Daily Archives: Απριλίου 21, 2015

ένα πορφυρό φιλί χρωματισμένο στο αίμα..

Απριλίου 21, 2015   pitsiriki1
wpid-20150417085416

Να ξαποστάσω θέλω τώρα πια κουράστηκα να σέρνομαι να σ ΄ αναζητώ ανάμεσα σε μάτια νεκρά , κορμιά φθαρμένα ανάμεσα σε  περαστικούς σε έρημες πλατείες.. Αγαπημένε μου χάθηκα στην πόλη τ ΄ ουρανού σου στην σκιά της παρουσίας σου στο τίποτα στα όλα.. Μου μιλάς λες και σε παιδί απευθύνεσαι  με κοιτάς συγκαταβατικά. αδιάφορο το φιλί σου σα μίσος και να στάζει κι ούτε ένα δέντρο στους πυρωμένους  δρόμους τη σκιά του δώρο για προσκεφάλι να μου δίνει Ψυχή μου βάναυσα σου προσφέρουν ένα πορφυρό φιλί χρωματισμένο στο αίμα να το δεχτείς σαν πρόσφορο αφέσου σε μια θάλασσα λησμονιάς ξέχνα λόγια κορμιά ιδρωμένα που μαζί τους πλάγιασες ξέχνα τις γκρίζες του Φθινοπώρου μέρες της Άνοιξης την Ελπίδα που ζωντανή σε κράτησε ξέχνα τ΄ ανατριχιάσματα των νυχτερινών χεριών την απόχρωση που είχε ο ουρανός σαν σπαρταρούσες Πέτα από πάνω σου τις θύμησες που πυρπολούν τα σωθικά σου τα σπίτια που κράτησαν των μαλλιών σου τ ΄ άρωμα και φτύσε με σιχασιά ένα μικρό φιλί φαρμακωμένο π απόμεινε στα πληγωμένα χείλη σου..  Σταμάτα να θυμάσαι τα βράχια στην ακτή  βαρέθηκαν να ακούνε. το παράπονο του δικού σου  Θέλω και τώρα την συντριβή σου ατάραχα αναμένουν.  Η συντριβή μου είναι δική του νίκη είναι η βροχή που εξαντλητικά πέφτει ως  να σκεπάσει τις κορυφές των λουλουδιών μέσα στ ΄ αφρόνερα και τα λόγια μου να αφανίσει σε χείμαρρους ορμητικούς φτάνει μόνο απ τα χείλη μου μη τ  αλιεύσει. Γι αυτό και τα φιλιά μου μοιάζουν απόμακρα. Πώς  λοιπόν ν ΄αποκωδικοποιήσει το βλέμμα μου και των χειλιών μου την σιωπηλή κραυγή; Φίλα με ! αχ φίλα με μόνο ετούτο σου ζητώ δίχως όνειρα δίχως αύριο με μια μεθυσμένη σκέψη με το δωμάτιο να  ακροβατεί στην άβυσσο   κι εγώ να ανοίγομαι να δεχτώ την κατηγόρια σου , τα σ αγαπώ σου,  την απόρριψη το χθες  που δεν γνώρισα ο αύριο που μακρινό φαντάζει αλλά ανύπαρκτο το ξέρω πως θα είναι. Κι εδώ Που ορκίστηκες να με επισκεφτείς σε τούτο το χοιροστάσιο σαν απόκληρη με λοιδορούν γιατί παραμιλάω για την αγάπη μου ξένη  ολότελα ξένη στην πάτρια γη όταν μιλάω για τον έρωτά σου….

