ΟΠΟΙΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΕΙ ΑΝΑΓΚΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΛΕΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΑΤΤΕΙ ΑΣΥΝΑΡΤΗΣΙΕΣ

Το πρώτο μνημόνιο βασιζόταν κατά 75% στους φόρους, το δεύτερο λίγο πάνω από το 50% και το τρίτο βασίζεται στους φόρους κατά ένα ποσοστό πάνω από το 90%.

Καμιά οικονομία ποτέ και πουθενά δεν κατάφερε να αναζωογονηθεί λύνοντας τα προβλήματα με την επιβολή φόρων. Μοιραία η Ελλάδα οδηγείται με τις ευλογίες των εταίρων της Ευρώπης σε μια συνολική καταστροφή, τα πρώτα συμπτώματα της οποίας μετά τα capital controls έχουν αρχίσει να πολλαπλασιάζονται με εκθετικούς ρυθμούς…

Με αυτούς τους ρυθμούς τα κακά μαντάτα φέτος θα προλάβουν τα Χριστούγεννα.

Φορολογία σημαίνει σοσιαλισμός με την έννοια της αναδιανομής του πλούτου με όρους που θέτουν ευκαιριακές πλειοψηφίες. Ο σοσιαλισμός μακροημερεύει όταν έχει προηγηθεί συσσώρευση πλούτου που μπορεί να αναδιανεμηθεί.

Υπό το πρίσμα αυτό, μην σας εκπλήσσει που οι καταθέσεις έχουν κάνει φτερά. Αποτελούσαν το μόνο ανταλλάξιμο περιουσιακό στοιχείο που θα μπορούσαν να αναδιανείμουν οι καίσαρες της πελατειακής κομματοκρατίας προς άγραν ψήφων και ισχύος.

Με λίγα λόγια από το 2010 το μεταπολιτευτικό ελληνικό μοντέλο που χρεοκόπησε κατάφερε να παρατείνει τη ζωή του φορολογώντας τις καταθέσεις των προηγούμενων δεκαετιών, καθώς το φορολογητέο εισόδημα έβαινε μειούμενο και ανεπαρκές να καλύψει τις ανάγκες του δημοσίου και των συντάξεων.

Όποιος έβλεπε πού πάνε τα πράγματα φυγάδευε τις καταθέσεις στο εξωτερικό ή κάτω από το στρώμα. Από το 2010 μέχρι σήμερα οι καταθέσεις έχουν μειωθεί κατά 120 δισ. ευρώ, περίπου καθιστώντας τις τράπεζες σκελετούς δίχως σάρκα.

Όσοι ρευστοποίησαν περιουσιακά στοιχεία, ακίνητα, επιχειρήσεις κλπ και φυγάδευσαν τα μετρητά στο εξωτερικό, είναι οι μόνοι που δικαιώνονται μέχρι στιγμής από τις εξελίξεις.

Δυστυχώς η Ελλάδα συνεχίζει να κινείται με μεγάλη ταχύτητα προς ακόμη μεγαλύτερη φτωχοποίηση. Η πορεία της χώρας συνεχίζει να επιβεβαιώνει κάθε μέρα και περισσότερο πως η κατάρρευσή της θα μοιάζει με την κατάρρευση του τελευταίου σοβιετικού καθεστώτος στην Ευρώπη.

Η μοναδική διαφορά έγκειται στο γεγονός πως οι Έλληνες σε αντίθεση με τους λαούς των σοβιετικών καθεστώτων έχουν μερικές δεκάδες δισ. ευρώ στα στρώματα ή στο εξωτερικό, γεγονός που την επόμενη της κατάρρευσης θα διευκολύνει την μετάβαση…

Αυτό δεν σημαίνει πως το σύνολο του πληθυσμού θα καταφέρει να αποφύγει τις συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης που βίωσαν οι λαοί τα πρώτα χρόνια μετά την κατάρρευση της σοβιετίας με αιχμές την υψηλή εγκληματικότητα, την πορνεία κλπ. Οι επιλογές των ανθρώπων καθορίζονται πάντα από ένα συνδυασμό ρίσκου, απολαβών και ευκαιριών που προσφέρει η αντικειμενική πραγματικότητα.

Είναι απίθανο η Ελλάδα τους επόμενους μήνες να καταφέρει να υλοποιήσει τους στόχους του νέου μνημονίου, με αποτέλεσμα τα σενάρια περί grexit να αναζωπυρωθούν.

Όπως σε όλες τις εποχές παρακμής οι λαοί επιλέγουν «παλαβούς» και ακραίο λόγο να τους βγάλουν κατά μαγικό τρόπο από το αδιέξοδο, έτσι και στην περίπτωσή μας μετά την αποτυχία των «μάγων» Τσίπρα, Βαρουφάκη αργά ή γρήγορα θα ακολουθήσουν άλλοι περισσότερο ακραίοι και καταστροφικότεροι.

