Ζήσε. Μήν κανεις βήματα πίσω. Δες το φως των αστεριών και έλα μαζί μου. Μή σκέφτεσαι. Μή μιλάς. Χάρισε το κορμί σου στους δώδεκα ανέμους. Στα συννεφα των θεών που κατοικούν στον Όλυμπο μοίρασε την αγαπη. Άφησε την ψυχή σου να λιώσει. Να χυθεί μέσα στις χούφτες μου. Τίποτα δεν υπάρχει έξω απο μας τους δύο. Τίποτα δεν έγινε ποτέ καλύτερο στην πλάση. Ούτε θα γίνει τώρα.. Κλείνω τα μάτια και με την εικόνα σου αποτυπωμένη στο νου και τη μουσική να μιλάει στην καρδιά μου και ονειρεύομαι.. Σε λόγια πάλι θα χαθώ αφηρημένα. Σαν από κείνα που πουλώ στην αγορά για να αγοράσω εσένα..Λόγια που ξέρω πως δεν νοιάζουνε κανένα, μονάχα εσένα και εμένα.. Λόγια που γράφω να περάσει η βραδιά.. Γραφω ομορφα τραγούδια για παράξενες αγάπες, που επιζούν μόνο στην άκρη του μυαλού..Για όλες εκείνες τις μικρές μου ιστορίες, Σαν νυχτεριδες και αράχνες, Που κάθε νύχτα μου στοιχειώνουνε το νου..Μα τώρα άκου της σιωπής την μελωδία, Ξέρω θα φύγεις πριν χαράξει η θαμπη ανατολη.. Μια μελωδία που την σκάρωσα για σένα, και ένας αγέρας που φυσάει λυπημένα, μου ψιθυρίζει πως και απόψε δεν θα ρθεις, δεν θα φανείς…τετοια παραξενη ομορφια σε σωμα που θα σβησει, της νυχτας εχει τα κλειδια τον χρονο εχει νικησει…Ξημερώνει…βλεπεις το ξεψύχισμα του σκοταδιού, σαν σε καρδιά μικρού παιδιού, άγγελμα κρυφής λαχτάρας, ήρθες και πάλι να σε δω μικρη μου αφροδιτη, και εγω για χαρη δικη σου μάζεψα την βροχή των αστεριών…..

εγραψε το πιτσιρικι