Η προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ και ο φιλικός του τύπος, ερμηνεύουν το αποτέλεσμα της 20ης Σεπτεμβρίου , σαν προσωπική νίκη του Τσίπρα ο οποίος παρουσιάζεται σαν «νέος και χαρισματικός ηγέτης», που πλέον η «λαϊκή ψήφος, τον ανέδειξε σε μονοκράτορα, στο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στην κυβέρνηση»!…
Ας μου επιτραπεί μια τελείως διαφορετική άποψη: Δεν βλέπω τίποτα το νέο και σίγουρα τίποτα το χαρισματικό στον Τσίπρα. Αντίθετα βλέπω στον Τσίπρα μόνο το «παλιό», που εκφράζει και το μέσο Έλληνα, αυτόν που αναζητά πάντα και παντού την αποφυγή κάθε ατομικής ευθύνης… Από που κι ως που είναι χαρισματικός ο Τσίπρας όταν από τον Γενάρη και μετά δεν έχει πει ούτε μια αλήθεια (τα πίσω ως αντιπολίτευση μην τα ψάχνετε…) και θεμελίωσε όλη του τη ρητορική πάνω στην οικεία «λαϊκή φιλοσοφία» που αρέσει στον Έλληνα, την θυματοποίηση;
Δηλαδή, ότι ο Τσίπρας είναι ο νέος και ωραίος που προσπάθησε αλλά που οι «κακοί δανειστές», οι «κακοί Ευρωπαίοι», το «κακό εσωτερικό κατεστημένο» εκβίασαν ώστε να αποδεχτεί ακόμα ένα «κακό μνημόνιο», το οποίο όμως θα προσπαθήσει τώρα να καταστήσει «πιο δίκαιο»- άγνωστο πως, αλλά λίγη σημασία έχει αυτό, μετράει μόνον ο «αγώνας». Εκφράζει με άλλα λόγια την παλαιά συλλογική φαντασίωση του αιώνιου θύματος που δεν φέρει ευθύνη διότι άλλος είναι ο θύτης, ο ένοχος: δεν έκλεισε αυτός τις τράπεζες, δεν έφερε αυτός τους κεφαλαιακούς ελέγχους και τις ουρές στα ΑΤΜ, οι «κακοί ξένοι» τα έκαναν όλα…
Αυτό σε συνδυασμό με τα κουρασμένα παλαιότερα κόμματα που κυβέρνησαν επί σειρά δεκαετιών, την έλλειψη κάποιας προσωπικότητας που να κλέψει τις εντυπώσεις, οδήγησε ακόμα και στην περιφρόνηση εκ μέρους των ψηφοφόρων προς τους Λαφαζανιστές υπέρ του Αλέξη Τσίπρα ο οποίος, κατά τα άλλα, αθέτησε κάθε υπόσχεση που έδωσε στο εκλογικό σώμα πριν από τον περασμένο Ιανουάριο…
Και που είναι το «νέο» που έφερε στην πολιτική σκηνή ο Τσίπρας, όταν ακόμα και η κυβέρνηση που σχημάτισε με τους ΑΝΕΛ και πάλι, ήταν μια από τα ίδια; Απλά, με τον σχηματισμό της κυβέρνησης ο Τσίπρας στόχευσε στην διατήρηση των εσωκομματικών ισορροπιών και στην ανταμοιβή των πιστών του, αυτών που «έβαλαν πλάτη» όταν έγινε η διάσπαση… και μόνο. Γιατί αυτό που θέλει ο Τσίπρας είναι να μείνει στην εξουσία πάση θυσία… Γι’ αυτό αγωνιά. Τίποτα άλλο δεν τον ενδιαφέρει. Το επιβεβαίωσε η επανάληψη της συνεργασίας με τους ανερμάτιστους ΑΝΕΛ και η «νέα» κυβερνητική «σύνθεση». Δεν υπάρχει πλέον λόγος να παραμυθιαζόμαστε. Ο Αλ. Τσίπρας, όπως ακριβώς δεν είχε κανένα σχέδιο στην οικονομία και πίστευε μέχρι πρότινος τις μπαρούφες του Βαρουφάκη, έτσι ακριβώς δεν έχει την παραμικρή ιδέα τι σκοπεύει να πράξει για όλο το φάσμα των σοβαρών προβλημάτων της χώρας.
Από την άλλη πλευρά, η Ν.Δ. αντί να συνειδητοποιήσει έστω τώρα ότι υπέστη μια νέα συντριβή, διότι κανείς δεν είχε αντιληφθεί τι ακριβώς θα έκανε ως κυβέρνηση, νομίζει ότι το πρόβλημα της είναι ο επικεφαλής της. Και όχι ότι εξακολουθεί να ετεροπροσδιορίζεται από τα μνημόνια και ότι το βαθύτερο πρόβλημά της είναι ότι δεν έχει κανένα δικό της σχέδιο εξόδου από την κρίση.
Με δύο λόγια: Αυτή η χώρα έμπλεξε άσχημα. Και έμπλεξε με τη θέληση της πλειοψηφίας της, που θέλει να «παίξει» και πάλι Τσίπρα. Και έπαιξε ένα πρόσωπο που το μόνο που δεν διαθέτει είναι το νέο (στις ιδέες) και το χαρισματικό, αλλά είναι ένα παιδί του κομματικού σωλήνα που δεν ηγείται αλλά υπηρετεί: το κόμμα και τους παρατρεχάμενούς του. Ο Τσίπρας δεν είναι ηγέτης, είναι υπηρέτης μονάδων και μηχανισμών που απομυζούν για δικό τους όφελος. Μέγας τακτικιστής, που σέρνεται όμως από τα βαρίδια που τον κρατούν δέσμιο.
Μέχρι που θα πάει αυτό; Τα non paper των Αμερικάνων, που άρχισαν να βγαίνουν στο φως, (ουδέν κρυπτόν για πολύ καιρό υπό τον ήλιο της Ελλάδας…) άρχισαν να δείχνουν προς τα πού…

* Ο Φάνης Ζουρόπουλος είναι τ. πρόεδρος της Ε.Ι.Ε.Τ. και εκτελεστικός πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων (Ε.Ε.Δ.)
[email protected]