ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Ο ΣΥΡΙΖΑ, το έχω ξαναγράψει, παίζει χωρίς αντίπαλο στο γήπεδο!
Η αντιπολίτευση είναι ανύπαρκτη σ’ αυτή την χώρα, έχοντας αφήσει ελεύθερο το πεδίο δράσης στην «πρώτη φορά αριστερά», με αποτέλεσμα η Δημοκρατία, χωρίς αντιπολίτευση, να πάψει να υφίσταται, το κράτος να μεταβληθεί σε μονοκρατορία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ή σε κάποιο πολίτευμα στυλ Σομαλίας.

Γιατί εξαφανίστηκε η αντιπολίτευση; Που είναι το Δημοκρατικό κέντρο; Γιατί δεν ασχολούνται με την πολιτική νέοι, μορφωμένοι και έντιμοι πολίτες; Γιατί παραδόθηκαν όλοι μοιρολατρικά βλέποντας τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να καταστρέφουν την χώρα; Δεν βλέπουν ότι ο αριστερός συφερτός είναι ανίκανος να κυβερνήσει;

Η βάση της οικονομικής τους πολιτικής είναι ένα κράτος λιμοκτονούντων δημοσίων υπαλλήλων, με πολιτικά δικαιώματα και ελευθερίες των τέως Λαϊκών Δημοκρατιών του Υπαρκτού Σοσιαλισμού. Ας μην αυταπατώμεθα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει σχέση με τα δημοκρατικά – σοσιαλιστικά κόμματα της Ευρώπης.

Είναι κόμμα κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού. Οι μπολσεβίκοι έχουν βγάλει τις μάσκες και προειδοποιούν ξεκάθαρα για το τι μας περιμένει. Οι πρωτόγνωρες και ατελείωτες ουρές των συνταξιούχων για να εισπράξουν από τις τράπεζες και ΑΤΜ (όταν είναι ανοιχτές και έχουν) 50-60 ευρώ αντιμετωπίζονται με απόλυτη αναισθησία από Συριζαίους βουλευτές και υπουργούς, ή ακόμη και με σαδισμό («θα συνηθίσουν» – Λαπαβίτσας).

Εκείνοι που την 25η Ιανουαρίου 2015 έσχιζαν το Μνημόνιο, κατήργησαν τη λιτότητα, και άλλαξαν την Ευρώπη, κατάφεραν σε 5 μήνες να διαλύσουν την οικονομία, να χρεοκοπήσουν τη χώρα και να κλείσουν τις τράπεζες. Ρεκόρ ανικανότητας και ασυναρτησίας.

Χρειάζεται ένα αντίβαρο στον ΣΥΡΙΖΑ. Η ανάγκη για δημιουργία ενός νέου κόμματος χωρίς καθυστέρηση είναι επιτακτική. Στις επόμενες εκλογές η δημοκρατική αντιπολίτευση πρέπει να βρεθεί ενωμένη (Δημοκρατική Συμμαχία, Δημοκρατικό Κέντρο), για να διεκδικήσει το 40% έως 45% της ψήφου.

Τα τρία δημοκρατικά κόμματα, Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, θα είναι οι συνιστώσες του Δημοκρατικού Κέντρου μαζί με άλλα μικρότερα κόμματα που έχουν περίπου τις ίδιες αρχές και ιδεολογία, και συνήθως παίρνουν μεταξύ 0,2% έως 3% της ψήφου. Θα χρειαστεί να βρεθεί ηγέτης κοινής αποδοχής, ανιδιοτελής, άφθαρτος, ικανός, όχι κατ’ ανάγκην πολιτικός, και έντιμος.

Ένα τέτοιο άτομο είναι ο πρώην υπουργός Αλέκος Παπαδόπουλος. Υπάρχουν και πολλοί άλλοι άφθαρτοι και μορφωμένοι άνθρωποι, που πρέπει να συντονισθούν και να βγουν μπροστά! Οι ιδεολογικές διαφορές μεταξύ των τριών δημοκρατικών κομμάτων της Βουλής είναι ασήμαντες.

Το πιο δύσκολο θα είναι να ξεχαστούν οι παλιές κακές συνήθειες, δηλαδή ρουσφέτια, διορισμοί, προνόμια, χατίρια, γρηγορόσημα και, προπαντός, λαϊκισμός και δημαγωγία. Οι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις Τσίπρα (το μεγάλο ψέμα) τον περασμένο Σεπτέμβριο στη Θεσσαλονίκη ας αποτελέσουν παράδειγμα προς αποφυγήν. Ίδια και ίση συμπεριφορά προς όλους και όλες.

Αυτή η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ που μας προέκυψε δεν νοιάζεται για την ανάπτυξη, ούτε για την Δημοκρατία. Κυριαρχείται από το βαθύ κόμπλεξ των αποτυχημένων που θέλουν να πάρουν την ρεβάνς του Εμφυλίου και της κατάρρευσης των κομμουνιστικών καθεστώτων του 1989.

Όσοι έχουμε περάσει ένα φεγγάρι από την Αριστερά και ξέρουμε, διαπιστώνουμε ότι δεν μας έπρεπε τέτοιου είδους αριστερά, τέτοια εποχή! Δεν πρέπει ποτέ τέτοια αριστερά να κυβερνήσει σε κανέναν τόπο. Το πρόβλημα της είναι το διαζύγιο που είχε πάρει από την πρόοδο.

Ποδηγετημένη από τη σταλινική ιδεολογία, εμποτισμένη από ακροδεξιές εθνικιστικές κορόνες αυτή η Αριστερά βλέπει ως δυνάμει απειλή καθετί που προέρχεται από τη Δύση. Από τις νέες τεχνολογίες -ας θυμηθούμε λίγο την αριστερή φιλολογία που υπήρξε τα πρώτα χρόνια για το διαδίκτυο- μέχρι τις σύγχρονες μεθόδους μάνατζμεντ, όλα θεωρήθηκαν φθηνά κόλπα των καπιταλιστών «για να ρουφήξουν το αίμα των εργαζόμενων». Ακόμη και η παραγωγικότητα έγινε «ύποπτη»…

Αυτή η Αριστερά δεν είναι απλώς παλαβή. Κυριαρχείται από τους κομπλεξικούς. Άρα χρειάζεται επειγόντως ανασύσταση του χώρου του Κέντρου, με έναν ηγέτη κοινής αποδοχής.

Την δεκαετία του 1960, υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου ενώθηκαν οι Δημοκρατικές δυνάμεις για ν αντιμετωπίσουν τον εκ δεξιών κίνδυνο του Κωνσταντίνου Καραμανλή! Και έγινε η Ένωση Κέντρου, που άσχετα από την κατάληξη της, λόγω και των δεδομένων της εποχής (στρατός, Βασιλεία κ.λ.π.) αποκατάστησε την πολιτική ομαλότητα στην χώρα, γιατί αυτό ήταν το ζητούμενο τότε.

Αυτό πρέπει να γίνει και σήμερα για να σταματήσει η αριστερίστικη απραξία και η οικονομική ασφυξία της χώρας. Τώρα όμως…

*Ο Φάνης Ζουρόπουλος είναι τ. πρόεδρος της Ε.Ι.Ε.Τ. και εκτελεστικός πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων (Ε.Ε.Δ.)
*[email protected]
Δημοσίευση: 21 Ιουλίου 2015, 13:16