ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Σε όλα υπάρχουν όρια. Ακόμα και σε μεγέθη απλησίαστα από το μυαλό ενός μόνο ανθρώπου, όπως μία ολόκληρη κοινωνία. Ακόμα και εκεί που δεν μπορείς καν να χωρέσεις στον νου σου την πληθώρα και την πολυπλοκότητα των άλλων που βρίσκονται δίπλα σου, ενάντιά σου, ακριβώς μπροστά σου.

Μία κοινωνία δοκιμάζεται στις στιγμές κρίσης της. Το τι κάνει όταν την απειλεί κάποιος εχθρός ή πως απαντά σε μια πρόκληση που της παρουσιάζεται. Ή, ακόμα, πως αποφασίζει να διαμορφώσει το ίδιο της το παρόν και μέλλον.

Έτσι, λοιπόν, σε κάθε καινούρια πυρκαγιά του κατακαλόκαιρου, βλέπω τα όρια αυτής της κοινωνίας, της νέο-ελληνικής, και καταλήγω, από έναν λυγμό εμπνεόμενος, ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα για αυτήν, ούτε για εμένα.

Μπορεί να ψάχνω διάφορα πολιτικά γεγονότα να με ξεσηκώσουν, να νιώσω κι εγώ κάπως συμμέτοχος στην πορεία που ακολουθούμε, ωστόσο κάποια τέτοια οριακά σκηνικά με αφήνουν χωρίς καμία προοπτική.

Σε ποιο κοινό μέλλον να πιστέψω όταν πάμε και βγάζουμε μόνοι μας τον πνεύμονά μας; Αυτό σημαίνει ότι δεν αγαπάμε την ίδια μας την ζωή. Αν κάποιος μου πει ότι δεν το έκανε αυτός, πως άλλοι είναι οι εμπρηστές, οι οικοπεδοφάγοι, οι πράκτορες, θα του απαντήσω «κι εσύ που ήσουν»;

Τι θα συνέβαινε, λες, αν σε κάθε πυρκαγιά ανέβαινε η πλειοψηφία των κατοίκων του λεκανοπεδίου πάνω στα βουνά να βοηθήσει στην κατάσβεση; Δεν θέλει πολύ, μια χούφτα χώμα να έπαιρνε κανείς και να την έριχνε προς την φωτιά, για πόσο θα έκαιγε ακόμα;

Αλλά, εκεί κρύβεται η όλη επιθυμία μας. Στην φωτιά που καίει ακόμα. Που θέλει να τα καταπιεί όλα. Όλα. Κι ας γίνουνε πουτάνα όλα.

Μόνο να περάσει η βραδιά κι αμάν αμάν να τραγουδάμε. Την ίδια στιγμή που όλα καίγονται γύρω μας έχουμε βρει αυτήν την μοναδική αντιμετώπιση των «γεγονότων»: να προσποιούμαστε ότι δεν συμβαίνουν, απορροφημένοι από την δική μας μαλακία.

Κι ας λένε κάποιοι γραφικοί οικολόγοι ότι δεν θα μπορούμε να το κάνουμε για καιρό – τι μας νοιάζει; Απλώς να περάσει η βραδιά, η ημέρα, η ζωή, χωρίς πόνο και χωρίς κόπο.

Τα όρια που έλεγα πιο πριν διαγράφονται πλέον ξεκάθαρα. Ο Κουρής βγαίνει ξεδιάντροπα και προτείνει σαν λύση στο «ελληνικό δράμα» να αποκτήσουν αυτοί που έχουν κρύψει φράγκα στα στρώματα «εμπιστοσύνη». Να τα βγάλουνε για να μπορέσουν να χτίσουνε παντού, χωρίς άδεια, μόνο με του μηχανικού τους για να μην πέσει να τους πλακώσει το αυθαιρετάκι τους.

Μαζί με τους κουκουλοφόρους του εξαπέλυσε και τις ιδέες του, σαν επιστέγασμα της προσφοράς του στον Σύριζα. Να δοθεί το πράσινο φως για να μπορείς να χτίσεις παντού, σε παραλίες, εθνικούς δρυμούς και όπου αλλού σου καυλώσει.

Εκεί παιζόταν πάντα το παιχνίδι, πληροφορώ τους αδαείς, τα λεφτά έγιναν πάντοτε σε αυτήν την χώρα είτε με την οικοδομή είτε με το λαθρεμπόριο είτε και με τα δύο. Και ο κάθε «Κουρής» όταν σε υποστηρίζει θα ζητήσει να του ξεπληρώσεις τα γραμμάτια συν τόκο.

Στις Σκουριές το ίδιο: πόσες ψήφους πήρε ο Σύριζα υπερασπιζόμενος τα δίκαια αιτήματα του πληθυσμού που αντιστέκεται στην καταστροφή του αρχέγονου αυτού τόπου,αλλά και πόσα λεφτά μπορεί να του προσφέρει τώρα που βρίσκεται στην ανάγκη της διακυβέρνησης, ήτοι της εξοικονόμησης πόρων για να κερδοφορούν κάποιοι λίγοι;

Τα πτώματα που πρέπει να πατήσεις για να κάνεις λεφτά στην καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι κυρίως κουφάρια ζώων και κούτσουρα δέντρων, ό,τι πιο αυτοκαταστροφικό και ηλίθιο. Ακριβώς γιατί τα όρια αυτής της κοινωνίας φτάνουν μέχρι την μύτη του καθενός και της καθεμίας.

Εγώ να περάσω καλά και αυτό το βράδυ, εγώ να κουνήσω τον κώλο μου κι εγώ να τον αγοράσω. Γαμιέστε όλοι σ’ αυτήν την πόλη, που θα ‘λεγε και ο Κώστας ο Μπίτνικ…

http://www.hitandrun.gr/gamieste-oli-s-aftin-tin-poli/