ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Πιο παλιά οι γονείς ήταν η φωτογραφία των εξετάσεων. Τα παιδιά έγραφαν Ιούνιο και αν είχε ζέστη έβλεπες τους γονείς με τη στολή εξετάσεων. Βερμούδα, πόλο μπλουζάκι, πέδιλο, καμιά φορά και με κάλτσα. Φραπέ στο χέρι. Δεμένοι στα κάγκελα του σχολείου, όπως ο Οδυσσέας στο κατάρτι.

Τώρα είναι ελαφρώς αλλιώς. Δεν κάνει ζέστη, η βερμούδα είναι ακόμα στη ναφθαλίνη. Κάθονται στο αυτοκίνητο. Παίζουν με το κινητό. Καταστάσεις από προθάλαμο εντατικής. Μπα, χειρότερα. Μπορεί να περιμένεις έξω από την εντατική και να μη σου καίγεται καρφάκι για το δράμα που παίζεται στο κρεβάτι. Με το δράμα πάνω στο θρανίο είναι αλλιώς. Συμπρωταγωνιστείς. Εχεις άποψη για το σενάριο και τη σκηνοθεσία. Το βλέπεις χρόνια στο μυαλό σου. Εγραψες το τέλος και περιμένεις τη ζωή να το επιβεβαιώσει.

Γελούσα με τις θλιβερές φιγούρες έξω από τα σχολεία. Οσο πλησιάζει η σειρά του δικού μου παιδιού, γελάω λιγότερο, δαγκώνομαι περισσότερο.

Δεν είναι εύκολο μωρέ και ας λέμε το βράδυ, βουτώντας το ψωμί στη χωριάτικη, ότι τα παιδιά έχουν τη δική τους ζωή. Στην Ελλάδα ζούμε. Εκείνα που κοροϊδεύουμε είναι όσα μας φύτεψαν, σαν στοιχειά, οι γονείς μας και τώρα δεν μπορούμε να τα ξορκίσουμε. Να και μένα άμα με βρεις χαλαρό θα σου πω ότι η πηγή των δεινών αυτού του τόπου είναι η οικογένεια. Εκεί αρχίζουν όλα, στο κύτταρο, σε εκείνα που ο γονιός διδάσκει ή, χειρότερα, σε εκείνα που δεν λέει στο παιδί του. Πάρε τα σύνδρομα και τις νευρώσεις της ελληνικής οικογένειας, κοίταξε τα κάτω από τον φακό και θα δεις τις μισές παθογένειες της κοινωνίας μας.

Και κάπως έτσι, εσύ που ξεκίνησες ως -και καλά- μοντέρνος γονιός, έχεις φάει τα χρόνια, τα σχολεία και τα φροντιστήρια σαν τον pac man, φτάνεις τη δύσκολη ώρα μπροστά στα κάγκελα του σχολείου. Και αν κοιτάξεις πίσω σου, πάλι κάγκελα θα δεις, αφού είσαι στο κλουβί με τα στερεότυπα, τις εξαρτήσεις και, κυρίως, τους ψυχαναγκασμούς. Και δεν είσαι μόνος στο κλουβί. Είναι και οι γονείς σου. Δεν έχει σημασία αν είναι ζωντανοί ή νεκροί. Δεν μιλάνε. Σου δίνουν το μέτρο. Ξέρεις τώρα, εκείνα που σου έδωσαν και όσα σου στέρησαν. Λογιστική κατάσταση έγινε η πλάτη του παιδιού και αν δεν σου βγαίνει θετικό το πρόσημο έχεις πρόβλημα. Με τον εαυτό σου φυσικά, διότι οι γέροι πάνε και έρχονται.

Είσαι, λοιπόν, μπροστά στα κάγκελα του σχολείου. Κάγκελα και πίσω. Και έρχεται ο εαυτός σου, σαν επισκεπτήριο στη φυλακή. Διότι, μεταξύ μας, όλοι ξέρουμε τι παίζεται εκείνη τη στιγμή. Ω, ναι, το μέλλον και η ευτυχία του παιδιού. Πάνω από όλα είναι αυτά, είναι το παιδί. Και εδώ είναι η αντίφαση: το αγαπάς τόσο πολύ το μαλακισμένο, ώστε δεν τολμάς να παραδεχθείς πόσο εγωιστικά βλέπεις τη σχέση σας. Εκείνο θα πετύχει, αλλά εσύ θα καμαρώσεις. Ναι, η αυτοθυσία του γονιού εκπορεύεται από το ένστικτο, αλλά είναι και ο φόβος της προσωπικής αποτυχίας που τον κατατρέχει. Δεν τα δίνεις όλα μόνο για το παιδί σου. Είναι και η πάρτη σου. Στην τελική, τα γονίδια σου κουβαλάει, εκείνο θα σε φέρει πίσω όταν όλοι νομίζουν πώς έφυγες.

http://www.protagon.gr/