ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Είχες δηλώσει ότι τα τελεσίγραφα ενίοτε επιστρέφονται. Να όμως που τελικά επέστρεψες εσύ με ένα ακόμη τελεσίγραφο στη μασχάλη. Το οποίο αποδέχτηκες και φαίνεται να ετοιμάζεσαι να το ικανοποιήσεις. Γιατί όμως;

Λένε… Αλέξη, ότι οι Έλληνες είμαστε διχασμένοι. Είμαστε, αλλά γιατί πιστεύεις ότι ένα νέο μνημόνιο θα μας ενώσει; Ο διχασμός δεν ξεκίνησε χτες. Ο διχασμός φάνηκε χτες επειδή, όπως είπες κι εσύ στο ευρωκοινοβούλιο, οι λίγοι έχουν τα πολλά λεφτά και οι πολλοί τα λίγα έως τίποτα. Αυτός ήταν ο διχασμός… Αλέξη. Απλώς οι πολλοί και άλλες έγνοιες είχαν από το να διαλαλούν τις αντιρρήσεις τους και ΜΜΕ δεν είχαν στη διάθεσή τους που θα πολλαπλασίαζαν τις φωνές τους.

Διχασμό είχαμε… Αλέξη επειδή, σύμφωνα με τη μελέτη του Τάσου Γιαννίτση, ενώ το 10% των φτωχότερων νοικοκυριών είχε την πενταετία της κρίσης απώλεια εισοδήματος της τάξεως του 86%, οι απώλειες του 30% των υψηλότερων εισοδημάτων δεν ξεπέρασαν το 17%-20%, ενώ το τραγικότερο στοιχείο του διχασμού είναι πως το ίδιο διάστημα συνολικά η φορολόγηση των ασθενέστερων οικονομικά στρωμάτων του ελληνικού λαού αυξήθηκε κατά 337,7%, ενώ η φορολόγηση των ισχυρότερων (άρα και ανθεκτικότερων στην κρίση) αυξήθηκε μόλις κατά 9%.

Διχασμό κατά 329% είχαμε… Αλέξη. Διχασμό των απεγνωσμένων από τους ευνοημένους. Διχασμό της «πλέμπας» από τους «ξεχωριστούς». Ο διχασμός μεταξύ αυτών που λεηλατήθηκαν από τα μνημόνια και εκείνων που είτε δεν τα ένιωσαν είτε ωφελήθηκαν από αυτά και δεν νοιάστηκαν για τον διπλανό τους είναι ο χειρότερος διχασμός και τον ζούμε επί χρόνια. Γιατί λοιπόν μπορεί να πιστεύεις ότι ένα νέο μνημόνιο θα μας ενώσει; Να το πιστεύουν αυτοί που θα βγουν πάλι αλώβητοι ή και κερδισμένοι, το καταλαβαίνω. Εσύ όμως; Μπορεί να το πιστεύεις;

Τελευταία ακούω και φωνές διαμόρφωσης γνώμης που θεωρούνται Realιστικές και σε πιέζουν να υπογράψεις μνημόνιο με το επιχείρημα ότι «αυτό το μνημόνιο για 2 χρόνια θα είναι μια ευκαιρία να ξανασταθεί η χώρα στα πόδια της». Ναι, όρθια, στα πόδια της, ακουμπισμένη σ’ έναν τοίχο και μ’ ένα εκτελεστικό απόσπασμα απέναντί της. Η μόνη αλήθεια που βιώσαμε… Αλέξη είναι ότι το ένα μνημόνιο φέρνει το άλλο, τα 2 μνημονιακά χρόνια φέρνουν άλλα 3 κι αυτά με τη σειρά τους άλλα 13.

Και να τα φάμε στη μάπα τα 13 χρόνια μνημόνιο, αλλά για ποιο λόγο; Με ποια προοπτική; Να θυσιαστούμε, όμως για ποιον και το κέρδος ποιο θα είναι; Κι άλλα λουκέτα κι άλλες απολύσεις κι άλλες μεταναστεύσεις στο εξωτερικό; Σκέφτομαι… Αλέξη, αν άραγε αυτές οι θυσίες γινόταν επί 5 χρόνια εκτός μνημονίων, αλλά εντός συνείδησης για μία χώρα αποδεσμευμένη από δανειακές θηλιές. Μια χώρα που θα ζοριζόταν χοντρά αλλά θα δημιουργούσε τον δικό της πρωτογενή τομέα. Μια χώρα που θα περνούσε δύσκολα, αλλά θα φτιαχνόταν από την αρχή. Σκέψου… Αλέξη, αν κάποιες από τις μνημονιακές θυσίες γινόταν εκτός μνημονίου από μία ανεξάρτητη χώρα πόσο περισσότερο θα απέδιδαν.

