Να ξαποστάσω θέλω τώρα πια κουράστηκα να σέρνομαι να σ ΄ αναζητώ ανάμεσα σε μάτια νεκρά , κορμιά φθαρμένα ανάμεσα σε περαστικούς σε έρημες πλατείες.. Αγαπημένε μου χάθηκα στην πόλη τ ΄ ουρανού σου στην σκιά της παρουσίας σου στο τίποτα στα όλα.. Μου μιλάς λες και σε παιδί απευθύνεσαι με κοιτάς συγκαταβατικά. αδιάφορο το φιλί σου σα μίσος και να στάζει κι ούτε ένα δέντρο στους πυρωμένους δρόμους τη σκιά του δώρο για προσκεφάλι να μου δίνει Ψυχή μου βάναυσα σου προσφέρουν ένα πορφυρό φιλί χρωματισμένο στο αίμα να το δεχτείς σαν πρόσφορο αφέσου σε μια θάλασσα λησμονιάς ξέχνα λόγια κορμιά ιδρωμένα που μαζί τους πλάγιασες ξέχνα τις γκρίζες του Φθινοπώρου μέρες της Άνοιξης την Ελπίδα που ζωντανή σε κράτησε ξέχνα τ΄ ανατριχιάσματα των νυχτερινών χεριών την απόχρωση που είχε ο ουρανός σαν σπαρταρούσες Πέτα από πάνω σου τις θύμησες που πυρπολούν τα σωθικά σου τα σπίτια που κράτησαν των μαλλιών σου τ ΄ άρωμα και φτύσε με σιχασιά ένα μικρό φιλί φαρμακωμένο π απόμεινε στα πληγωμένα χείλη σου.. Σταμάτα να θυμάσαι τα βράχια στην ακτή βαρέθηκαν να ακούνε. το παράπονο του δικού σου Θέλω και τώρα την συντριβή σου ατάραχα αναμένουν. Η συντριβή μου είναι δική του νίκη είναι η βροχή που εξαντλητικά πέφτει ως να σκεπάσει τις κορυφές των λουλουδιών μέσα στ ΄ αφρόνερα και τα λόγια μου να αφανίσει σε χείμαρρους ορμητικούς φτάνει μόνο απ τα χείλη μου μη τ αλιεύσει. Γι αυτό και τα φιλιά μου μοιάζουν απόμακρα. Πώς λοιπόν ν ΄αποκωδικοποιήσει το βλέμμα μου και των χειλιών μου την σιωπηλή κραυγή; Φίλα με ! αχ φίλα με μόνο ετούτο σου ζητώ δίχως όνειρα δίχως αύριο με μια μεθυσμένη σκέψη με το δωμάτιο να ακροβατεί στην άβυσσο κι εγώ να ανοίγομαι να δεχτώ την κατηγόρια σου , τα σ αγαπώ σου, την απόρριψη το χθες που δεν γνώρισα ο αύριο που μακρινό φαντάζει αλλά ανύπαρκτο το ξέρω πως θα είναι. Κι εδώ Που ορκίστηκες να με επισκεφτείς σε τούτο το χοιροστάσιο σαν απόκληρη με λοιδορούν γιατί παραμιλάω για την αγάπη μου ξένη ολότελα ξένη στην πάτρια γη όταν μιλάω για τον έρωτά σου….

έγραψε το πιτσιρίκι