ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Δεν έχω λόγια να παραθέσω σήμερα. Λόγια στοιβαγμένα με ακρίβεια.Ταιριασμένα προσεκτικά μεταξύ τους.Γαρνιρισμένα με ατμοσφαιρικές όμορφες λέξεις.Και σερβιρισμένα με ομοιοκαταληξίες και πειθώ.
Έχουν ξεραθεί και κολλήσει στον λαιμό μου.Όπως μένουν πάνω στο φλυτζάνι τα κατακάθια του καφέ.Μαύρα.Γεμάτα ρωγμές και σκασίματα. Συναισθήματα έχω. Συναισθήματα μπερδεμένα.Σαν κουβάρι.Δεμένα με μια λεπτή πράσσινη κλωστή.Δεν ξέρω γιατί πράσσινη.Ίσως γιατί πάντα με προβλημάτιζε το χρώμα.Ίσως επειδή δεν ήμουν ποτέ καλή στο να βρίσκω την άκρη.Ίσως γιατί φωνάζουν όλα μαζί και δεν μπορώ να τα ακούσω.Ίσως γιατί θα προτιμούσα απλά, να μην νιώθω. Η σιωπή πονάει. Πονάει σαν μια αλήθεια.Γυμνή.Χωρίς τίποτα να καλύπτει την ασχήμια της.Ψυχρή και ντροπιασμένη μπροστά στα αχόρταγα μάτια των θεατών της…Με μικρές κοφτές αναπνοές και τα μάτια καρφωμένα στον ορίζοντα περιμένω. Και να.Η δύση. Αγκαλιά μόνο με την άκρη ενός μικρού παραπόνου και μια γλυκόπικρη γεύση μελαγχολίας στο στόμα. Ο ουρανός στο χρώμα του μωβ και του λιλά ανοίγει.Και μια τελετουργική γιορτή ξεκινάει,με μοναδικο καλεσμένο εμένα. Ο ουρανός έκλεισε.Η γιορτή τελείωσε,Και απομένω μόνος να κοιτάζω τα νερά. Όλη μου η ζωή κείτεται στον βυθό.Σηκώνω το βλέμμα προς την επιφάνεια.Το λίγο φως παίζει μαζί της σχηματίζοντας μορφές.Μορφές ανθρώπων στραμμένες σε μένα με χέρια ανοιγμένα,χαμόγελα στο πρόσωπο και μάτια γεμάτα αγάπη.Καταλαβαίνω.Δεν θάφτηκε η ζωή μου.Είναι εκεί και με περιμένει…

εγραψε το πιτσιρικι

ΟΧΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΑΡΑΔΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΦΥΓΩ