ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Πριν από περίπου 3 χρόνια, αναφερόμενος στη στάση του πνευματικού κόσμου της χώρας τα χρόνια της κρίσης – αλλά και πριν από αυτά – είχα γράψει στο ανήθικο δίδαγμα – που τότε δε λεγόταν ακόμα ανήθικο δίδαγμα – ότι κάποια στιγμή θα σχολίαζα και τη στάση του αθλητικού κόσμου της χώρας.

Από τότε έχω σχολιάσει πολλάκις τη σιωπή των πνευματικών ανθρώπων και καλλιτεχνών μπροστά σε όσα διαδραματίζονται γύρω μας  – σιωπή που έχει γίνει εκκωφαντική από τότε που ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ – ή ακόμα χειρότερα τη συστράτευσή τους με μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις, αλλά ποτέ δεν έχω γράψει κάτι για τη στάση που έχουν κρατήσει οι Έλληνες αθλητές.

Κι όταν λέω Έλληνες αθλητές δεν εννοώ αυτούς που πληρώνουν από την τσέπη τους τον εξοπλισμό, τις προπονήσεις και τις μετακινήσεις τους και πάνε και κερδίζουν – ή δεν κερδίζουν – μετάλλια αλλά τους άλλους με τα εκατομμύρια που γεμίζουν γήπεδα κι έχουν τα φώτα της δημοσιότητας στραμμένα πάνω τους.

Με αφορμή την επίσκεψη του Νίκου Γκάλη στο Μέγαρο Μαξίμου και το κείμενο  ΕΔΩ του φίλου μου Θωμά Γιούργα για τον Δημήτρη Διαμαντίδη, αποφάσισα να το κάνω τώρα.

Η αλήθεια είναι πως όσο κι αν ψάξεις δύσκολα θα βρεις δηλώσεις ή παρεμβάσεις παικτών σχετικές με την τραγωδία που βιώνει η χώρα σχεδόν σε όλα τα επίπεδα, από τη φτώχεια και την ανεργία μέχρι το φασισμό και το δράμα των προσφύγων.

Οι Έλληνες αθλητές έχουν πάντα πολλά να πουν για τον υπέροχο κόσμο της ομάδας που τους αποθεώνει και τα επεισόδια που απειλούν τη σωματική τους ακεραιότητα, λες και ο κόσμος αυτός φυτρώνει στις εξέδρες και δεν προέρχεται από μια κοινωνία πλήρως ξεχαρβαλωμένη, αλλά ποτέ τίποτα για οτιδήποτε ξεφεύγει από τις 4 γραμμές του γηπέδου που αγωνίζονται.

Ζητάνε τον κόσμο στο πλευρό τους ενώ οι ίδιοι δεν έχουν σταθεί ούτε για μια στιγμή στο πλευρό του κόσμου. Είναι άφαντοι.

Η εικόνα ενός μπασκετικού ειδώλου – σχεδόν αγιοποιημένου – να συναγελάζεται με τον πιο ξεφτίλα πρωθυπουργό της Οικουμένης που πριν λίγες μέρες δέσμευσε τη χώρα και τους πολίτες της για 99 χρόνια, μόνο θέση υπέρ της χώρας και των πολιτών της δεν είναι.

Και θα συμφωνήσω απόλυτα με τις λέξεις του LeBron James, o οποίος, αναφερόμενος στο θάνατο του Μοχάμεντ Άλι, είπε τα εξής: «Ο κόσμος ξεχνά τι έκανες ως επάγγελμα. Ο κόσμος ξεχνά τα πρωταθλήματα και όλα τα κατορθώματα, αλλά ποτέ δεν ξεχνά το πώς τον έκανε κάποιος να νιώσει.»

Κι αυτό που με έκανε να νιώσω ο Νίκος Γκάλης – όπως κι άλλοι αθλητές που κατά καιρούς έχουν ακολουθήσει το παράδειγμά του – ήταν αηδία. Για μένα είναι ξεφτίλες.

Κατά τη γνώμη μου, αθλητές που αποτελούν πρότυπο για χιλιάδες αν όχι για εκατομμύρια ανθρώπους  – και ιδιαίτερα παιδιά – κρίνονται όχι τόσο για όσα καταφέρνουν μέσα στα γήπεδα αλλά κυρίως για όσα καταφέρνουν έξω από αυτά.

Όσο μεγάλος μπασκετμπολίστας κι αν υπήρξε ο Δημήτρης Διαμαντίδης, όσα πιτσιρίκια κι αν φοράνε τη φανέλα του, δεν έχει να επιδείξει τίποτα πέρα από τρίποντα και ασίστ, δεν έχει καταφέρει να διαμορφώσει ή έστω να εμπνεύσει καμιά συνείδηση, αν και θα μπορούσε εύκολα να το κάνει. Κι αυτό για μένα συνιστά αποτυχία του.

Κι έχεις από την άλλη τους αδερφούς Αντετοκούνμπο να επιστρέφουν στη φτωχογειτονιά που μεγάλωσαν, να δίνουν ζωή και χαμόγελα σε μια περιοχή παρατημένη από το Θεό και να μιλάνε καθαρά παίρνοντας ανοιχτά θέση για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες.

Ποιος από αυτούς είναι μεγαλύτερος, όχι αθλητής αλλά άνθρωπος;

Οι παίκτες του ΝΒΑ που κατήγγειλαν μαζικά την αστυνομική βία στις ΗΠΑ, ο LeBron James που κρατώντας το πρωτάθλημα του ΝΒΑ στα χέρια – τη μεγαλύτερη μπασκετική καταξίωση – είπε «I’m LeBron James from Akron Ohio from the inner city, I’m not even supposed to be here, that’s enough» ή κάτι δικοί μας που το πιο βαρύγδουπο που έχουν πει είναι ότι είναι μέγιστη τιμή για αυτούς να φοράνε τη φανέλα με το εθνόσημο;

Σε ποια κατάσταση βρίσκεται η χώρα, τη φανέλα με το εθνόσημο της οποίας λένε ότι έχουν την τιμή να φορούν; Ξέρουν; Έχουν κάτι να πουν για αυτό; Ή το εθνόσημο να φοράμε και η χώρα να πάει να γαμηθεί;

Βέβαια, είναι λίγο δύσκολο να σχολιάσεις τέτοια βαριά ζητήματα, αφού αναπόφευκτα η κουβέντα θα πάει στην οικονομική ελίτ και τους ντόπιους ολιγάρχες, πολλοί από τους οποίους τυχαίνει να είναι αφεντικά σου.

Και δε θες να απογοητεύσεις ούτε αυτούς, ούτε τους οπαδικούς στρατούς τους γιατί τότε αποχαιρέτα τα τα παχυλά συμβόλαια και την αγάπη του κόσμου που χάνεις.

Οι Έλληνες αθλητές στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν έχουν να πουν κάτι ούτε για την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο χώρος τους.

Μας αρέσει να λέμε ότι αν και μικρή χώρα έχουμε να επιδείξουμε σπουδαίες αθλητικές διακρίσεις, ότι ο Νίκος Γκάλης άλλαξε το ελληνικό μπάσκετ και τον ελληνικό αθλητισμό, ότι έχουμε δύο από τις μεγαλύτερες ομάδες στο ευρωπαϊκό μπάσκετ – έχουμε χτίσει κι εδώ τους δικούς μας εθνικούς μύθους – αλλά η αλήθεια είναι ότι ο ελληνικός αθλητισμός και το ελληνικό μπάσεκτ είναι διαλυμένα, με χρεοκοπημένα σωματεία που δεν μπορούν να πληρώσουν τα οδοιπορικά τους, απλήρωτους παίκτες και ρημαγμένες αθλητικές εγκαταστάσεις.

Από το έπος του Γουέμπλεϊ μέχρι την Αθήνα 2004, η πικρή αλήθεια είναι πως ο αθλητισμός στην Ελλάδα ήταν ανέκαθεν και ξεκάθαρα μπίζνα του εκάστοτε καθεστώτος και οι αθλητές υπάλληλοι που αμείβονται καλά.

Είναι στο χέρι του κάθε αθλητή αν θα χαμηλώσει το κεφάλι και θα κοιτάξει κατάματα τον κόσμο στον οποία χρωστά πολλά και είναι υποχρέωσή του να ανταποδώσει έστω λίγα, ελάχιστα.

Υποχρέωση που υπερβαίνει το δικαιώμά του να σιωπά.

(Ανήθικο δίδαγμα: Έχω από καιρό πάψει να ασχολούμαι με τον ελληνικό αθλητισμό. Το πρόβλημα είναι γενικότερο και βαθύτερο σε βαθμό απελπίσιας. Από τους ιδιοκτήτες, τους παράγοντες και τους αθλητές, μέχρι τους αθλητικούς δημοσιογράφους. Όταν πήρε το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός, για πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά, ραδιοφωνική μετάδοση διέκοψε τη συνέντευξη Τύπου που μιλούσε ο κόουτς Σφαιρόπουλος του Ολυμπιακού για να ακουστούν οι δηλώσεις των προέδρων της ομάδας. Είμαστε πρωτόγονοι. Ραγιάδες για πάντα.)

(Ανήθικο δίδαγμα no. 2: Δε ξέρω αν θυμάστε πριν από 2 χρόνια το περιστατικό με τον ιδιοκτήτη των Los Angeles Clippers και τη συνομιλία του με ρατσιστικό περιεχόμενο που είχε διαρρεύσει. Αν δεν το θυμάστε είχα γράψει για αυτό ΕΔΩ. Τότε οι ίδιοι οι παίκτες των Clippers – μαζί με όλους τους άλλους – είχαν ζητήσει την αποπομπή του από τη λίγκα. Πράγμα που τελικά έγινε. Δεν είναι ακριβώς το ίδιο αλλά όταν ο Γκάλης έπαιζε στον Παναθηναϊκό, είχε προκύψει ένα θέμα και οι παίκτες είχαν κατέβει σε απεργία. Όταν τέθηκε θέμα να μην κατέβει η ομάδα σε ευρωπαϊκό παιχνίδι και ρώτησαν την άποψή του, αυτός απάντησε «Ό,τι πει ο πρόεδρος». Enough said.)

http://thethreemooges.blogspot.com