ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Θέλω αυτό που θέλει ο άλλος, μια τριγωνική διαστρέβλωση όπου οι μικροαστοί και αστοί αλλά και οι άλλοι που δεν  γεννήθηκαν πρίγκηπες και βασιλοπούλες θα αντιγράφουν αυτά τα φαντάσματα που παράγουν οι λίγοι έως ελάχιστοι αριστοκράτες του κόσμου.

Ο Θερβάντες στον Δον Κιχώτη,  ο Σταντάλ στο Κόκκινο Μαύρο, ο Ντοστογιεφσκι στους Δαιμονισμένους, περιγράφουν αυτήν την έντονη ανάγκη για διάκριση, και μεγάλη ζωή όπου οι πρίγκιπες -τότε ήσαν σχετικά αρκετοί σε αριθμό- επιδεικνύοντας πλούτο και υπεροψία έπειθαν τους ιδεοληπτικούς φτωχούς υπηκόους τους πως  οι δουλτσινέες, οι πύργοι και τα πλούτη μπορούν να γίνουν κτήμα όλων ..και τότε θα ευτυχήσουν. Κάτι αντίστοιχο κάνει σήμερα και η λίστα forbes που πείθει πως όλοι μπορούν να γίνουν οι νέοι βασιλείς και ας μην κρατά η σκούφια τους από βασιλική γενιά.

Οι ιδεοληπτικοί κάτοικοι της χώρας και δαιμονισμένοι έποικοι της καλής ζωής των άλλων, αυτά ονειρεύονται  ως επιτομή ευτυχίας και πλούτου και αποφάσισαν να δανειστούν τίτλους τιμής χωρίς να τους πληρώσουν.

Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας οι μικροί πρίγκηπες και οι  πριγκίπισσες  ήσαν περισσότεροι από  τον συνολικό πληθυσμό  που ψήφιζε. Όλοι, φτωχοί και πλούσιοι προσφωνούσαν τα παιδιά τους με αυτά τα αριστοκρατικά πρόσημα, με τέτοια σοβαρότητα που σε έπειθε ότι μετά την αποπομπή του τελευταίου βασιλιά της Ελλάδας  η χώρα γέμισε με μπάσταρδα του …αφού αυτός ήταν ο μόνος αριστοκράτης που γνωρίσαμε -δοτός βέβαια …αλλά αληθινός.

Η μανία των τίτλων ξεκίνησε μετά την κατάρρευση του «σοσιαλισμού των πλούσιων», αφού με δανεικά και αγύριστα και τις χρυσές πιστωτικές όλοι στη χώρα έζησαν για λίγα έστω χρόνια στη Μύκονο, στη Κυανή Ακτή, στις Μαλβίδες  ως πλούσιοι  μεν χωρίς τίτλους όμως (ο Σόϊμπλε σωστά  αναρωτήθηκε πως σε μια φτωχή χώρα πουλιόντουσαν περισσότερα Πόρσε και από την Γερμανία).

Αυτό το ιδιοφυές μυαλό  που το λένε και ελληνικό πνεύμα  αθάνατο  συνήθως, χορταίνοντας  με χρήμα, θυμήθηκε τους τίτλους ευγένειας που δεν είχε να δώσει στα παιδιά του  (οι τίτλοι αυτοί είναι κομμάτι ακριβοί) ακόμα και για  τους σχετικά πλουσίους. Έτσι  αυθαίρετα όπως  τα αυθαίρετα της Λούτσας και άλλων αριστοκρατικών θερέτρων του άστεως  γέμισαν με χαρούμενους  γονιούς  και χαριτωμένες φωνούλες παιδιών που απαντούσαν μόνο στη προσφώνηση  ΠΡΙΓΚΙΠΑ και ΠΡΙΓΚΗΠΙΣΣΣΑ  μου..

Στο Αννούλα, Βούλα, Κατίνα, Έλενο κανείς δε γύριζε. Στα παιδικά  πάρκα κυκλοφορούσαν μόνο πριγκιπόπουλα, άλλα με κουρέλια άλλα με κανονικά ρούχα   Και με γονείς αλλοπαρμένους  και χαρούμενους με τα βασιλικά παιδάκια τους.

Όπως στον δον Κιχώτη ο Σάντζο παίζει το ρόλο του μαλάκα στον ιδεοληπτικό αριστοκράτη ιππότη,  έτσι και στη  χώρα μας τα μικρά πριγκιπόπουλα  πείστηκαν πολύ  εύκολα πως οι τίτλοι τιμής τους ανήκαν γιατί  έβλεπαν στα άλλα παιδάκια  τα μαυράκια και τα προσφυγάκια -που κυκλοφορούσαν στη χώρα-  την ορατή  διάφορα που τους έκανε  να ξεχωρίζουν (φτωχοί μεν οι έλληνες αλλά δε ζούσαν και σε  τσαντίρια).

Όπως  τώρα όλοι αυτοί οι πολίτες που μεγάλωσαν με γεμιστά και κοντοσούβλι  έγιναν φανατικοί της μεταξωτής ιαπωνικής κουζίνας (γιατί το σούσι μικρό γεμιστό είναι στην ουσία με φύκι αντί για αμπελόφυλλο), έτσι και οι Μαρίες και οι Γιάννηδες έγιναν πριγκίπισσες και πρίγκιπες για να κρύβουν την φτωχή καταγωγή και την απουσία Ευγενών στο γενεαλογικό δέντρο.

