ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Στις ΗΠΑ, το σύνολο των νοικοκυριών γίνεται, απ’ όταν άρχισε ο τρέχων αιώνας, όλο και φτωχότερο. Στις Φιλιππίνες, τις εκλογές κερδίζει ένας δημαγωγός που διακηρύσσει ότι οι αστυνομικοί (όχι μόνον μπορούν αλλά) πρέπει να πυροβολούν στο ψαχνό. Στην Αυστρία, η Ακροδεξιά είναι για όλο και πιο πολλούς πολίτες ένας πάγκος με τουλίπες που ως διά μαγείας μοσχοβολούν κιόλας. Στη Γαλλία, αστυνομικοί επισκέπτονται προληπτικώς στα σπίτια τους πολίτες-υπόπτους για συμμετοχή σε διαδηλώσεις και τους θέτουν σε κατ’ οίκον περιορισμό (προσεχώς Βαστίλη). Στην Ελλάδα, η δικτατορία των μνημονίων υπηρετείται από αριστερούς – έστω κατά δήλωσίν τους αριστερούς. Στη Λιβύη, όπου η Αραβική Ανοιξη οδήγησε στην αλληλοσφαγή των φυλάρχων, αναμένεται η πρώτη από κοινού αποικιοκρατική απόβαση-επέμβαση τόσο πολλών λευκών δυνάμεων μαζί, όσες ήταν κι όταν επενέβησαν στην Κίνα (συν η Ιαπωνία) το 1901. Στην Ιρλανδία, ο καπιταλισμός αναπτύσσεται με θαυμαστούς ρυθμούς, αφού ξεπάτωσε πρώτα την κοινωνία και κατέστησε την εργασία εταίρα στα χέρια του αφέντη. Στην Τουρκία, όλο το δημοκρατικό τόξο, από τους λάιτ ισλαμιστές (όπως αισθάνεται η Δύση για τους νεο-οθωμανούς) έως τους κεμαλιστές και τους εθνικιστές, προσπαθεί να βγάλει από τη νομιμότητα τους Κούρδους και τους αριστερούς βουλευτές, ώστε στη συνέχεια να βγάλει απ’ τη μέση όσους προγραμμένους κι όσους κολασμένους γουστάρει. Στην Πολωνία, τη Ρουμανία, την Ουγγαρία, στήνουν βαλλιστικά συστήματα που περικυκλώνουν τη Ρωσία, ενώ στην Ουκρανία και τις Βαλτικές Δημοκρατίες ο νεοναζισμός κάνει πάρτυ. Θα μπορούσα να συνεχίσω

επί μακρόν, περιγράφοντας όχι σημάδια και οιωνούς, αλλά φάσεις και στιγμιότυπα μιας διαδικασίας που εξελίσσεται στην Ευρώπη και τον κόσμο, οδηγώντας την ανθρωπότητα στο τελικό στάδιο της παγκοσμιοποίησης που χαρακτηρίζεται από την τυραννία των τραπεζών και των πολυεθνικών, από την πολιτική ολιγαρχία που στηρίζεται στην καταστολή των πολιτικών δικαιωμάτων και στον εκφασισμό των δημοκρατιών, από την υποδούλωση και την αποβλάκωση των λαών, από την αναβίωση του φασισμού, την έξαρση του ρατσισμού, την υποβάθμιση των εθνών και από τη διάλυση κάθε κυττάρου κοινοτισμού μέσα στις κοινωνίες.

Στις ΗΠΑ, τον κ. Ομπάμα (έναν ανθυποΚλίντον, που με τη σειρά του υπήρξε ένας ανθυποΚένεντυ και πάει λέγοντας) διαδέχεται ένας Τραμπ ή μία Χίλαρυ, χωρίς ουδείς να γνωρίζει τι είναι χειρότερο. Στη Ρωσία, ο μεγαλορωσισμός και ο τσαρισμός περνούν ημέρες δόξας, στη Μεσοποταμία έχει στείλει «ο Θεός των κατώτερων παιδιών» το Χαλιφάτο να την κάνει αγρόν του Κεραμέως, ενώ παντού στον πλανήτη η αντιτρομοκρατία σφάζει όσα δεν μαχαιρώνει η τρομοκρατία. Και οι άνθρωποι;

Οπως εδώ. Υπό το καθεστώς του σοκ και του δέους. Της προπαγάνδας και της εξαπάτησης. Γερμανοί λουφαγμένοι στην ατζέντα Σρέντερ, Ιταλοί αλλού ντ’ αλλού, Βρετανοί στη συνήθη μιζέρια στην οποία ζει η εργατική τάξη από την εποχή της Θάτσερ κι όλοι μαζί σε μια φθορά και μια παρακμή υπό ένα καθεστώς οικονομικής τρομοκρατίας αλλά και κοινωνικού (ου μην και εθνικιστικού) αυτοματισμού. Σ’ αυτόν

