ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Όταν ένα δεκατετράχρονο παιδί σκοτώνει ένα συνομήλικο του, κάτι δεν πάει καλά με το Εκπαιδευτικό μας Σύστημα και την Κοινωνία γενικότερα. Σίγουρα δεν φταίνε τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, όπως είπε ένας παρουσιαστής, ούτε μόνο το Οικογενειακό Περιβάλλον.
Αν δούμε μάλιστα την αφορμή, ότι ο συμμαθητής του τον πρόσβαλε, επειδή ο μπαμπάς του δεν ήταν άξιος να πάρει καλύτερο τρακτέρ, βλέπουμε καθαρά την Αιτία. Και η Αιτία είναι πολύ βαθύτερη. Υπάρχει ένα σύστημα που θεωρεί επιτυχημένο τον πλούσιο. Άσχετα, αν οι πραγματικά πλούσιοι, δηλαδή το 1% του πληθυσμού, απέκτησαν όλα όσα έχουν πατώντας επί πτωμάτων. Όσο πιο φτωχός λοιπόν είναι κάποιος, τόσο πιο «αποτυχημένος» θεωρείται. Η κοινωνική ανισότητα γίνεται αμέσως αντιληπτή από όλους, ιδιαίτερα στα παιδιά, που παρατηρούν και μαθαίνουν πιο γρήγορα.
Επίσης, τα περιστατικά βίας δεν αντιμετωπίζονται όπως πρέπει. Ο βίαιος μαθητής συνήθως απομονώνεται, τιμωρείται, χωρίς όμως να εξεταστούν διεξοδικά τα Αίτια της συμπεριφοράς, τα οποία μπορεί να είναι πάρα πολλά. Ακόμα χειρότερη είναι η αδιαφορία των Εκπαιδευτικών σε κάποιες περιπτώσεις, αν και στις περισσότερες υπάρχει έλλειψη όχι ενδιαφέροντος, αλλά προσωπικού, χρόνου και όλων των υπολοίπων αναγκαίων. Περικοπές…
Είμαστε ότι ακριβώς μαθαίνουμε, τα βιώματά μας, τα παραδείγματα, τα σημαντικά σ” εμάς πρόσωπα κι η μίμηση πράξεων τους, το εύρος της γνώσης μας και πολλά άλλα που σχετίζονται με Οικογένεια, Σχολείο, Κοινωνία.
Όταν λοιπόν αρχίζουν να αυξάνονται τέτοια φαινόμενα, η απάντηση δεν είναι ποτέ απλή. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Όλοι όμως μαθαίνουμε, όσο ζούμε. Μαθαίνουμε όμως ΤΙ; Χρειάζεται ασφαλώς να μάθουμε το Σεβασμό στο Διαφορετικό. Την τεράστια αξία της Ζωής. Την Αγάπη προς το Περιβάλλον. Ότι τα άλλα πλάσματα είναι απολύτως χρήσιμα στην ισορροπία του Πλανήτη, δεν είναι για να βγάζουμε εμείς λεφτά.
Να κάνουμε την Εκπαίδευση πραγματικά Ανθρωποκεντρική, να μην έχει κέντρο το Κέρδος αλλά τον Άνθρωπο. Να μην θεωρούμε το Μαθητή «πελάτη», όπως τον θεωρεί κάποιος πολιτικός, ούτε μελλοντικό σκλάβο, ώστε να τον μαθαίνουμε, να υπακούει και να φοβάται. Θέλουμε Ελευθέρους Ανθρώπους με Κριτική Σκέψη, με Φαντασία. Δεν θέλουμε γρανάζια – ανταλλακτικά μιας αδικίας που διαιωνίζεται. Θέλουμε Συνεργασία όχι επιβολή. Να πούμε για την αξία της Αδελφοσύνης, όχι της ιεραρχίας. Να κηρύξουμε την Αγάπη όχι το μίσος
Αλλά πως θα γίνει αυτό, όταν τα μηνύματα που δίνονται τόσο μέσα, όσο κυρίως έξω από το Σχολείο είναι «σκάσε και δούλευε»; Τι Αξίες έχουμε; Προπάντων τι κάνουμε, όχι τι λέμε. Τα παιδιά έδωσαν την απάντηση. Δυστυχώς η Ανθρώπινη Ζωή αξίζει λίγο, αυτό το μήνυμα περνά καθημερινά από ΜΜΕ, σχολειά, φυλακές, θρησκείες. Γιατί η υποκρισία γίνεται αμέσως αντιληπτή, όταν η Πράξη είναι αντίθετη από τα λόγια και τις συμβουλές.
Μου προκαλεί πραγματικά μεγάλη θλίψη ο θάνατος ενός παιδιού. Γνωρίζω καλά δυστυχώς το πόνο να χάσεις το παιδί σου. Ότι όμως ένα άλλο παιδί έκανε κάτι τέτοιο, μου προκαλεί τρόμο, ανατριχίλα. Πόσο πολύ έχουμε αποτύχει; Τα παιδιά δεν είναι η Ελπίδα για το Μέλλον; Προλαβαίνω κάποιους, που θα μιλήσουν για «μεμονωμένο περιστατικό». Όχι, πολύ φοβάμαι, ότι περνάμε σε μια νέα φάση, αποτέλεσμα των όσων κάνουμε… ή δεν κάνουμε.
Στις ΗΠΑ υπάρχουν δεκάδες τέτοια «μεμονωμένα περιστατικά» όπου ανήλικοι ανοίγουν πυρ ακόμα και στα σχολεία που φοιτούν. Αν δεν λάβουμε σωστά μέτρα Πρόληψης, θα έχουμε σοβαρότατο πρόβλημα στο μέλλον. Χρειάζεται γι αυτό να δώσουμε βάρος στην Παιδεία, κάτι που ποτέ δεν κάναμε… .

http://tsak-giorgis.blogspot.com