Οδεύουμε σε μία εκλογική διαδικασία στην οποία καλούμαστε να διαλέξουμε ποιος θα είναι εκείνος που θα μας εφαρμόσει καλύτερα το τρίτο μνημόνιο. Ποιος θα πάρει την συμφωνία της 12ης Ιουλίου και θα την κάνει πραγματικότητα πιο αποτελεσματικά. Από τις εκλογές του Ιανουαρίου που έφεραν την «Πρώτη φορά Αριστερά» στην εξουσία, μέχρι και την υπογραφή του μνημονίου στις 12 Ιουλίου, η Ευρώπη αποκάλυψε στους πάντες το πραγματικό πρόσωπό της. Και αυτό ήταν το πρόσωπο του Σόιμπλε.

Φαίνεται πως στη Γερμανία, μεταξύ των χαρτοφυλακίων που αναλαμβάνει ο κάθε υπουργός της κυβέρνησης, παραλαμβάνει και αυτό κάποιας χώρας. Δεν χωρά αμφιβολία πως το χαρτοφυλάκιο της Ελλάδας βρίσκεται στην κατοχή του Βόλφγκανγκ.

Στις 12 Ιουλίου, ο Τσίπρας διαπραγματεύτηκε, λογομάχησε, στριμώχθηκε, ταλαιπωρήθηκε, βασανίστηκε, εκβιάστηκε, απειλήθηκε για να δεχθεί το Σχέδιο του Σόιμπλε.

Όπως όλοι γνωρίζουμε, του έγινε εκείνο το βράδυ σαφές πως σε περίπτωση που δεν γονάτιζε να βάλει την υπογραφή του στο Τελεσίγραφο του Σόιμπλε, θα ερχόταν αντιμέτωπος με το Σχέδιο Β του Σόιμπλε.

Ο Αλέξης αποφάσισε να δεχθεί τον Εκβιασμό του Σόιμπλε και να υπογράψει το Σχέδιο Α του Σόιμπλε, ώστε να αποφύγει το ενδεχόμενο να αναγκαστεί να εφαρμόσει το Σχέδιο Β του Σόιμπλε. Έτσι, καλείται να εφαρμόσει το Μνημόνιο του Σόιμπλε για να μην γίνει πραγματικότητα το Grexit του Σόιμπλε.

Για να μην υπάρχει καμία ανησυχία, υπάρχει από πίσω του ο Βαγγέλας που εγγυάται τις επιθυμίες του Σόιμπλε, ο Σταύρος που τους δίνει φωνή και η Φώφη που παίζει guest star. Στο βάθος κι ο Πάνος που κάνει ότι πει ο Αλέξης, και ένας Λεβέντης που δηλώνει και φίλος του Γερμανού. Του κάθε Γερμανού.

Αμέσως μετά την υπογραφή και την ψήφιση από τη βουλή του μνημονίου που φέρει τη σφραγίδα του Σόιμπλε, αποφασίστηκε να πάμε σε εκλογές εξπρές. Στις εκλογές του Σόιμπλε.

Στόχος, οι πολίτες να ψηφίσουν κατά πλειοψηφία τα κόμματα που αποδέχθηκαν εντός κοινοβουλίου το τελεσίγραφο του Σόιμπλε.

Αυτό άλλωστε δήλωσε και μόλις το Σάββατο ο ίδιος ο Επίτροπος Οικονομίας Μοσκοβισί. Είπε αυτολεξεί πως δεν τον φοβίζουν οι εκλογές στην Ελλάδα, αφού όπως όλα δείχνουν, οι πολίτες θα ψηφίσουν κατά πλειοψηφία τα κόμματα που υποστήριξαν το Σχέδιο του Σόιμπλε.

Από την υπογραφή του τρίτου μνημονίου και μετά, ο Σόιμπλε είναι πιο παρών από ποτέ. Για την ακρίβεια είναι παντού.

