Με την άφιξή μας στην πρωτεύουσα Ανόι διασχίσαμε την ενδοχώρα προς τα βόρεια. Πυκνά τροπικά δάση, εκτεταμένες φυτείες μπανάνας, καφέ, τσαγιού, καταρράκτες, ορμητικοί χείμαρροι, ορυζώνες, είναι οι πρώτες εικόνες που καταγράψαμε. Εδώ στη βόρεια ορεινή ενδοχώρα κατοικούν είκοσι διαφορετικές εθνότητες από τις 54 συνολικά της χώρας.


     style="display:inline-block;width:250px;height:250px"
     data-ad-client="ca-pub-9897597435333950"
     data-ad-slot="5336220628">

Προσεγγίσαμε τη συνοριακή πόλη Sapa και στη συνέχεια τον οικισμό Lao-Cai, σημείο εκκίνησης του εγχειρήματος.

Μπροστά μας ο ορεινός όγκος του Pansipan. Βουνό τυλιγμένο με ομίχλη. Ιδανικό καταφύγιο τροπικού δάσους. Αυτό το βουνό-σύμβολο έχει δεχτεί τόνους εκρηκτικά από τα βομβαρδιστικά Β-52.

Το συγκρότημα αναπτύσσεται στη γραμμή των συνόρων Κίνας-Βιετνάμ.

Κινηθήκαμε μέσα στα βαθυπράσινα αειθαλή δάση της οροσειράς και σε μονοπάτι βατό που ελίσσεται ανηφορικά. Μέσα σε χαμηλή νέφωση και περάσματα από βράχους βρεγμένους, προχωρήσαμε στο παρθένο δάσος από μπαμπού, περάσαμε μικρούς χείμαρρους, τροπικά φυτά και αιωνόβια δένδρα. Γρήγορα προσεγγίσαμε το 1ο καταφύγιο στα 2.200 μ.

Η ανάβαση συνεχίστηκε στην κατάφυτη ανηφορική κόψη, με τα βραχώδη περάσματα και τις σχετικές δυσκολίες.

Τμήματα αυτής της κόψης οριοθετούνται με προστατευτικές μπάρες από μπαμπού και σε κάποια σημεία με μεταλλικές σκάλες.

Ομίχλη και άνεμοι εναλλάσσονταν. Σε τμήματα που απαιτούσαν σκαρφάλωμα ήμασταν ιδιαίτερα προσεκτικοί. Επειτα από οκτάωρη πορεία φτάσαμε στα 2.800 μ. όπου κατασκηνώσαμε.

Η πορεία για την κορυφή άρχισε στις 4.00. Κρατώντας φακούς μέσα σε τροπικό πεδίο, πατώντας βρεγμένους βράχους και δύστροπα τμήματα. Αντιγράφω από τις σημειώσεις της αποστολής

…Ξημέρωμα. Ο άνεμος εντείνεται. Ακολουθεί ψιλό χαλάζι, λάσπες και βραχώδη περάσματα με διαδοχικές μικρές τεχνικές δυσκολίες. Τραβερσάρουμε σε ξέφωτο όπου και έχουμε μερική θέα της κορυφής.

Η λασπώδης σάρα που ακολουθεί με υπολογίσιμη κλίση μας έχει προβληματίσει. Είναι το χαρακτηριστικό της τελικής προσπάθειας. Το κάθε βήμα μέσα στη λάσπη δύσκολο.

Η βράχινη απόληξη της κορυφής είναι κιόλας μπροστά μας. Μια μεταλλική πυραμίδα οριοθετεί το έσχατο σημείο της Ινδοκίνας. Το πράσινο, το βαθύ γαλάζιο, το γκρίζο της ομίχλης, είναι ο κόσμος του βουνού.

Με το βλέμμα αγκαλιάζουμε την ιστορική κορυφογραμμή των συνόρων, το κρυφό μονοπάτι Χο-Τσι-Μινχ στο βάθος του ορίζοντα που χάνεται στην πυκνή βλάστηση και τις ομίχλες.

Ηταν το μονοπάτι ανεφοδιασμού των Βιετκόνγκ νότια, που βομβαρδίστηκε ανελέητα από τους Αμερικανούς. Ωστόσο το βουνό αυτό κρύβει επιμελώς τις πληγές του.

Η σαγήνη του τοπίου της κορυφής διασπάται από τον θόρυβο του εργοταξίου που στήνει πυλώνες για εγκατάσταση τελεφερίκ. Είναι τραγικό…

Ο καιρός ανοίγει και κλείνει. Χωρίς καθυστέρηση αφού υψωθούν τα εθνικά σύμβολα (Ελλάδος και Βιετνάμ) επιστρέφουμε.