τον κόσμο της ομογενοποιημένης σκέψης (του πολιτικώς ορθού, της πολυπολιτισμικότητας, του δίκαιου των ισχυροτέρων -εταιρείες, τράπεζες- και των υπερανθρώπων-ανθρωπαρίων) έχουν ομογενοποιηθεί και οι πολιτικές δυνάμεις – δυνάμεις λακέδων. Συντηρητικοί, νεοφιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες, ενσωματωμένοι σοσιαλιστές και ενσωματωμένοι επίσης αριστεροί τραβούν και σέρνουν κράτη, λαούς, έθνη και τάξεις στον ίδιο δρόμο, μονόδρομο και οδικό χάρτη που άνοιξαν οι αντιδραστικές αυτοκρατορίες του παρελθόντος, ο φασισμός, ο ναζισμός και οι πάσης φύσεως δικτατορίες κι απολυταρχισμοί. Αντίθετα προς αυτή τη φορά των πραγμάτων

κινήθηκαν και κινούνται ορισμένα κόμματα και κινήματα της Αριστεράς, τα αποδυναμωμένα παντού κομμουνιστικά κόμματα και αυθορμήτως ή εξ ενστίκτου επιβίωσης ορισμένοι λαοί – ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, κοινωνικές πλειοψηφίες (ή πολύ ισχυρές μειοψηφίες) αυτών των λαών σε λίγες χώρες της Ευρώπης (για να μείνουμε μόνον στη Γηραιά Ηπειρο), όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Ελλάδα. Χώρες οι οποίες χτυπήθηκαν περισσότερο από την κρίση -δηλαδή τον τρόπο που λειτουργεί ο καπιταλισμός σήμερα- πιο σκληρά και πιο ανοιχτά (απ’ τον ύπουλο τρόπο με τον οποίον η κρίση διαβρώνει όλες τις κοινωνίες, ακόμα κι εκείνες των πιο «πλούσιων» χωρών). Στην Πορτογαλία και την Ισπανία η προσπάθεια συνεχίζεται, η σύμπραξη των Podemos με τους κομμουνιστές (κάτι που στην Ελλάδα δεν έγινε) ίσως να οδηγήσει σε μια επιτυχή ύστατη άμυνα την αστική δημοκρατία, όπως στην Πορτογαλία, όπου η σύμπραξη όλων την αριστερών δυνάμεων έχει τουλάχιστον σταθεροποιήσει τα πράγματα.

Στην Ελλάδα, ο ΣΥΡΙΖΑ τα παράτησε. Συνετάχθη με τις δυνάμεις του δικομματικού μονοκομματισμού προκειμένου να συνεχίσει να νέμεται την εξουσία που του έδωσε ο λαός, εναντίον του λαού. Ο κ. Τσίπρας και η ηγετική

ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ άλλαξαν τη γνώμη τους όπως τα φίδια αλλάζουν τα πουκάμισά τους. Τώρα μιλούν στο πόπολο σαν τον ναυαγοσώστη της αχρείας πολιτικής των δανειστών, των δυναστών και των Δυνατών. Μιλούν στον κόσμο τη γλώσσα του Οργουελ. Για παράδειγμα, πανηγύριζε (τι έκπληξη!) χθες η «Αυγή» γράφοντας: «Κυριαρχία της Αθήνας στη λειτουργία του κόφτη». Δηλαδή το θέμα δεν είναι η υποτέλεια, αλλά ότι κυρίαρχη δύναμη στο καθεστώς αυτής της υποτέλειας θα είναι οι σμπίροι των Επικυριάρχων, εκείνοι που θα χειρίζονται τον κόφτη για λογαριασμό τους! Δηλαδή το θέμα δεν είναι ο κόφτης και πόσα κεφάλια θα πάρει, αλλά ο δήμιος που θα τον χειρίζεται! Δηλαδή δεν είναι ανάγκη να μας πάρει το κεφάλι ο αγάς, το παίρνουμε και μόνοι μας! Δηλαδή δεν υπάρχει ανάγκη να ’χουμε ξένο γκαουλάιτερ, διαθέτουμε ρωμιό συνεργάτη!