Read More

Με τα ελάχιστα κουρέλια της ψυχής

Απριλίου 21, 2015   pitsiriki1
wpid-20150417085416

Την ώρα που «όλα γίνονται εύκολα και γρήγορα» με «ένα απλό κλικ», πολλοί ανάμεσά μας, σαν φαντάσματα, αλλά ζώντες ακόμη, περιμένουν. Δεν ξέρουν και πολλά, δεν μπορούν να πουν σχεδόν τίποτε, για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, χρωστώντας παντού τη ζωή τους, υποφέροντας σε μια ουρά νοσοκομείου, εφορείας, γραφείου πρόνοιας, ενός οποιουδήποτε γραφείου που τους υπόσχεται, αλλά δεν τους δίνει τίποτε. Κατά πάσα πιθανότητα, όλοι αυτοί δε θα είναι σε θέση καν να διαβάσουν το κείμενο αυτό. Πιθανότατα να κρίνουν πως δεν το χρειάζονται κιόλας. Κι όμως, οι άλλοι, που μπορούν με εκείνο το κλικ να πληρώνουν «εύκολα και γρήγορα» τους λογαριασμούς τους και να πηγαίνουν διακοπές, ούτε που το φαντάζονται. Δεν το διανοούνται.
Μέσα στους γκρι λαβύρινθους της μεγαλούπολης, πριν ακόμη ξημερώσει, πριν ακόμη ξυπνήσουν οι πιο πολλοί, οι ανθρώπινες σκιές ψάχνουν τυφλές απ’ τη νύστα, ένα μέρος να γραπωθούν, να μην βρεθούν στο δρόμο. Κι αν είναι στο δρόμο ήδη, να μην πεθάνουν. Και τους πονάει που ακόμη προσπαθούν. Από εκεί που έρχονται, στις ουρές για ένα συσσίτιο, για μια θέση στην κρατική «πρόνοια», για μια οποιαδήποτε στιγμή μέσα στις βαθιές, ζεστές κόγχες του λαβύρινθου, παλεύουν να ξεχαστούν, να πείσουν τον εαυτό τους ότι κάτι στ’ αλήθεια περιμένουν, ότι κάτι σημαίνουν όλα αυτά τα παράλογα που τόσο τους βασανίζουν. Περιμένουν τον ιππότη με το μαύρο άτι να έρθει γι’ αυτούς, μήπως και στο δικό του βασίλειο καταφέρουν να ξαποστάσουν.
Κι όσο κοιτάζουν πίσω, ούτε λόγος. Εκεί, άλλα σκοτάδια, να μην τους αφήνουν να πάνε πουθενά. Γιατί σε αυτό που θεωρούσαν για εκείνους πατρίδα, στη δική τους ψυχή, πέρασε η λαίλαπα της ζωής. Κάποιοι εύκολα και γρήγορα με ένα κλικ, τους αφάνισαν τον κόσμο∙ όχι όσα είχαν, γιατί δεν είχαν και πολλά περισσότερα από μερικές ακόμη ουρές να διανύσουν. Μα τουλάχιστον ήταν στον κόσμο που τους γέννησε, ζούσαν με τους αγαπημένους τους, είχαν μια ζωή να ζήσουν. Τώρα ούτε μπρος ούτε πίσω, ούτε μαζί ούτε χώρια. Τώρα το ότι οι ίδιοι πέρασαν απέναντι, διανύοντας τη μεγάλη ουρά της τύχης, δε σημαίνει πια τίποτε. Τίποτε δε γίνεται εύκολα και γρήγορα, ούτε καν με ένα μπουμ. Με τα ελάχιστα κουρέλια της ψυχής τους εξακολουθούν να ζουν βασανιστικά μέσα στους τσιμεντένιους λαβύρινθους, περιμένοντας να έρθει η σειρά τους και να πάψουν να περιμένουν σε έναν κόσμο που έμαθε να τρέφεται απ’ αυτή την ατέλειωτη ουρά.

Read More

Αναίμακτα μας σκοτώνουν, αναίμακτα να σιωπήσουν.

