«δεν μπορω να ερωτευτω…παρα τις πληγες σου….την χρωματιστη αυλακια που ρεει στο φως των ματιων σου…δεν μπορω να ερωτευτω…παρα τη στιγμη που μπολιασες την ψυχη μου…με την απλοτητα σου…ενας θεος…στα παρασκηνια…αοπλος…αλλα μεγαλειωδης.. δεν μπορω να ερωτευτω…παρα το ανεφικτο..της προσδοκιας μου..να μ αγκαλιασει το βλεμμα σου…ετσι αγνα…αληθινα…να μεταβαλει τα ανεφικτα σε εφικτα…δεν μπορω να ερωτευτω παρα το αθωο σου κοιταγμα…οταν ταιζεις τα περιστερια…και κοιτας ερωτικα το πιο λευκο..λεγοντας..-σ αγαπω-με τοση αναπαντεχη γλυκα…που οι ροδαυγες παραμενουν φυλακες… που εξαιρουν καθε σκοταδι… δεν μπορω να ερωτευτω..παρα τις χαρμοσυνες καμπανες που υμνουσαν αναστασιμα τροπαρια στον ερχομο σου…ηταν τοσο αναποφευκτο..να ραγισει η καρδια μου…οταν με εσφιξες με απαλο παθος….ηταν τα ερωτευμενα μου ποιηματα..οι ακρατοι στιχοι μου…το ταξιδι μου στα συνεφα…ενα τοξο..μοναχικο…ενα ηλιοτροπιο που με χημικες ενωσεις του πεταμου εγινε βαμμα…ξεχωντας το φως..λησμονωντας…τα λαμπερα βασιλεια της αληθνης αγαπης…που ο καθε πειρατης..την κουρσευε..αδιστακτα… δεν μπορω να ερωτευτω παρα τα ερωτευμενα σου βηματα…σε μια μικρη λεωφορο..που αναταμωσα τον ερωτα σου…τον ερωτα…που μου συστηθηκε ξαφνικα μεσα απο ενα ξαφνικο πηγαιο χαμογελο σου…οταν δεν μπορουσα να καταλαβω πως ηταν πληθος γυρω..πως..ηταν αθωα παιδια αντικρυ…πως δεν μεθουσα…αλλα γινοταν αναληψη της ψυχης μου ..μεσα απο σενα.. δεν μπορω να ερωτευτω…παρα εκεινη τη νυχτα που ακουσες…πως το τραυμα μου δεν επουλωνεται..κι ειπες…-ποσο κρυο μπορει να συμβαινει αυγουστο μηνα;…ελα να σε ζεστανω…να χρωματισεις το τοξο σου..και να παψουν οι χημικες ενωσεις του βαμματος…να ανθισεις σαν το ηλιοτροπιο…σου….-κι εγειρα στον ωμο σου να μη δεις τη ντροπη που με συνετριβε… δεν μπορω να ερωτευτω..παρα τις σημειωσεις σου…που τις χαριζες απλοχερα στους δρομους της καρδιας μου..κι ηταν δικες μου…ελεγες τ ονομα μου ..μεσα τους..κι ηταν η αληθεια που μου προκαλουσε παλμους ..ενος συθεμελου τρανταγματος…μιας υποταγης περηφανης στην ερωτικη μου δινη….ενα παιδι που επαιζε φλαουτο..κι ενα αλλο που μαγευε με το βιολι…αλλο ενα που η φλογερα του τσακιζε τα δακρυα μου… ποτιζαν το δειλινο..τους κηπους των ονειρων μου..τις νεκρικες ωδες μου…εξαφανιζε..για να αγναντεψω το αλωβητο των λεξεων..το αχραντο της καρδιας ..που επαρκουσε μια ωφελεια που δεν γνωρισα ποτε..παρα εφηβη…πολυ πισω….. δεν μπορω να ερωτευτω τα ερωτευμενα τραγουδια της ανοιξης ..που ανθιζαν της φυσης τα γλυκολουλουδα..κι ησουν εσυ αναμεσα..να με κοιτας μ αθωα εξαρση..καρφωνοντας πλεγμενα στεφανια στα μαλλια μου..που δακρυζες και πονουσα βαθια μου…που ανταμωνες στους ηχους σου τα αδηλα μου οραματα..τις γαλαζιες οασεις…που λυτρωναν την ερημο…και απαγγιαζαν το σωμα σου στο δικο μου …αρμα εγινες…και με ταξιδεψες στα ξωτικα μου που εχασαν τον δρομο τους…φλογα ησουν αντισταθμισμα στη λαβα μου…ανασταση ησουν πατωντας τον θανατο μου…. δεν μπορω παρα να ερωτευτω..εσενα την απλοτητα…την υπερμετρη καλωσυνη…την χροια του θαυματος…τα δακρυα που ηπιες μεταλαβαινοντας τα χειλη μας που εσμιγαν στην θεια πεμπτουσια…σ αγγελικα προσταγματα κορμια που ποιηση εγραφαν..κορμια ανταριασμενα..με κλαμματα..και ηδονες…φεγγαροκεντημενα… δεν μπορω παρα να ΜΙΣΗΣΩ..το τηλεφωνο που ξυπνησε την υπαρξη μου…να μου θυμισει πως της φαντασιας μου εισαι αποκτημα…και των ονειρων μου ΚΑΤΑΦΥΓΗ…ανυπαρκτε ερωτα….που γεννησες ονειρικα …το αδειο της ψυχης μου….

εγραψε το πιτσιρικι