Τέτοια αισχρή γλώσσα ουδέποτε έχει μιλήσει η Αριστερά. Και δύναται να την ομιλεί η Αριστερά του κ. Τσίπρα διότι δεν είναι πλέον Αριστερά. Κι αυτό δεν είναι θέμα αριστερόμετρου, αλλά της πραγματικότητας που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ διαμορφώνει για τον λαό – μάλιστα για τους πιο αδύναμους. Λόγου χάριν,

όταν η πασοκοδεξιά σού έχει πάρει από τα 100 τα 50 κι όταν στη συνέχεια η Αριστερά (που γονάτισε) από τα 50 σου παίρνει τα 10, τότε η Αριστερά (της Τρόικας) δεν σου έχει πάρει λιγότερα από την πασοκοδεξιά. Ομως

ο κ. Τσίπρας ήρθε για να μείνει και το μαγαζί (τώρα που το έκαναν Προτεκτοράτο) πρέπει να δουλέψει. Να βγάλει λεφτά για τα αφεντικά. Προς τούτο ο κ. Τσίπρας, αφού ξεφορτωθεί ό,τι το αριστερό και αφού προσεταιρισθεί ό,τι το παλαιοκομματικό, θα προχωρήσει στον δρόμο που η κοινοβουλευτική του ομάδα απέδειξε ότι μπορεί να ακολουθήσει αρραγής. Τώρα που οι 153 του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ απέδειξαν ότι δεν ορρωδούν προ ουδενός και ότι διαθέτουν παπά για «να θάψουν πέντε-έξι», θα το κάνουν το κατάστημα Γραφείο Τελετών (ο «Αχόρταγος» για τους Δυνατούς και ο «Αδίστακτος» για τους αδύναμους). Ωσπου

να ολοκληρωθεί η εκτέλεση των συμβολαίων θανάτου που ανέλαβε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ Τσίπρας – Παππάς, δύο πράγματα απομένουν σε όσους τους ακολουθούν να μηρυκάζουν με τρόπο θλιβερότατο. Το ένα είναι η ανάγκη. Η ανάγκη ποίων; Των πλουσίων για περισσότερο πλούτο ή των φτωχών για λιγότερη φτώχεια; Ποιοι αρπάζουν από ποιους, δουλειές και ζωές; Και τι έλεγε σε όλους αυτούς που η ζωή τους σκλαβώθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ; Οτι θα τους αποσκλαβώσει διότι δεν θα μπορεί να κάνει αλλιώς; Οχι! Τους έλεγε ότι θα αλλάξει όχι μόνον την Ελλάδα, αλλά και την Ευρώπη! Και την άλλαξε. Την Ελλάδα προς το χειρότερο και την Ευρώπη προς το αυταρχικότερο και το ολιγαρχικότερο. Ο κ. Τσίπρας έγινε μια μαριονέτα του κ. Σόιμπλε, αποδεικνύοντας ότι η Αριστερά που γονατίζει δεν μπορεί να αμφισβητήσει την παντοδυναμία των τεράτων. Το

δεύτερο που εξακολουθούν να μηρυκάζουν οι «αριστεροί» της Τρόικας είναι το «ηθικό πλεονέκτημα». Εν πρώτοις, ένας αριστερός δεν θα επικαλείτο ποτέ κάτι τέτοιο, διότι ο όρος «πλεονέκτημα» περιέχει όση οίηση χρειάζεται για να ακυρώνει τον όρο «ηθικό». Μόνον άνθρωποι επιπέδου Καρανίκα μπορούν να επικαλούνται ηθικά πλεονεκτήματα έναντι των άλλων ανθρώπων. Η ηθική είναι (κι αυτή) ταξική και η περικοπή του ΕΚΑΣ δεν συνιστά ταξική ηθική. Οσο για την προσωπική ηθική, αυτή αφορά τους πάντες κι όχι μόνον τους αριστερούς.

Στην Ελλάδα έκλεισε ένας κύκλος. Η απόπειρα του λαού να ανακτήσει όσα (με εργαλείο την κρίση) του αφαιρέθηκαν, η προσπάθειά του να ανασχέσει έστω την επέλαση των δεινών εναντίον του, προδόθηκαν από την Αριστερά που γονάτισε κι έτσι ο λαός ξαναβρέθηκε μέσα στον ίδιο εκείνον φαύλο κύκλο που τον κατατρώει πολλά χρόνια τώρα.

Οταν όμως ένας κύκλος κλείνει, ένας άλλος ανοίγει. Θα (ξανα)γίνει εν τέλει η Γαλλία, Γαλλία του Βισύ; Θα μείνει η Ελλάδα προτεκτοράτο; Δεν θα απελευθερωθούν οι Κούρδοι πότε; Θα σφάζονται οι Παλαιστίνιοι στο διηνεκές σαν αρνιά; Θα απολύονται οι εργάτες κοπαδηδόν; Θα πετιούνται οι ζωές πολλών εκατομμυρίων παιδιών στις παγκόσμιες χωματερές; Δεν νομίζω! Δεν νομίζω καθούλου…

http://www.enikos.gr