Οι φωνές της λογικής και των ριζικών μεταρρυθμίσεων χάνονται στην οχλοβοή που δημιουργεί το πλήθος που δεν έχει πού την κεφαλήν κλίναι και των βολεμένων που προσπαθούν να διασώσουν τα κεκτημένα.

Όποιος πολιτικός θέλει να επιβιώσει αναγκάζεται να λέει και να πράττει ασυναρτησίες.

Την καλύτερη περιγραφή της κατάστασης με αυστηρά οικονομική ορολογία την διάβασα πριν λίγες μέρες στο διάλογο των αναγνωστών της στήλης μου από αναγνώστη που υπογράφει με το nickname Von Falkenheyn:

«Υπάρχει σωτηρία; Για να δούμε:

    Έχουμε αρνητική αποταμίευση

    Έχουμε εκθετική αύξηση της αποθησαύρισης

    Έχουμε αρνητική επενδυτική ροή (αποεπένδυση)

    Έχουμε αρνητική πιστωτική επέκταση

    Έχουμε αύξηση των επισφαλών δανείων

    Έχουμε ολοσχερώς τραυματισμένη την τραπεζική πίστη

    Έχουμε capital controls τα οποία έχουν ανυπολόγιστες αρνητικές συνέπειες στην οικονομική δραστηριότητα της χώρας

    Έχουμε τερατώδη δομική ανεργία

    Έχουμε πολύ μεγάλο ύψος ανελαστικών δαπανών του δημοσίου τις οποίες δεν μπορούμε να περικόψουμε απότομα.

    Έχουμε ταχύτατα γηρασκόμενο πληθυσμό το οποίο θα προκαλέσει εκθετική αύξηση των δαπανών για συντάξεις και περίθαλψη.

    Έχουμε μεταναστευτική ροή η οποία όμως δεν είναι όπως αυτές του παρελθόντος. Οι συμπατριώτες μας που φεύγουν δεν πάνε για να δουλέψουν λάντζα. Φεύγουν νέοι επιστήμονες ή άνθρωποι με τεχνική κατάρτιση. Κοινώς αποχωρεί το ανθρώπινο κεφάλαιο που μπορεί να προσφέρει υπεραξία στην οικονομία….

Το πρόβλημα μας δεν είναι ούτε το ύψος του δημοσίου χρέους ούτε το ύψος των τόκων που πληρώνουμε. Ακόμα και αν δεν υπήρχε χρέος ή πληρωμή τόκων και είχαμε να χειριστούμε μόνο τις πρωτογενείς μας δαπάνες, πάλι δε θα έβγαινε ο λογαριασμός.

Όλα τα χρήματα πάνε για μισθούς, συντάξεις και επιχορηγήσεις. Όλοι περιμένουν το δημόσιο για να κινηθούν και ελάχιστοι παράγουν πλούτο πρωτογενώς. Για να αντιληφθούμε πόσο χειροπόδαρα είμαστε δεμένοι, ακόμα και αν απολύσουμε μεγάλο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων, η απότομη κάμψη της ζήτησης και η πτώση στα φορολογικά έσοδα θα υπερκεράσει την όποια περικοπή στη δαπάνη.

Το κυριότερο πρόβλημά μας όμως είναι ότι ελάχιστοι αντιλαμβάνονται τη φύση του προβλήματος και όλοι περιμένουν το μάννα εξ ουρανού. Η κοινωνία είναι αντιδραστική, συντηρητική και αποστρέφεται τις αλλαγές. Δεν υπάρχει η διαλεκτική ικανότητα ούτε η ευελιξία για να γίνουν αποδεκτές και να αγκαλιαστούν από το σύνολο οι απαραίτητες αλλαγές.

Επίσης θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι η γενιά των 30άρηδων και των 40άρηδων θα είναι μια χαμένη γενιά. Το καράβι δε πρόκειται να ορθοποδήσει πριν περάσουν 20-25 χρόνια και αυτά εφόσον όλα δουλέψουν ρολόι μέχρι τότε χωρίς άλλες αναταράξεις. Ή το αποδεχόμαστε αυτό και δουλεύουμε για το μέλλον ή μαζεύουμε τα κουβαδάκια μας και σε άλλη παραλία…».

Δεν έχω να συμπληρώσω τίποτα περισσότερο.

Συναντώ ανθρώπους στο δρόμο και μου λένε μη μας λες απαισιόδοξα πράγματα. Ακόμη και αν τα πράγματα είναι τόσο άσχημα δεν θέλουμε να το ξέρουμε. Ας γίνει ό,τι είναι να γίνει, δεν χρειάζεται να το ξέρουμε…

Η γνώση είναι αποτρεπτική. Το ίδιον που κάνει τους ανθρώπους να ξεχωρίζουν κατά τον Αριστοτέλη είναι το προωράν και σχεδιάζειν. Αυτό ακριβώς συνιστά και το θεμέλιο λίθο της ελευθερίας. Ο περιορισμός του τυχαίου στη ζωή μας.

Δυστυχώς συνεχίζουμε να πηγαίνουμε κατά διαβόλου με επιταχυνόμενο ρυθμό…

Του Κώστα Στούπα-Capital.gr