυροβολισμοί ακούγονταν απ” το μαύρο αντικείμενο του κοντού και ξεκίνησε να πυροβολάει.
Εκείνη τη στιγμή οι άλλοι δύο αστυνομικοί μπήκαν μέσα. Είδαν τον ΜακΜέλον κάτω, είδαν τον Κάρολ να πυροβολάει, και ξεκίνησαν να πυροβολάνε κι αυτοί.
~~
Ο Κάρολ κι ο ΜακΜέλον έριξαν δεκάξι σφαίρες ο καθένας. Ο Μπος πέντε. Ο Μέρφι τέσσερις.
Σύνολο: 41 σφαίρες.
Έπειτα σιωπή. Μόλις κατάφεραν να συνέλθουν και να πλησιάσουν κοίταξαν το χέρι του νεκρού Ντιάλο.
«Πού πήγε το γαμημένο όπλο;» φώναξε ο Κάρολ.
Στο χέρι του ο νεκρός κρατούσε ένα πορτοφόλι.
~~{}~~
Στις ταινίες και την τηλεόραση οι μπάτσοι δεν σταματάνε να πυροβολάνε κακούς. Αφού τους σκοτώσουν κάθονται πάνω απ” τον νεκρό και καπνίζουν ένα τσιγάρο ή λένε μια έξυπνη ατάκα στο συνεργάτη τους.
Αν πιστέψουμε τις ταινίες (και δυστυχώς πολλοί το κάνουν) τότε η ένοπλη συμπλοκή είναι μια πολύ συνηθισμένη και σχεδόν ευχάριστη δραστηριότητα για τους αστυνομικούς.
Όμως τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι ακόμα και στις ΗΠΑ το ποσοστό των αστυνομικών που δεν έχει ποτέ πυροβολήσει άνθρωπο είναι μεγαλύτερο του 90% κι όσοι το έχουν κάνει, ακόμα κι όταν έπρεπε να το κάνουν, θεωρούν αυτή την εμπειρία τραυματική.
~~
Στο βιβλίο του «Into the kill zone», ο εγκληματολόγος Ντέιβιντ Κλίνγκερ πήρε συνεντεύξεις από αστυνομικούς που πυροβόλησαν και σκότωσαν. Σχεδόν πάντα παρουσιάζεται διαταραχή της αντίληψης:
«Πυροβόλησα πέντε φορές. Μόλις άρχισα να ρίχνω δεν έβλεπα πια ολόκληρη την εικόνα, παρά μόνο το κεφάλι του υπόπτου […] Μπορούσα να δω τις σφαίρες μου να τον χτυπούν.»
«Τα έβλεπα όλα σε αργή κίνηση. Δεν αισθανόμουν τίποτα από το στήθος και κάτω. Όλες μου οι αισθήσεις είχαν επικεντρωθεί στον άντρα που ερχόταν κατά πάνω μου. Τον πυροβόλησα δυο φορές, αλλά δεν άκουσα τον ήχο απ” το όπλο μου. Έριξα άλλες δυο φορές κι έπειτα έπεσα.[…] Δεν θυμάμαι πώς σηκώθηκα.»
Αυτή είναι η φυσιολογική αντίδραση σε καταστάσεις υψηλού στρες. Κάποιες αισθήσεις αυξάνονται, ο στόχος-κίνδυνος γίνεται το επίκεντρο και -τις περισσότερες φορές- αποφασίζεις χωρίς να σκέφτεσαι.
~~{}~~
Ο Ντέιβ Γκρόσμαν, στο βιβλίο του «On killing» διατείνεται ότι η βέλτιστη κατάσταση εγρήγορσης -οι συνθήκες κάτω από τις οποίες το στρες βελτιώνει την απόδοση- είναι όταν οι παλμοί της καρδιάς κυμαίνονται μεταξύ εκατόν δεκαπέντε και εκατόν σαράντα πέντε σφυγμών το λεπτό.
Μετρώντας αθλητές της σκοποβολής, όπως ο πρωταθλητής Ρον Έιβερι, διαπίστωσε ότι κάθε φορά που αγωνιζόταν οι σφυγμοί του άγγιζαν την κορυφή αυτής της κλίμακας -χωρίς να έχει τρέξει πριν.
Ο μπασκεμπολίστας Λάρι Μπερντ συνήθιζε να λέει ότι στις πιο κρίσιμες στιγμές του παιχνιδιού είχε την εντύπωση ότι δεν ακουγόταν κανένας ήχος κι ότι οι παίκτες έπαιζαν σε αργή κίνηση -ναι, όπως το βλέπουμε συχνά και στις ταινίες.