Έτσι είχαν την ψευδαίσθηση της μαντάμ Σουσού (θεία κωμωδία του Ψαθά) που ενώ ζούσε τον Βύθουλα φανταζόταν τα Ηλύσια Πεδία και τον άντρα ψαροπώλη που είχε τον ονόμαζε  καπετάνιο.

Δε λέω, οι άνθρωποι έχουν ανάγκη το όνειρο για να ζήσουν τη χίμαιρα την ουτοπία αλλά άλλο ουτοπία και άλλο  σνομπισμός που είναι αντίπαλος του πάθους και φτωχός μιμητής της δανεικής επιθυμίας  που δε ημπόρει να μπει στη θέση του ονείρου, γιατί άλλο ονειρεύομαι και άλλο παραμυθιάζομαι.

Τα όνειρα ως γνωστόν δε μπορείς να τα σταματήσεις γιατί ακόμα δεν ξέρεις πως κατασκευάζονται και με εξαίρεση τον Φρόυντ που ασχολήθηκε σοβαρά, κανένας  άλλος δεν μπόρεσε  να τα εκτρέψει, ίσως μόνο να  τα ερμηνεύσει όπως οι καφετζούδες.

Το παραμύθι ενός λαού που έχει ανάγκη από μαρμαρωμένους βασιλιάδες και παιδιά πριγκιπόπουλα  πρέπει  να είσαι  πολύ αναιδής να το χαλάς  όπως έκανε ο υπουργός παιδείας που είπε το αυτονόητο, μη φουσκώνετε τα μυαλά των παιδιών σας  για να μην χαλάσει και  η επόμενη γένια  και τη κάνετε όπως τα μούτρα σας -φτωχή και ματαιόδοξη που ζει με δανεικά χρήματα και δανεικούς τίτλους τιμάς.

Ο υπουργός Φίλης λειτούργησε σαν καθρέφτης που είπε στη ζηλιάρα μάγισσα πως δεν είναι   ομορφότερη από την σταχτοπούτα και τότε συνήλθαν των ελλήνων οι κοινότητες και έκαναν τη νέα επανάσταση του εικοσιένα  κραδαίνοντας τίτλους τιμής και ευγενείας των απόγονων τους, που έχασαν το δικαίωμα να ονομάζονται με αριστοκρατικά ονόματα.

Το σύνθημα μιας άλλης εποχής «ψωμί ελιά και Κώτσο βασιλιά» φαίνεται πως είναι βαθειά χαραγμένο στο υποσυνείδητο των Ελλήνων και δε κάνει καλά ο υπουργός να χαλάει τη σούπα της επίπλαστης ευτυχίας που δίνει ένας τίτλος ευγενείας στους απογόνους των φτωχών σήμερα ελλήνων πλην ευγενών στη καταγωγή, που χώνεψαν τέσσερα μνημόνια αλλά  δε μπορούν να χωνέψουν με τίποτε τη σύσταση  του να μην αποκαλούν  τα παιδιά τους με βασιλικούς τίτλους που δεν έχουν, αλλά με κανονικά ανθρώπινα ονόματα και να είναι σεμνά και ταπεινά  όπως έξαλλου είναι και οι πραγματικά ΕΥΓΕΝΕΙΣ  που γνωρίζουν ότι οι προγονοί τους δεν γεννήθηκαν σε χρυσές κούνιες αλλά σε λάσπες όπως και όλοι οι θνητοί  του κόσμου τούτου. Οι γαλαζοαίματοι για να το εμπεδώσουμε γνωρίζουν πολύ καλά επίσης ότι είναι κοινοί θνητοί, γιατί πλούσιοι και ευγενείς είναι, ηλίθιοι όχι.

Μια σύσταση έκανε ο άνθρωπος ..να είναι σεμνά και ταπεινά τα παιδάκια και να σέβονται τα αλλά που είναι πιο φτωχά πιο κοντά και πιο άσχημα ..μήπως και γιάνουν πολίτες όταν μεγαλώσουν και όχι γαϊδούρια σαν τους γονείς τους και τους παππούδες τους που πήραν τα μυαλά τους αέρα με την αντιπαροχή  της χούντας και τα μάρμαρα του Παρθενώνα που άλλοι τα έκτιζαν μερικές χιλιάδες χρόνια πριν για να θολώνουν τα μυαλά των μεταλληνων ότι μιλώντας ελληνικά γίνεσαι Πλάτωνας, Αριστοτέλης και Σωκράτης!

Ή έστω φωνάζοντας το παιδάκι σου πριγκιπόπουλο ξεγελάς τη φτωχή καταγωγή σου ξεπερνάς τη τάξη σου και αποκτάς ευγένεια ψυχής  που το χρήμα δε σου έδωσε  όπως δε σου έδωσαν και τα πολλά κυβικά της Πόρσε που αγόρασες με δάνειο που το χρωστάς και σκυλοβρίζεις ακόμα.

Για αυτόν το λόγο αγαπητοί συμπολίτες  σεμνά και ταπεινά γιατί όποιος πίνει, κοινωνά  όπως λέει και ο ποιητής στο γνωστό άσμα.

Κ.Κωνσταντινίδης, Χειρουργός, Ουρολόγος-Ανδρολόγος, Πρόεδρος του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών, www.andrologia.gr

http://kourdistoportocali.com