Όσοι, λοιπόν, αντιτίθενται στην εφαρμογή του τρίτου μνημονίου που φέρει την σφραγίδα του Σόιμπλε, κατηγορούνται ως συνεργάτες του στην εφαρμογή του εναλλακτικού του σχεδίου.

Παράλληλα, οι υπόλοιποι έχουν βαλθεί να αποδείξουν στον Σόιμπλε πως αξίζουν την εμπιστοσύνη του, και πως μαζί τους το Σχέδιό του είναι ασφαλές.

Αυτό που γνωρίζουν καλά τα κόμματα που έχουν υποταχθεί στα σχέδια του Γερμανού, αλλά συνεχίζει να αγνοεί η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, είναι πως αυτό που ζούμε είναι ένα μόνο μέρος του συνολικού Σχεδίου του Σόιμπλε. Που δεν είναι άλλο από την πλήρη υποταγή όλων των  πολιτών της χώρας στο σχέδιό του.

Δεν υπάρχει Σχέδιο Α και Σχέδιο Β. Είναι μια παρτίδα σκάκι. Από την μία είναι ο Γερμανός και οι κεφαλαιοκράτες που εκπροσωπεί, και από την άλλη καθόμαστε εμείς. Μόνο που δεν είμαστε μόνοι μας.

Από πάνω από τα κεφάλια μας έχουμε διάφορους που φωνάζουν πως πρέπει να κάνουμε την Α ή την Β κίνηση, πως έπρεπε να παίξουμε αλλιώς, πως εκείνοι ξέρουν καλύτερα και άλλα τέτοια, που ακόμα και τάβλι να παίζαμε θα έπρεπε να τους το φέρουμε καπέλο.

Αυτό που ακόμα δεν έχουμε καταλάβει είναι πως ο μόνος δρόμος για να αντιδράσουμε ουσιαστικά, και να προσπαθήσουμε να εμποδίσουμε τα σχέδια του, είναι να κάνουμε αυτό που δεν περιμένει.

Από το εμπάργκο στα γερμανικά προϊόντα στις καταλήψεις υπό ιδιωτικοποίηση δημόσιων χώρων, όλα ξεκινούν από την επιλογή εκπροσώπησης εντός κοινοβουλίου.

Αυτή τη στιγμή, εμείς ετοιμαζόμαστε να εκλέξουμε μία βουλή που κατά 70% θα είναι μνημονιακή. Συνεπώς, όσο και να προσκυνάμε το αποτέλεσμα της 5ης Ιουλίου και του 61,3% του «ΌΧΙ», σύντομα θα θεωρείται παρελθόν. Οι πολίτες θα «διορθωθούν» και θα μείνει στην Ιστορία ως μία αναλαμπή.

Εάν η ιστορία της Ελλάδας τα τελευταία, μνημονιακά τουλάχιστον χρόνια, ήταν σενάριο κάποιας ταινίας, αυτή δεν θα ήταν άλλη από το Truman Show, όπου ο πρωταγωνιστής ανακαλύπτει στο τέλος την σκληρή αλήθεια, πως η ζωή του είναι ένα one man reality show, πως όλοι όσοι τον πλαισιώνουν είναι ηθοποιοί και τα πάντα γύρω του καλοφτιαγμένα σκηνικά. Μια εξανθρωπισμένη, καλοστημένη φυλακή, όπου δεσμοφύλακες είναι όλοι αυτοί που τον περιτριγυρίζουν καθημερινά.

Στο τέλος, αποφασίζει να διαφύγει από τον ψεύτικο κόσμο με μία βάρκα για να φτάσει στα όρια του που είναι απλώς ένας τοίχος. Και τότε, εμπρός στην συνειδητοποίηση του ψεύτικου κόσμου, ανοίγει την πόρτα και αποχωρεί.

Εμείς για πόσο καιρό ακόμη θα παριστάνουμε πως ζούμε πραγματική ζωή στον ψεύτικο κόσμο του Σόιμπλε;

https://rebeliskos.wordpress.com/2015/09/13