Όμως πολλοί λίγοι άνθρωποι μπορούν να πετύχουν αυτό το επίπεδο βέλτιστης απόδοσης.
Οι περισσότεροι από μας, όταν βρισκόμαστε υπό πίεση, περνάμε σε κατάσταση υπερβολικής εγρήγορσης και -από ένα σημείο και μετά- το σώμα μας αγνοεί τόσες πηγές πληροφοριών ώστε αρχίζουμε να μη λειτουργούμε σωστά.
Στους εκατόν εβδομήντα πέντε σφυγμούς αρχίζουμε να διαπιστώνουμε κατάρρευση της γνωστικής επεξεργασίας. Ο πρόσθιος εγκέφαλος παραδίδει την κυριαρχία στον μεσεγκέφαλο. Έχετε προσπαθήσει να συζητήσετε με έναν εξαγριωμένο ή τρομοκρατημένο άνθρωπο; Είναι αδύνατον.
Είναι το κινηματογραφικό κλισέ όπου ο ήρωας χαστουκίζει τον πανικόβλητο φίλο του, προκειμένου να επανέλθει στην πραγματικότητα. Όμως αυτό δεν θα συνιστούσα να το κάνετε σ” έναν αστυνομικό που σας σημαδεύει.
Η όραση περιορίζεται. Η συμπεριφορά γίνεται καθαρά αντανακλαστική -κι ο εγκέφαλος διαλέγει, ασυνείδητα ανάμεσα στη φυγή ή την επίθεση.
Οι μυς σκληραίνουν και πολλοί άνθρωποι κάνουν εμετό ή λιποθυμούν.
Με την καρδιά να χτυπάει σε τέτοιους ρυθμούς ακόμα και ο έλεγχος συντονισμού των κινήσεων καταρρέει. Σε καταστάσεις υψηλού κινδύνου είναι εξαιρετικά δύσκολο να θυμηθείς τον αριθμό και να πάρεις τηλέφωνο για βοήθεια.
Φανταστείτε εκείνη τη στιγμή να κρατάτε ένα όπλο. Αν οι σφυγμοί σας είναι πάνω από 170 ανά λεπτό, τότε δεν θα σκεφτείτε πριν αντιδράσετε.
Κι ένας κοντός μαύρος νεαρός, που προσπαθεί να βγάλει το πορτοφόλι του, θα πεθάνει.
~~{}~~
Υπάρχει κι ένας ακόμα λόγος που αυτή η υπερδιέγερση οδηγεί στη δολοφονία αφροαμερικάνων κυρίως. Σε κατάσταση υψηλής διέγερσης κι όταν πρέπει ν” αποφασίσουμε γρήγορα, γινόμαστε ρατσιστές! Ακόμα κι εκείνοι που σε κατάσταση ηρεμίας θα πιούν μια μπύρα παρέα με τον έγχρωμο φίλο τους.
Ο ψυχολόγος Κιθ Πέιν έβαλε κάποιους ανθρώπους (όχι αστυνομικούς) μπρος σε μια οθόνη και τους έδειχνε το πρόσωπο ενός μαύρου ή ενός λευκού. Μετά τους έδειχνε ένα αντικείμενο, όπλο ή γαλλικό κλειδί, και τα υποκείμενα έπρεπε να πουν τι είχαν δει.
Όσοι έβλεπαν το πρόσωπο του μαύρου (ακόμα κι αν ήταν κι εκείνοι μαύροι) αναγνώριζαν πιο γρήγορα το όπλο ως όπλο, από εκείνους που έβλεπαν το πρόσωπο του λευκού.
Ένας μαύρος. Ένα όπλο. Συνειρμός.
Το πιο παράξενο συνέβη όταν τους έδωσε λιγότερο χρόνο (μισό δευτερόλεπτο) για να πουν τι είχαν δει στη δεύτερη εικόνα.
Τότε, υπό πίεση, έβλεπαν το γαλλικό κλειδί μετά την εικόνα του μαύρου και έλεγαν: «Όπλο!»
Σε κατάσταση υπερδιέγερσης δεν προλάβαιναν (ή δεν εμπιστεύονταν) τις αισθήσεις τους και ακολουθούσαν το σύστημα των στερεότυπων. Ένας ξανθός γαλανομάτης δεν ταιριάζει τόσο με το όπλο όσο ο μαύρος.
«Όταν αποφασίζουμε σε κλάσματα δευτερολέπτου», λέει ο Πέινς, «γινόμαστε πιο ευάλωτοι στα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι απαραίτητα ότι τις υιοθετούμε ή τις πιστεύουμε».
Ακόμα κι όταν ο Πέινς εξηγούσε στα υποκείμενα τι ακριβώς αφορούσε το πείραμα, ακόμα κι όταν τους ζητούσε με έμφαση ν” αποφύγουν τα φυλετικά στερεότυπα, εκείνοι συνέχιζαν να βλέπουν ένα όπλο, αντί για γαλλικό κλειδί.
~~{}~~
ΠΡΟΣΟΧΗ: Μη θεωρείτε ότι εσείς θα λειτουργούσατε διαφορετικά σε μια κατάσταση υψηλού άγχους. Φανταστείτε ότι περπατάτε νύχτα στο δρόμο κι ακούτε έναν δυνατό θόρυβο ή πυροβολισμό ή κραυγή.
Γυρνάτε τρομαγμένοι και βλέπετε έναν ρακένδυτο, έναν μαύρο (ή έναν ματατζή ή έναν σκίνχεντ, επιλέξτε ελεύθερα) να τρέχει κατά πάνω σας. Δεν θα αντιδράσετε το ίδιο όταν δείτε μια καλλονή, ένα παιδί ή έναν παπά, να κάνει το ίδιο.
Οι τρεις πρώτοι συνιστούν κίνδυνο, αυτό σας λέει ο μεσεγκέφαλος.
~~{}~~
Στις ΗΠΑ, σε πολλές πολιτείες, τα περιπολικά τα επανδρώνει πλέον ένας μόνο άντρας. Όταν υπάρχουν συνεργάτες, τότε οι αστυνομικοί φέρονται λιγότερο συνετά.
Αν ο αστυνομικός είναι μόνος, τότε δεν θα ξεκινήσει την καταδίωξη με την πρώτη ευκαιρία. Θα ζητήσει ενισχύσεις, θα περιμένει.
«Όταν είναι μόνοι τους ο ρυθμός επιβραδύνεται κι αυτό βοηθάει να κάνουν λιγότερα λάθη. Ο αστυνομικός δίνει περισσότερο χρόνο στους άλλους και στον εαυτό του».
Έτσι, όπως κατέδειξε ο Κιθ Πέιν, έχει τον χρόνο να αναγνωρίσει το γαλλικό κλειδί ως γαλλικό κλειδί κι όχι ως όπλο.
Αν εκείνη την νύχτα του 1999, μέσα στο Taurus βρισκόταν μόνο ένας αστυνομικός, αντί για τέσσερις, τότε σίγουρα ο Ντιάλο θα ήταν ζωντανός.
Αν αυτοί οι αστυνομικοί είχαν εκπαιδευθεί σωστά, βιωματικά, σε καταστάσεις υψηλού άγχους, τότε πάλι ο Ντιάλο θα ήταν ζωντανός, αφού πειραματικά αποδείχτηκε ότι αρκούν τέσσερις ή πέντε συμμετοχές σε εικονικά επεισόδια με ελαστικές σφαίρες ώστε οι αστυνομικοί να μπορούν να πάρουν μέρος σε αληθινή συμπλοκή χωρίς οι σφυγμοί τους να φτάσουν τους 175 ανά λεπτό.
~~{}~~
ΥΓ1: Οι 41 σφαίρες που σκότωσαν τον Ντιάλο ρίχτηκαν μέσα σε δυομιση δευτερόλεπτα. Όλο το περιστατικό, απ” τη στιγμή που οι αστυνομικοί κατέβηκαν από το αυτοκίνητο μέχρι να πέσει νεκρός ο Ντιάλο, διήρκεσε μόλις 7 δευτερόλεπτα! Όσο χρόνο χρειάζεστε για να διαβάσετε δύο παραγράφους σαν αυτή.
ΥΓ2: Καμία εκπαίδευση δεν μπορεί να αναιρέσει και να δικαιολογήσει το ρατσιστικό υπόβαθρο.
ΥΓ3: Μετά τη δολοφονία του Ντιάλο έγιναν διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες σε όλη την πόλη. Η λεωφόρος Γουίλερ μετονομάστηκε σε Τοποθεσία Αμαντού Ντιάλο. Κι ο Μπρους Σπρίνγκστην έγραψε το τραγούδι «41 shots», όπου το ρεφρέν λέει: «Μπορείς να σκοτωθείς μόνο και μόνο επειδή ζεις στο αμερικάνικο πετσί σου».
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Διαβάστε το «Blink» του Malcolm Gladwell, από τις εκδόσεις Λιβάνη, μτφ Ρένα Λέκκου-Δάντου