Οι κορυφές της οροσειράς προβάλλουν σαν λόγχες μες στο αρχέτυπο τροπικό πεδίο. Η ολισθηρή κατάβαση απαιτεί προσοχή.

Υπό τον ήχο της ψιλής τροπικής βροχής και μέσα σε έναν καταιγισμό χρωμάτων και αρωμάτων, καλύπτουμε την κοπιώδη απόσταση της κατάβασης (14 ώρες συνολικά).

Οι πρώτοι ορεινοί οικισμοί ήδη αχνοφαίνονται. Μια σεμνή τελετή στη βάση και η αναχώρηση είναι πλέον δρομολογημένη…

Στο Ανόι

Στραφήκαμε προς τη θάλασσα. Το βουνό μάς αποχαιρέτησε με ένα ψιλόβροχο. Στο Ανόι πλέον, στην υπαίθρια αγορά δοκιμάσαμε τα πάντα.

Ο,τι πετάει, κινείται και κολυμπάει εδώ τρώγεται. Κατσαρίδες, σκουλήκια, φίδια, βατράχια, αυθεντικές γεύσεις πρωτόγνωρες. Φάγαμε ακόμη και κρέας από ουρά νεροβούβαλου.

Υπό βροχή την επομένη μέρα μεταβήκαμε στο Ha Long Bay (Καταδυόμενοι Δράκοι), ένα σημείο μοναδικής φυσικής ομορφιάς.

Πρόκειται για ένα εκτεταμένο σύμπλεγμα μονολιθικών βραχονησίδων που αναδύονται μέσα από τα γαλαζοπράσινα νερά της ανατολικής ακτής.

Εδώ ταξιδεύεις πίσω στον γεωλογικό χρόνο. Χιλιάδες κορυφές βράχινες ξεπηδούν μέσα απ’ τα νερά του ανατολικού κόλπου.

Μια γεωλογική ιστορία τεκτονικών και οριογενετικών κινήσεων 500 εκατομμυρίων χρόνων πριν.

Η UNESCO το 1994 τα αναγνώρισε ως μνημεία φυσικής Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Στο θαλάσσιο αυτό οικοσύστημα αναπτύσσονται 170 είδη κοραλλιών, 91 είδη φυκιών, 313 είδη ψαριών.

Μια κρουαζιέρα τριών ημερών μάς έφερε κοντά στα 4.000 ασβεστολιθικά νησιά. Οι επισκέπτες -1.000 κρουαζιερόπλοια την ημέρα- απ’ όλο τον κόσμο μένουν άφωνοι μπροστά στην αισθητική του συμπλέγματος.

Κάναμε καγιάκ, κωπηλασία, επισκεφτήκαμε ψαροχώρια και σπήλαια και απολαύσαμε μοναδικά ηλιοβασιλέματα.

Στη Σαϊγκόν

Συνεχίσαμε νότια, στην ιστορική Σαϊγκόν (Χο-Τσι-Μινχ), με επισκέψεις σε μνημεία, στούπες, μουσεία.

Η Σαϊγκόν σήμερα αποτελεί τον πυρήνα ανάπτυξης της χώρας. Το Βιετνάμ εκτιμούν ότι θα αποτελέσει το επόμενο οικονομικό θαύμα, έχοντας και τον νεότερο πληθυσμό της Ασίας.

Ο Απρίλης του ’75, όταν τα τεθωρακισμένα των Βιετκόνγκ γκρέμισαν τις πύλες του προεδρικού μεγάρου, είναι πλέον μακριά. Η επούλωση των πληγών γίνεται σταδιακά, αλλά σταθερά.

Στα περίχωρα υπάρχουν ακόμα κρατήρες από παλιές βόμβες, νάρκες, ξεχασμένες οβίδες και εκατοντάδες Βιετναμέζοι ακρωτηριάζονται ακόμη.

Εμπειρία συγκλονιστική ήταν η επίσκεψη στο πυκνό υπόγειο δίκτυο σηράγγων του Cu-Chi, που έσκαψαν οι Βιετκόνγκ. Ενας απέραντος λαβύρινθος 270 χιλ. από τούνελ και παγίδες θανάτου, στον πόλεμο με τις ΗΠΑ. Επιστρέψαμε συντετριμμένοι.

