Διαβάζω από το πρωί αυτά που γράφονται στα social media, με αφορμή το τρομοκρατικό χτύπημα στη Νίκαια, και πραγματικά δε μπορώ να πιστέψω στα μάτια μου.

Νιώθω σαν να ζω στο Μεσαίωνα και κάποια εξωγήινα όντα να μας έχουν δώσει τα social media αλλά μόνο αυτά, χωρίς καμία άλλη πρόσβαση στο ίντερνετ, χωρίς πρόσβαση σε βιβλία, ούτε καν σε φυλλάδιο πιτσαρίας.

Σαν να μην έχουμε διαβάσει ποτέ τίποτα, σαν να γεννηθήκαμε χθες και κάποιος να μας έστησε μπροστά από μια οθόνη ενός υπολογιστή.

Mετά το Παρίσι, τις Βρυξέλλες και τώρα τη Νίκαια, όλα χτυπήματα μακριά από εκεί που είχαμε συνηθίσει να ακούμε για νεκρούς, μετά τους εκαντοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες που ήρθαν στην Ευρώπη, μετά τους τόνους μελανιού που έχουν χυθεί με τις τραγικές ιστορίες τους, μετά τις απεγνωσμένες προσπάθειες κάποιων λίγων έστω να ανοίξουν τα μάτια των πολλών, δεν έχουμε διδαχτεί απολύτως τίποτα.

Γράφουμε ακόμα τις ίδιες μαλακίες.

Γράφουμε για το κακό Κοράνι και την ακόμα πιο κακιά Παλαιά Διαθήκη ή αντιστρόφως, βάζουμε θρησκείες, πολιτισμούς, ανθρώπους στη ζυγαριά του μυαλού μας, αυτού του μικροσκοπικού μυαλού που φτάνει μέχρι μια σημαία στο προφίλ μας, μια ανάρτηση ενός νεκρού παιδιού, μια διαδικτυακή προσευχή και μερικά likes σε σελίδες «που τα λένε καλά».

Μέχρι εκεί. Αδυνατούμε να πάμε παρακάτω.

Ξέρετε ποιοι δε νοιάζονται καθόλου για όλα αυτά;

Ξέρετε ποιοι δε νοιάζονται για θρησκείες, πολιτισμούς και φυλές;

Ξέρετε ποιοι μας θεωρούν εντελώς καθυστερημένους;

Ξέρετε ποιοι μας βλέπουν ως αναλώσιμους, ως τα επόμενα θύματά τους;

Ξέρετε ποιοι θα συνεχίσουν να κάνουν ό,τι κάνουν όσο βλέπουν ότι βρισκόμαστε σε νηπιακό επίπεδο αντίληψης της πραγματικότητας;

Το Ισλαμικό Κράτος, οι κυβερνήσεις της Δύσης, οι έμποροι όπλων, οι λαθρέμποροι πετρελαίου, οι διακινητές προσφύγων.

Όλοι οι παρανοϊκοί αυτού του κόσμου.

Όλοι αυτοί που θησαυρίζουν από το θάνατο άλλων.

Με την ίδια ευκολία που το σκηνικό του πολέμου στήθηκε πριν από δεκαετίες στη Μέση Ανατολή, με την ίδια ευκολία θα στηθεί αν χρειαστεί και στην Ευρώπη.

Έχει ήδη αρχίσει να στήνεται.

Είναι δυνατόν να μιλάνε για κλείσιμο των ευρωπαϊκών συνόρων, ενώ όλοι ξέρουμε ότι οι τρομοκράτες ήταν πολίτες των χωρών που δέχτηκαν τα χτυπήματα;

Να λένε ότι θα εντείνουν τον πόλεμο στη Συρία, έναν πόλεμο που όσο συνεχίζεται τόσο θα παράγει νεκρούς σε Δύση και Ανατολή;

Να μας λένε ότι ο μοναδικός κακός λύκος του παραμυθιού είναι οι τζιχαντιστές κι εμείς να τους πιστεύουμε;

Να μας λένε στην ψύχρα ότι θα περιορίσουν την ελευθερίας μας, ότι θα συνεχίσουν να μας κάνουν στόχους τρελών κι εμείς να το δεχόμαστε έτσι απλά;

Και να τους ψηφίζουμε για να το κάνουν;

Αντί να βγούμε όλοι έξω και να τους γαμήσουμε την Παναγία;

Έχουν παγκοσμιοποιήσει τα πάντα, έχουν καταργήσει σύνορα για τα λεφτά και τα όπλα τους, μας έχουν φανατίσει με εθνικιστικές και ρατσιστικές παπαριές, έχουν μοιράσει την πίτα πίσω από κλειστές πόρτες και κάθε φορά που θέλουν ένα κομματάκι παραπάνω, μας βάζουν να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας.

Η ίδια ιστορία ξανά και ξανά, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.

Τότε όμως είχαμε δικαιολογία. Δεν ξέραμε, δεν μπορούσαμε να ξέρουμε.

Σήμερα, το 2016, ποια στο διάολο είναι η γαμημένη δικαιολογία μας;

Πείτε μου κι εμένα γιατί μας έχω σιχαθεί πια.

(Ανήθικο δίδαγμα: Είναι παντού. Φοβισμένα ανθρωπάκια, συνηθισμένα στο θάνατο, συνηθισμένα στο ρόλο του θύματος που τους έχουν αναθέσει. Προσευχηθείτε για τη Νϊκαια όσο θέλετε. Δεν πρόκειται να σας λυπηθεί κανείς.)

Πηγή