Αν οι μειώσεις που έγιναν σε μισθούς και συντάξεις δεν πήγαιναν σε αποπληρωμές τόκων αλλά σε κατασκευή δομών ενός κράτους με αξιόπιστους ελεγκτικούς μηχανισμούς, πραγματική δικαιοσύνη και πολιτική εντιμότητα. Δεν το έκανε κανείς. Μάλλον είναι πιο εύκολο να ξεζουμίζεις τους πολίτες σου κατ’ εντολήν παρά από επιλογή και μάλιστα δική τους. Είχες ένα 61% στα χέρια σου… Αλέξη. Το μετέφρασες όπως ήθελες. Το ερμήνευσες σε «ναι». Και τώρα… Αλέξη; Μια χαρά τα είπες μέσα στο ευρωκοινοβούλιο. Κι εκείνοι μια χαρά σου είπαν ότι ή θα ταπεινώσεις τον λαό που ψήφισε «όχι» ή θα μας διώξουν από τη γερμανική τους αυτοκρατορία.

Μια χαρά τα είπες και το εννοώ. Όμως θα τα κάνεις αυτά που είπες; Θα το πράξεις το δίκιο των ανθρώπων; Θα πάρεις το ρίσκο να χτίσεις ένα καλύτερο αύριο και να μην αρκεστείς σε μια ξεπέτα του σήμερα; Ναι, εντός ευρωζώνης αλλά με αξιοπρέπεια. Όταν σε φτύνουν, φεύγεις. Όσοι απαντούν ειρωνικά «καλά, φάε εσύ αξιοπρέπεια να χορτάσεις», τους προτείνω να τη δοκιμάσουν καμιά φορά. Μπορεί και να τους αρέσει η γεύση της, ποτέ δεν ξέρεις.

Σου λένε… Αλέξη, να υπογράψεις μία συμφωνία «λευκή πετσέτα» και «πάση θυσία», όχι για τους ίδιους που στο λένε, αλλά για τα παιδιά τους. Την έζησες τη μνημονιακή γενιά των νέων… Αλέξη. Άνεργη ή διωγμένη. Συχνά και τα δύο. Η γενιά της απόγνωσης. Πάρε εσύ την ευθύνη των παιδιών. Ξεκίνα να φτιάξεις μια χώρα που ούτε θα τρώει τα παιδιά της, ούτε θα τα διώχνει. Αντέχεις να το κάνεις; Μπορείς; Θες; Ξέρεις; Μέχρι που φτάνει το όραμά σου; Στο να μείνεις απλώς στην εξουσία ή να προσπαθήσεις να δώσεις μια ευκαιρία σε αυτή τη χώρα και στους ανθρώπους της… Αλέξη;

Σε κατηγορούν… Αλέξη, ότι αν δεν σκύψεις όπως οι υπόλοιποι και δεν θυσιάσεις την εθνική αξιοπρέπεια για ένα νόμισμα, τότε θα στηρίζεις το λόμπι της δραχμής. Λένε ότι αυτοί που έχουν τα λεφτά τους έξω θα έρθουν και θα αγοράσουν τα πάντα μπιρ παρά. Και πολλοί από αυτούς που το λένε έχουν ήδη τα λεφτά τους έξω. Άραγε τι φοβούνται; Τον ανταγωνισμό μην τυχόν κι αγοράσουν άλλοι τη χώρα πιο φτηνά από τους ίδιους; Εγώ λέω να έρθουν, λοιπόν. Απλώς άνοιξε τις παγίδες και να τις στήσεις παντού. Να μάθουμε κι εμείς βρε αδερφέ ποιο είναι επιτέλους αυτό το λόμπι της δραχμής, ποιοι έχουν τόσα λεφτά έξω, πώς τα έβγαλαν και αν είναι νόμιμα. Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε το πλήθος, το μέγεθος και την εντιμότητα των «επενδυτών» του λόμπι της δραχμής. Νομίζω πως η Εφορία και τα κρατικά ταμεία θα είχαν τεράστια χαρά να τους γνωρίσουν.

Όμως… Αλέξη, αυτά γίνονται μόνο από κάποιον που δεν μπορούν να του προσάψουν κάτι. Είστε στον ίδιο είτε στην κυβέρνησή του. Κι εσύ δεν ανήκεις σε αυτή την κατηγορία. Να, για παράδειγμα, δε μπορείς να επιτρέπεις σε συντρόφους στελεχών σου να διορίζονται στη θέση διευθύνοντα συμβούλου στην ΕΥΔΑΠ. Ούτε να λείπουν χειρούργοι από δημόσιο νοσοκομείο και να επιτρέπεις στον υπουργό Υγείας να διορίζει τον οδοντίατρο ανιψιό του.

Κατάλαβες… Αλέξη; Λυπάμαι που δε με βοηθάς να σου έχω εμπιστοσύνη. Λυπάμαι που κατά πάσα πιθανότητα δεν είσαι αυτός στον οποίο μπορώ να ελπίζω. Λυπάμαι που μάλλον θα γίνεις εξαίρεση στον κανόνα ότι οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν. Έναν λαό που σήκωσε κεφάλι μέσα στο βομβαρδισμό της τρομοκρατίας, του αξίζει κάποιος ηγέτης που όταν λέει «όχι» το εννοεί και δεν το ερμηνεύει σε όχι μεν, αλλά…

ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