Από την πιο ήσυχη γωνία του σπιτιού σου ή την αγκαλιά ενός φίλου, έως το πιο συνωστισμένο βαγόνι του μετρό, η μοναξιά βρίσκεται εκεί, βαθιά μέσα σου ριζωμένη. Γίνεται η πιο καλή και πιστή σου φίλη, ο πόνος που σου προκαλεί είναι σχεδόν εθιστικός, όσο κι αν προσπαθείς να βγεις από το αδιέξοδο που εσύ ο ίδιος επιβάλλεις στον εαυτό σου, κάτι σε κρατάει πίσω σαν ένα δώρο-σύμβολο της χαμένης σου αγάπης. Νιώθεις πως κάνεις ελεύθερη πτώση στο κενό, σε ένα κενό απόγνωσης χωρίς τέλος, δεν πέφτεις, δεν σπας, νιώθεις τον φόβο να αυξάνεται καθώς πλησιάζεις το όριο, το όριο που ένα χέρι απομακρύνει διαρκώς από σένα ως από μηχανής Θεός – το δικό σου χέρι. Το αίσθημα της επιβίωσης μαζί με φρούδες ελπίδες σε συντηρεί, παρατείνει την σύγκρουση με τα δικά σου συναισθήματα, με τον ίδιο σου τον εαυτό.  Και όσο διαρκεί αυτή η αναμονή, τα αισθήματα σου φτάνουν στο απόγειο τους – ακόρεστος πόθος, αίσθηση απώλειας η απλώς παράνοια; Κανείς δε σε καταλαβαίνει, θυμώνεις με όλους αλλά κυρίως με σένα: γιατί έγινα έτσι; Κι όμως οι παρωπίδες σου δε σου επιτρέπουν να δεις μέσα σου, κάθε λογική εξαφανίζεται και το μέλλον σου απομακρύνεται από σένα καθώς περιμένεις την τελειωτική κρούση.  Τυχεροί αυτοί που μέσα στην σύγχυση και τον πανικό τους ανοίγουν τα μάτια και αντικρίζουν για πρώτη φορά κατάματα την αλήθεια, ξυπνούν από τον λήθαργο και βλέπουν τον ουρανό χωρίς σύννεφα, με την αίσθηση ενός κακού ονείρου, αλλά με την όρεξη για μια καινούρια μέρα. Τι συμβαίνει με αυτούς που πέφτουν στο έδαφος και σπάνε σε χίλια κομμάτια όμως; Θα μείνεις εκεί ξεχασμένος από όλους και από τον ίδιο σου τον εαυτό; Το χέρι που καθυστερούσε την σύγκρουσή σου, το ίδιο χέρι, το δικό σου χέρι είναι εκεί για να συγκεντρώσει κομμάτια του κατακερματισμένου σου εαυτού, αξιοπρέπεια, αυτοσεβασμό, πίστη και κυρίως ελπίδα. Με ελπίδα θα κλείσει τις πληγές σου, ελπίδα πως πλησιάζει η μέρα που ο πόνος και τα σημάδια σου θα επουλωθούν. Και η ανάρρωση θα έρθει πολύ πιο γρήγορα, όταν αναγνωρίσεις τα πρόσωπα που σε αγαπούν και πιστεύουν σε σένα να σε κοιτούν με αληθινό ενδιαφέρον καθώς συνέρχεσαι. Και τότε κρίνεσαι να απαντήσεις: αυτή η πτώση θα δηλητηριάσει την μετέπειτα ζωή σου ή θα σε κάνει πιο δυνατό; Ο πρώτος δρόμος είναι ένας φλεγόμενος φαύλος κύκλος με την μοναξιά σου, κι εσένα να χορεύεται στη μέση του στη μελωδία ενός θλιβερού τραγουδιού. Ο δεύτερος δεν σου υπόσχεται διαρκή ευτυχία και ευημερία, επιφυλάσσει κι άλλες συντριπτικές κρούσεις, ίσως και περισσότερο πόνο. Είναι η ζωή. Αν τον επιλέξεις δε θα είσαι ένα άδειο σώμα. Αξίζεις ξανά, νιώθεις ξανά, ελπίζεις για το καλύτερο που επιφυλάσσει το μέλλον σου, όσο κι αν αυτή η φράση θυμίζει την στερεοτυπική παρηγοριά της φίλης. Αξίζει να προσπαθήσεις για σένα ακόμα κι αν δεν ξεπεράσεις ποτέ επαρκώς την κρούση σου. Θα είσαι προετοιμασμένος και πιο δυνατός για την επόμενη και τότε, λίγο πριν σπάσεις ξανά θα ξέρεις πως δεν είναι αυτό το τέλος.  Μην σηκώσεις τα χέρια και παραδοθείς στη μοναξιά σου αμαχητί, μην σταματήσεις να σέβεσαι τον εαυτό σου, μην δώσεις σε κανέναν την ευκαιρία όχι να σε πατήσει αλλά να σε δει να μένεις στα πόδια του, μην γίνεις θύμα. Απαίτησε ό,τι αξίζεις και κυρίως προσπάθησε, προσπάθησε με όλο σου το είναι, με κάθε ίχνος δύναμης που διαθέτεις, ότι κι αν συμβαίνει, μη σταματάς να προσπαθείς.

εγραψε το πιτσιρικι