Απριλίου 21, 2015   pitsiriki1
wpid-20150417085416
Υπάρχει ακόμη χρόνος…για όλους εμάς που καθίσαμε στο πεζούλι της ιστορίας κοιτώντας τα
παπούτσια μας. Την πίκρα της ήττας την γευτήκαμε και την απογοήτευση για ακόμη ένα στημένο παιχνίδι στο οποίο αν και δεν παίξαμε γίναμε θεατές της εξ αρχής χαμένης κερκίδας .
Την ζήσαμε την νύχτα εκείνη που αγνοούσαμε ότι υπάρχει,  κι όμως φθάσαμε κι εμείς να μετράμε τα σανίδια του ταβανιού για να διώξουμε την οργή που έκλεψε ακόμη και τον ύπνο μας. Όμως, υπάρχει ακόμη χρόνος για όλους εμάς που γνωρίζουμε ότι όλα τελείωσαν σε αυτόν τον τόπο. Αρκεί να σκοτώσουμε άνευ ελέους όλες τις φωνές όλων των τεράτων που θέλουν να μας πείσουν ότι κρεμόμαστε από τις ανορθόγραφα ραγιάδικες υπογραφές τους.
Υπάρχει χρόνος να λύσουμε και να καθαρίσουμε τα όπλα του μυαλού μας, να τοποθετήσουμε τις σφαίρες της συνείδησής μας στην θαλάμη, να στοχεύσουμε στις φλύαρες γλώσσες των άνανδρων υπεροπτών και να πατήσουμε την σκανδάλη χωρίς τρέμουλο στο χέρι μας. Να σιωπήσουν εντελώς μέσα μας. Να τους αψηφήσουμε βάζοντας στην δική μας κάλπη τα χρεόγραφα της αξιοπρέπειας που μας στέρησαν δίχως σταγόνα οίκτου. Χωρίς ομάδες, χωρίς καταστατικά, χωρίς γελοίες ψηφοφορίες, χωρίς συζητήσεις επί συζητήσεων, χωρίς αναλύσεις επί αναλύσεων, χωρίς ούτε μία σταγόνα αίμα να πέσει. Αναίμακτα μας σκοτώνουν, αναίμακτα να σιωπήσουν.
Υπάρχει ακόμη χρόνος…για όλους εκείνους που δεν είδαν την Ελλάδα ως δικαίωμα αλλά ως υποχρέωση. Για εκείνους που μέχρι σήμερα έχουν διανύσει την ζωή τους ως στόχοι ανάλγητων πολιτικάντηδων οι οποίοι κρύβουν την δειλία τους μέσα στα χάρτινα κάστρα πολιτικών κομμάτων με σημαία την δημοκρατία.
Κοίτα τους, λοιπόν, εκείνους, πώς επιβίωσαν από τις σφαίρες της αναξιοκρατίας, της αδικίας, της προδοσίας, της σκληρής επίγνωσης του τι είναι για τους ασήμαντους θνητούς αλλά εκλεγμένους αθανάτους. Μια χαρά αναπνέουν δίπλα μας ακόμα και αν τώρα κοιτάνε σιωπηλοί τα παπούτσια τους.
Υπάρχει ακόμα χρόνος όσο ο καθρέπτης που αντικρίζουμε το πρωί έχει την φάτσα μας ως αντικατοπτρισμό. Υπάρχει χρόνος…για όλους τους ήρωες που κρύβουμε μέσα μας. Τους σιωπηλούς μικρούς μας εαυτούς που θέλουν να πάρουν την θέση μας μα εμείς τους καταπιέζουμε είτε από στιγμιαίο φρενάρισμα της δήθεν ηθικής, είτε από την χρόνια εκπαίδευσή μας να οριζόμαστε και όχι να ορίζουμε. Να μένουμε σιωπηλοί μη και διακόψουμε τον πολυλογά πολιτικό από τις εξαγγελίες του σχεδίου που σκοπό έχει να μας καταδικάσει στον ρόλο του ανυποψίαστου εύκολου στόχου ή του ήσυχου απείθαρχου στημένο στον τοίχο.
Υπάρχει χρόνος για αυτούς που δεν χωράνε σε γραμμάτια και εικονικά χρέη. Υπάρχει χρόνος να ορίσουμε το δικό μας μέγεθος απλώνοντας την ψυχή μας σαν χάρτη. Να γίνουμε εμείς Ελλάδα, στέλνοντας σιωπηλώς τα μαντάτα ότι ο χρόνος για τους ατσαλάκωτους μαλθακούς ανελέητους εκτελεστές μας, μόλις τελείωσε.
Read More
« Older posts
  • iSquare iPad Like

  • Το blog μου

  • ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

  • ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

  • ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

  • Αρχείο

  • Κατηγορίες

  • ΡΕΠΟΡΤΑΖ

  • ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

  • ΚΟΣΜΟΣ

  • πολιτικη

  • ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ

  • ΒΙΝΤΕΟ

  • ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ

  • Δημοφιλή