ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Την 23η Απριλίου του 2010 ο τότε πρωθυπουργός από το ακριτικό νησί, το Καστελόριζο, ανακοινώνει την ένταξη της χώρας σ’ ένα «πρόγραμμα» το οποίο, όπως φαίνεται από τα πολιτικά πράγματα, κανείς δεν κατανοεί. Η ελληνική κοινωνία και τότε και σήμερα εξακολουθεί να συγκροτείται ως πολιτική κοινωνία νεωτερικού τύπου.

Δεν ανήκει σε άλλο τύπο διακυβέρνησης! Ανήκει στην Ευρώπη, στην Ευρωπαϊκή Ενωση και, όπως ονομάζεται στην πολιτική γλώσσα, στη Δύση. Ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου δεν ακολουθεί τότε τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες ούτε τις στοιχειώδεις και βασικές διαβουλεύσεις επικοινωνιακού τύπου, επιλέγει να καταφύγει σ’ ένα διάγγελμα και μάλιστα εκφωνεί τη ρητορική του από το Καστελόριζο.

Το Καστελόριζο δεν είναι γεωγραφικό σημείο. Είναι στρατηγικό αίτημα ανάμειξης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στο μείζον πολιτικό ζήτημα, το οποίο έκτοτε καθιερώθηκε να ονομάζεται «ελληνικό ζήτημα». Ποτέ δεν συμμετέχει σε ευρωπαϊκά ζητήματα το Ταμείο (ΔΝΤ). Η Ευρώπη με τις δικές της εκδοχές πάντοτε επινοεί μεθόδους και τρόπους επίλυσης των προβλημάτων της.

Η Ευρώπη ως συνειδησιακή κατάσταση για ολόκληρη την οικουμένη υπερέχει του τεχνοκρατικού σώματος που ονομάζεται ΔΝΤ. Οπως υποστηρίζει και ο καθηγητής μου κ. Γιώργος Κασιμάτης, η διαχείριση του χρέους μίας κρατικής συλλογικότητας δεν μπορεί να είναι μόνον υπόθεση διαχειριστικού και υπολογιστικού προγράμματος.

Σε μία κοινωνία στην οποία ζουν άνθρωποι, οι οποίοι κατά τον Αριστοτέλη επιδιώκουν την αυτοπραγμάτωσή τους και κατά τον Καντ την ειρηνική και τη δημιουργική συνύπαρξή τους, δεν ζουν ως «φυσικές υπάρξεις».

Εάν υποθέσουμε ότι στο Καστελόριζο εκπονήθηκε ένα «πρόγραμμα εθνικής σωτηρίας» με τη συμμετοχή σ’ αυτό του ΔΝΤ, θα πρέπει όλοι εμείς οι πολίτες να παραδεχθούμε ότι όχι μόνο δεν έχουμε σε συνειδησιακό επίπεδο καταλάβει τίποτε, αλλά, πολύ περισσότερο, σε υλικό επίπεδο ζούμε στα όρια της φτώχειας. Το πρώτιστο ερώτημα είναι γιατί στο Καστελόριζο ήρθε το ΔΝΤ;

Με τους όρους της πολιτικής φιλοσοφίας, σε μία ανοικτή δημοκρατική κοινωνία, όπως ήταν μέχρι τότε η ελληνική κοινωνία, κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να εντάξει στο πολιτικό παιχνίδι έναν δρώντα από το πουθενά. Πράγματι, ήρθε να ενταχθεί στην πολιτική σκηνή ένας αόρατος δρων (το ΔΝΤ).

Το περιώνυμο «ελληνικό ζήτημα» μετά τα τελευταία συμβάντα των υποκλοπών και των σχετικών διαβουλεύσεων θα αποκτήσει νέες διαστάσεις. Η ομιλία του πρωθυπουργού στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ανέδειξε έναν μείζονα παράγοντα: ότι όπως την 23η Απριλίου του 2010 το ΔΝΤ εντάχθηκε ουρανοκατέβατο στο «πρόγραμμα εθνικής σωτηρίας», το ίδιο θα πρέπει επιτέλους να γίνει τώρα, σήμερα, τον Απρίλιο του 2016: να φύγει χωρίς περιστροφές.

Το «ελληνικό ζήτημα» ως καθολικό και σφαιρικό κοινωνικό πρόβλημα είναι ενδοευρωπαϊκό ζήτημα προς διευθέτηση. Το μοντέλο επίλυσης του «ελληνικού ζητήματος» που εκπόνησε επί 6 χρόνια το ΔΝΤ είναι ένα χρεοκοπημένο μοντέλο. Είναι πρόγραμμα αριθμών, υπολογισμών, λογιστικών υπολογισμών. Επιτέλους έφθασε ο καιρός να επεξεργαστούμε ως πολιτική ηγεσία, ως λαός, ως πολίτες το επόμενο βήμα, το επόμενο στάδιο, χωρίς το ΔΝΤ. Η ελληνική κοινωνία, η Ευρώπη και όλοι οι Ευρωπαίοι πολίτες αγωνιζόμαστε για την πολιτική λύση στο «ελληνικό ζήτημα».