Νοτιότερα περάσαμε στο «Δάσος της Βροχής» με την πλουσιότερη χλωρίδα και πανίδα της χώρας και φτάσαμε στον ποταμό Mekong. Ενα σύμβολο ελπίδας για τη χώρα.

Μικρά και μεγάλα πλοιάρια διατρέχουν τα θολά νερά του ποταμού, παραποτάμιες ξύλινες κατασκευές, πιρόγες, ψαρόβαρκες, μαούνες, πλωτές αγορές συνθέτουν το μεγάλο Δέλτα με τις εννέα διακλαδώσεις – «εννέα δράκους».

Μια ζωτική αρτηρία για ολόκληρη τη χερσόνησο της Ινδοκίνας. Διασχίζοντας το σώμα της Ασίας, ο Mekong, αρχής γενομένης από τα υψίπεδα του Θιβέτ, μεταφέρει ανθρώπους και αγαθά. Mekong σημαίνει συνάντηση πολιτισμών, υδάτινος τροφοδότης των ρυζοκαλλιεργειών της ΝΑ Ασίας.

Το τοπίο των εκβολών δαιδαλώδες με μοναδική βιοποικιλότητα. Κανάλια και θολά νερά, παραποτάμιοι οικισμοί και ψαροχώρια ξεχασμένα, φυτείες τροπικές, νεροβούβαλοι, εκτεταμένοι ορυζώνες, όσα προτείνουν οι υδάτινοι αυτοί δρόμοι.

Σε νησίδα των εκβολών φιλοξενηθήκαμε σε μια πλωτή κατασκευή, επισκεφτήκαμε φάρμες φιδιών και κροκοδείλων,καθώς και φυτείες με τροπικά φρούτα. Ηταν ο ορισμός του εξωτικού.

Στην Καμπότζη

Στη γειτονική Καμπότζη πια είχαμε την αίσθηση ότι η χώρα είναι μονίμως «πνιγμένη». Το υγρό στοιχείο για τους λαούς της Ινδοκίνας είναι συνυφασμένο με την Ιστορία και την επιβίωσή τους.

Τα ποτάμια και τα άπειρα κανάλια που διασχίζουν το σώμα της Ινδοκίνας αντιπροσωπεύουν την επικοινωνία των λαών και την οικονομική ανάπτυξή τους.

Από την περιοχή Siem Reap άρχισε η περιήγησή μας στους περίφημους ναούς Angkor (μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς).

Τα αυτοκρατορικά ερείπια των Χμερ, μνημεία, παγόδες, στούπες, ινδουιστικοί ναοί, λαξευτές παραστάσεις θεών και δαιμόνων αναδύονται μέσα στη ζούγκλα και προτείνουν ένα εξαίρετο δείγμα της αυτοκρατορικής παραδοσιακής αρχιτεκτονικής. Συγκρίνονται μόνο με τα αυτοκρατορικά παλάτια του Πεκίνου.

Με τη δύση επισκεφτήκαμε ναούς με ροζ τείχη αντιπροσωπευτικούς της αρχιτεκτονικής των Χμερ. Η ενδοχώρα παρουσιάζει ξεχωριστό ενδιαφέρον.

Ιθαγενείς χωμένοι μέχρι το γόνατο στο νερό και τη λάσπη αξιοποιούν κάθε σπιθαμή γης. Σκηνές σκληρής επιβίωσης της υπαίθρου στο πλάι ποταμών και λιμνών.

Πυκνά δάση, επιβλητικές φυτείες καουτσούκ. Η φύση εδώ οργιάζει (υπάρχουν περί τα 100 ενδημικά είδη), νούφαρα, λίμνες, υδάτινα κανάλια, ομίχλες, ζεστά και αληθινά χαμόγελα των ιθαγενών.

Καταλήγουμε στην πρωτεύουσα Πνομ-Πενχ. Την πόλη των μαρτύρων, των υπαίθριων αγορών, των παλατιών, των αγώνων της ανεξαρτησίας. Σε στάση λωτού αποχαιρετήσαμε αυτή τη γωνιά του πλανήτη, την πολύπαθη γη της Ινδοκίνας.

INFO

Αρχηγός της αποστολής ο Κώστας Τσιβελέκας. Μέλη οι Γιάννης Κωνσταντίνου, Περίν Αντρέ, Τασία Ηλιοπούλου, Μαρία Χτιστάκη, Ηλίας Τσολάκος, Νίκος Παπαγιαννόπουλος, Θεόφιλος Βλάχος.

http://www.efsyn.gr/arthro/sti-folia-ton-aeton