Αισίως (που λέει ο λόγος) μπαίνουμε στην τελευταία εβδομάδα που οδηγεί στις εκλογές. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι υποψήφιοι δεν λένε κουβέντα για το τρίτο μνημόνιο, ούτε για τα μέτρα που θα επιβάλλουν όταν αρχίσουν αντ ο διαβάζουν. Το μόνο που ακούμε είναι σενάρια για το ποιος θα κρατάει την κουτάλα την επόμενη Δευτέρα. Όχι αυτή που θα μας ταΐσει. Αλλά αυτή που θα μας έρθει στο κεφάλι.

Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει την αυτοδυναμία, ο Αλέξης θα παραμείνει στο Μέγαρο Μαξίμου για πολλά χρόνια και ο Καμμένος θα βελτιώσει την καραμανλική του διάλεκτο.

Εάν την πάρει η Νέα Δημοκρατία, ο Βαγγέλας θα καλέσει και τον Αλέξη στο Μαξίμου για να μην νιώθει μοναξιά, ο Σταύρος θα χαρεί επιτέλους τα καινούρια του κοστούμια και η Φώφη θα σταματήσει να βλέπει τον πατέρα της στον ύπνο της.

Εάν είναι πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ με μικρή διαφορά, ο Αλέξης θα περάσει τα επόμενα χρόνια στον περιστερώνα του και ο κυρ Γιάννης θα κάνει επιτέλους το όνειρό του πραγματικότητα να γίνει πρωθυπουργός, όπως και οι υπόλοιποι που ονειρεύονται να κυβερνήσουν με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Εάν είναι πρώτη η Νέα Δημοκρατία με μικρή διαφορά, ο Διαμαντούρος που μόλις βούτηξε στο Ποτάμι θα βάλει το πρωθυπουργικό του μπουρνούζι και όλοι οι υπόλοιποι θα φορέσουμε τα σωσίβια που έχει στοκ ο Σταύρος.

Το ένα σενάριο μετά το άλλο. Όλα για την επόμενη ταινία του μνημονίου. Τα Μνημόνια Ένα και Δύο έσπασαν τα Ταμεία. Το Μνημόνιο Τρία θα σπάσει και την τελευταία Αντίσταση της κοινωνίας.

Σενάριο που να θέτει εμάς στον πρωταγωνιστικό ρόλο δεν υπάρχει. Εκτός από αυτό που λέει πως εάν βγει πρώτος ο Λεβέντης που έχει πολλούς φίλους στη Γερμανία, θα μας βγάλουν από το μνημόνιο σε δύο μήνες.

Σενάρια επί σεναρίων. Όπου πάντα τον πρωταγωνιστικό ρόλο κρατούν οι δανειστές, με την αγαπημένη τους βεντέτα να επιβάλλεται σε κάθε παραλλαγή.

Όμως εμείς δεν ζητούσαμε πριν λίγους μήνες κατάργηση των μνημονίων; Εμείς δεν θέλαμε να σταματήσει το ξεπούλημα της δημόσιας και κρατικής περιουσίας; Εμείς δεν θέλαμε να ανακτήσουμε εργασιακά δικαιώματα και συνθήκες εργασίας; Εμείς δεν θέλαμε βασικό μισθό που να εξασφαλίζει αξιοπρεπή διαβίωση; Εμείς δεν θέλαμε βιώσιμο ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό σύστημα;

Τι συνέβη τώρα; Τι άλλαξε; Δεν τα θέλουμε πια;

Είναι αλήθεια πως η διαπραγμάτευση του Τσίπρα κράτησε πολλούς μήνες, ήταν σκληρή, κόστισε στην ελληνική οικονομία και στο τέλος κατέληξε σε έναν ζοφερό εκβιασμό. Στον οποίο ο Αλέξης, υπό την πίεση της εγχώριας ολιγαρχίας και του φόβου, υπέκυψε.

Τότε ολοκληρώθηκε και η δική μας διαπραγμάτευση; Αυτό ήταν;. Γι’ αυτό παλεύαμε τόσα χρόνια;

Στείλαμε τον μεσσία μας να βγάλει το φίδι από την τρύπα, δεν τα κατάφερε και η ζωή συνεχίζεται;

Όσες δικαιολογίες και να βρούμε για τα όσα συμβαίνουν σήμερα, το αύριο έρχεται με ιλιγγιώδη ταχύτατα και εμείς βρισκόμαστε στο αντίθετο ρεύμα.

Από την επόμενη ημέρα των εκλογών, το σήριαλ της δόσης που τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε ανά τακτά χρονικά διαστήματα, θα επανέλθει. Μόνο που αυτή τη φορά, οι σεναριογράφοι έχουν ξεπεράσει τον εαυτό τους.

Κι αυτό γιατί μαζί με τις αξιολογήσεις που θα πραγματοποιούνται από τον νέο υπερπρωθυποργό που διαδέχεται τον Ράιχενμπαχ, θα επιβάλλονται και νέα μέτρα για κάθε στόχο που δεν πιάνεται. Μέτρα που είναι προαποφασισμένα και προσυμφωνημένα, βάση του τρίτου μνημονίου.

Έτσι, κάθε τόσο θα βιώνουμε την καταιγίδα τους ως φυσικό φαινόμενο.

Και είναι πολλοί οι στόχοι που είναι αδύνατον να πιαστούν.

Όσα σενάρια και να διακινούνται, οι εκλογές γίνονται σε μία εβδομάδα. Δεν έχουν γίνει ακόμη. Το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε είναι να στηρίξουμε κάθε κόμμα που αντιτίθεται στην εφαρμογή των προγραμμάτων λιτότητας.

Και η αποχή θα ήταν μια κάποια λύση. Όμως μόνο εάν και εφόσον αυτό γινόταν συντονισμένα ώστε να μπορεί να μεταφραστεί ως μήνυμα. Όπως το ποσοστό του ΟΧΙ της 5ης Ιουλίου.

Κανονικά, μετά και την μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε νεομνημονιακό κόμμα, η Αριστερά θα έπρεπε να έχει επιδείξει αντανακλαστικά αίλουρου.

Θα έπρεπε ήδη να έχει ξεκινήσει μία μεγάλη συζήτηση σε όλο το φάσμα της Αριστεράς, ώστε να υπάρξει μία σοβαρή και στιβαρή αντίδραση. Το μέτωπο δεν φτιάχνεται με ευχολόγια. Ούτε με μικρά στασίδια που απαγγέλουν προσκλητήρια.

Το μέτωπο γεμίζει με μετωπικές συγκρούσεις. Και τέτοιες θα πρέπει πλέον να γίνονται καθημερινά. Μέχρι το μέτωπο να γίνει στρατόπεδο, μέχρι η διαμαρτυρία να γίνει ζημιά στις τάξεις του ταξικού αντιπάλου και μέχρι οι επιμέρους διαχωριστικές γραμμές μας να γίνουν δευτερεύουσες.

Αυτοί, είτε με εκβιασμούς, είτε με προσφορές, είτε με μάγια, μπήκανε στις τάξεις μας και πήρανε τον αρχηγό μας. Μαζί του και αρκετούς πιστούς στο εικόνισμά του.

Εμείς, τι θα κάνουμε; Θα πορευτούμε το επόμενο διάστημα με μνημεία και αναθέματα;

https://rebeliskos.wordpress.com/2015/09/12