Η οργή πέρασε στο βλέμμα που ρίχνει ο καθένας μας σε εκείνον που δεν έχασε τίποτε το ουσιαστικό και πάνω από όλα έχει κόμμα να υπερασπιστεί. Η οργή έγινε ένα μεγάλο ερωτηματικό για αυτούς που αδίκως έχασαν και χάνουν τα πάντα αν και πάλεψαν σκληρά να τα αποκτήσουν. Δεν είναι και μικρό πράγμα να σε σέρνουν με χειροπέδες για ένα χρέος που σου επέβαλλαν και την ίδια στιγμή ο άεργος τεμπέλης της ζωής να πίνει τον καφέ του παρακολουθώντας την δική σου κατάντια κάνοντας παράπονα για το επίδομα που το θεωρούσε όχι επίδομα αλλά δικαίωμα. Και η οργή βρήκε τον στόχο. Υπεύθυνος για την κατάντια, την ανεργία, την αυτοκτονία είναι ο διπλανός.
Ποιος όμως δημιούργησε τον διπλανό; Ποιος ήταν αυτός που έδωσε το δικαίωμα να θεωρεί ο κάθε υπάνθρωπος ότι η ζωή του είναι πολυτιμότερη του αποδεδειγμένα ανθρώπου; Ποιος ήταν αυτός που παραχώρησε έδαφος από τα δικά του δικαιώματα ζωής σε συντεχνίες; Το δικαίωμα για όλα αυτά το έδωσες εσύ που κοιτάς από τον 5ο όροφο και αναρωτιέσαι πώς είναι να πέφτεις. Εσύ, που κάθε φορά που βλέπεις σχοινί αναρωτιέσαι πώς είναι να αιωρείσαι. Εσύ, που όταν όλοι φεύγουν από το σπίτι κοιτάς το δίκαννο του παππού και αναρωτιέσαι αν φθάνει το δάκτυλό σου την σκανδάλη όταν θα έχεις την κάνη μέσα στο στόμα σου.Είδε κανείς τις μέρες που ζήσαμε να αυτοκτονούν μαζικά συντεχνίες; Η μοναξιά και η αξιοπρέπεια δεν χωράνε σε συντεχνίες. Και τις συντεχνίες δεν τις νικάς διότι είναι παιδιά του πολιτικού συστήματος που εσύ υπερασπιζόσουν νομίζοντας ότι υπερασπιζόσουν την δημοκρατία.
Φθάνεις, λοιπόν, στο δια ταύτα. Γιατί να φθάσεις εσύ ως εδώ; Γιατί εσύ φταις. Διότι τώρα που τα έχεις χάσει όλα και μένει μόνο ο εαυτός σου για να οργιστείς πρέπει να τα βάλεις κάτω τα πράγματα και να δεις ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι φτιαγμένοι για συνάνθρωποι αλλά η πλειοψηφία τους είναι μόνο συναλλασσόμενοι. Το Σύνταγμα Δικαιωμάτων που εσύ όρισες ως ευαγγέλιο στο μυαλό σου πρέπει να το αναθεωρήσεις διότι επέβαλλες νόμους απαράβατους αλλά ξέχασες να θέσεις ως πρώτο άρθρο το εξής: Δικαίωμα δικαιωμάτων έχουν μόνο οι αποδεδειγμένα συνάνθρωποι.Φταις γιατί ποτέ η ευθύνη δεν ήταν ομαδική. Ήταν πάντα ατομική και για τον λόγο αυτό στο εδώλιο του κατηγορουμένου δεν σύρεσαι ως ομάδα αλλά ως άτομο.
Τώρα που δεν έχεις τίποτε να συναλλάξεις, τίποτε που η μάζα να θεωρεί άξιο εκμετάλλευσης δες την αλλιώς την κατάσταση και σώσε ό,τι αξίζει να σωθεί. Η αναζήτηση δεν θα σε κουράσει καθόλου, διότι αυτός ο κατάλογος δεν είναι μακρύς. Στην λίστα θα βρεις αυτούς που σε τέτοιους καιρούς δεν δίνουν μάχες αλληλεγγύης και φιλανθρωπίας μέσω ομάδων που έχουν συστατικά συντεχνίας. Για αυτούς η κρίση γεννήθηκε την ώρα που γεννήθηκαν κι αυτοί. Θα τους βρεις εκεί που ήταν πάντα και σε καιρούς παχιών αγελάδων να δακρύζουν για ένα δέντρο που αδίκως κόπηκε, για ένα πουλί που ένα χορτάτο παιδί το έκανε στόχο με την σφεντόνα του, για ένα Γιατί που μένει πάντα αναπάντητο.
Εκεί στέκουν με το στόμα σφιγμένο αυτοί που δεν χώρεσαν ποτέ σε κόμμα, σε συντεχνία, σε ομάδα συμφερόντων. Σαν παιδιά μια ολόκληρη ζωή έχουν τα μάτια χαμηλά για την τιμωρία που τους ορίστηκε και που δεν τους άξιζε. Θα τους δεις να κόβουν το καρβέλι της αξιοπρέπειας σε λειψές φέτες γνωρίζοντας ότι σε έναν πόλεμο με τον εχθρό πρέπει να έχεις νικήσει τον εαυτό σου με χορτασμένη ψυχή.