ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Όλα ένα χάος, γύρω μου κενό. Αδιάφοροι οι ανθρώποι και πια δεν αντιδρώ.
Δεν μπορούνε να με νιώσουν και κανείς δεν μ’έχει μάθει και με πνίγουνε τα λάθη κι όλα κοντεύουν να τελειώσουν. Κάθε στιγμή μαχαίρι, μια σφαίρα στην καρδιά, τη ζωή τη βαρέθηκα, να φύγω θέλω μακρυά. Δεν είμαι πλέον η ίδια,πια, δεν μ’αναγνωρίζω.. στο τόσο μίσος γύρω μου,πως να συνεχίσω.. Όλα κι όλοι με πονάνε,πάω να τρελαθώ, για καταφύγιο ψάχνω, ένα μέρος να σωθώ. Μα όλα είναι θολά και χάος στο μυαλό. Είμαι ξένη μες τους ξένους, όλοι σας υποκριτές, άθλιος που’ν’ο κόσμος..κι όλοι γίναν “δικαστές’. Με κρίνουν και με κράζουν να με νιώσουν δεν αντέχουν κσι στην άδεια τη ζωή τους με μίσος και φθόνο ξεμπερδεύουν Αν εμένα δεν καταστρέφατε πως αλλιώς θ’ανεβαίνατε?
Και γύρω μόνο τοίχοι, τα παράθυρα χαθήκαν μόνο πόνος στην καρδιά μου, τα χελιδόνια “φύγαν.. Αγκάθια στην ψυχή μου φαντάζουν τα μυαλά σας σε μια ψυχή άβυσσο που πνίγεται απ’τα άθλια σκεπτικά σας τι κι αν εγώ πεθαίνω-μπροστά σας? κάθε δάκρυ μου κι ένα γέλιο σας, μα φτάνει,φτάνει,φτάνει,ως εδώ.. δε χρωστάω σε κανένα, τα δεσμά σας τα μισώ.. Αχ πόσο σας λυπάμαι, γελάω ειλικρινά για το επίπεδό σας, κι όλα τα σχετικά.. Και μι’άλλη ανάμνηση, πληγή απ’τις τελευταίες, τα τόσα που εγώ πέρασα στο στήθος μου σημαίες.. εσύ..κάτι σαν αγάπη,ένα κάποιο δέσιμο κι λίγος έρωτας μαζί…
σ’ένιωθα στήριγμα μου-το μόνο στη ζωή. πάντα μακρυά μα σ’ένιωθα εδώ…
τώρα έφυγες τελείως και στιγμές αναπολώ. Τόσες κι άλλες τόσες, που έζησα μαζί σου..
πάντα θα σε θυμάμαι, όσο θα προχωράμε, κι αν εσύ με ξεχάσεις δεν πειράζει..ποτέ δεν θα μάθεις… Κουράστηκα τόσο να μετράω πληγές.  Μόνο δάκρυα στο σήμερα το αύριο και το χθες.. δάκρυα κι όνειρα-φτερά σπασμένα, σε μια ψυχρή γωνιά του δρόμου πεταμένα. δύο πρόσωπα, δύο κόσμοι, δύο ψυχές και δύο ρόλοι με την δήθεν ευτυχία σας τρέφονται όλοι σας οι φόβοι Η καρδιά μου είναι σε κώμα-δεν μπορεί άλλο ν’αγαπά
γιατί γαμώτο πάντα αγαπά αληθινά… αυτό είναι το δράμα μου-να δένομαι με όλα-
ν’αγαπώ ολόψυχα και να τα δίνω όλα να ματώνω συνεχώς για κάθε τι που πολεμάω
να πεθαίνω για κάθε τι που αγαπάω. με τη φαντασία μου βλέπω το μαύρο άσπρο μα ξέσπασα
σε μια ζωή δεν θα τα βρείτε όσα ως τα δεκάξι πέρασα. πόσο έκλαψα κι αν αληθινά ποτέ γέλασα… Δεν το’θελα μα γεννήθηκα κι έχω πλέον συμβιβαστεί το παίζω ευτυχισμένη και ποτέ θλιμένη, κι όλο χαμογελάω,μα μέσα μου κλαίω, πεθαίνω,πονάω…
και ποιος…ποιός?ποιός να μοιραστεί την κάθε αόρατη μέσα μου πληγή..?
μόνη της η καρδιά μου αιμορραγεί.. Είν’και μια αγάπη που ναι πια στον πάτο κι ας την είχα ουρανό μου… κάθε ιερό και Θεό μου……το πιο απατηλό όνειρό μου…
Δεν θελήσατε να ζήσει, την σκοτώσατε εν ψυχρώ, τι κι αν αιμορραγούσα τόσα χρόνια και πονούσα για λίγο δεν νιαστήκατε να σβήσουμε βαλθήκατε.. μα εσύ πάντα να θυμάσαι πως ο άνθρωπός μου θα’σαι.. αυτός που μέχρι θανάτου αγάπησα και τίποτα ας μην κράτησα..
χαθήκαμε για πάντα.. για τους άλλους πήγα στην μπάντα. γιατί τη χάρη αυτή τους κάναμε και τόσα όνειρα πεθάναμε? Η καρδιά μου έχει κλείσει,,δεν θέλω άλλο να κτυπά.. αφου πάντα κτυπά για κάποιο που είναι πάντα μακρυά.. α ρε κόσμε καημένε με τις άδειες ομορφιές σου… τους μαλάκες τις πουτάνες τους παλιουποκριτές σου..
Η μάσκα που φοράω έχει για τα καλά κολλήσει.. με το όμορφο χαμόγελό της,μα στα μάτια της τη δύση…αχ να’χα φτερά, μακρυά απ’όλα ν’ανασαίνω, να πετάξω μακρυά, να κόψω τα δεσμά σας, να χαθώ στον ουρανό, να πέσω στο κενό, να χαθώ στην μοναξιά μου….
..που’ν’η μόνη συντροφιά μου… ποιός όμως θα μου δώσει τα φτερά?
περιμένω τα δικά σου, θα πετάξουμε μαζί και θα σε προσέχω το υπόσχομαι. μόνο έλα.

εγραψε το πιτσιρικι