Γράφει ο Χέρμαν Μελβίλ στο βιβλίο του «ΜόμπιΝτικ», που κυκλοφόρησε κάπου στα 1851, «Μια Καμακισμένη Φάλαινα ανήκει στο πλήρωμα της βάρκας που την έχει χτυπήσει με το καμάκι. Η Φάλαινα, σαν Κατοχυρωμένο Θήραμα ανήκει, σύμφωνα με το νόμο, σε όποιον μπορέσει να την πιάσει γρηγορότερα».

Και είναι να αναρωτιέται κανείς, μαζί με τον Μελβίλ, τι άλλο ήταν η Αμερική το 1492, εκτός από το κατοχυρωμένο θήραμα, όπου ο Κολόμβος έμπηξε την ισπανική σημαία σα σύμβολο κατοχής στο όνομα της βασίλισσάς του; Τί ήταν η Πολωνία για τον Τσάρο; Τι ήταν η Ελλάδα για τον Τούρκο; Τι ήταν η Ινδία για την Αγγλία; Ή ακόμη χειρότερα: τι είναι σήμερα η Ελλάδα για τις γερμανικές ελίτ ή τι είναι, ακόμη, σήμερα η Κύπρος για την Τουρκία; Τι άλλο είναι το φεγγάρι για τους Αμερικανούς, παρά ένα κατοχυρωμένο Θήραμα; Τι άλλο είναι η εργατική τάξη για τη«φωτισμένη» πρωτοπορία του Κόμματος; Τι άλλο είναι οι ψηφοφόροι των κομμάτων, εκτός από κατοχυρωμένα θηράματα; Τι άλλο είναι ο φορολογούμενος για τους απρόσωπους εισπρακτικούς μηχανισμούς; Ακόμη και οι ιδέες μας, οι ιδεολογίες μας, οι πεποιθήσεις μας, είναι τα κατοχυρωμένα θηράματα μέσα μας. Ακόμη και το Υπερεγώ μας, είναι το Κατοχυρωμένο Θήραμα του Εγώ μας. Ακόμη κι εσύ αναγνώστη, τι άλλο είσαι, εκτός από την Καμακισμένη Φάλαινα και το Κατοχυρωμένο Θήραμα μου, ταυτόχρονα;

Για τον παγκοσμιοποιημένο Καπιταλισμό, είμαστε όλοι καμακισμένα θηράματα πεσμένα στα πόδια του. Και δεν θέλει και πολλή μαγκιά για να αντιληφθεί κανείς γιατί ο Καπιταλισμός και οι εξουσιαστικοί του μηχανισμοί, που συχνά-πυκνά παριστάνουν τους αντισυμβατικούς επαναστάτες, έθεσαν υπό την προστασία τους τα «ατομικά δικαιώματα». Η υπεράσπιση των προσωπικών μας δεδομένων, η διασφάλιση τους από κάθε νόσο και κάθε μαλακία, μας απο-δέσμευσε, ντε και καλά, από τα τελευταία ερείσματα διαπροσωπικών σχέσεων. Κι’ αν δεν το έχεις καταλάβει, ο δικαιωματοκρατικός Καπιταλισμός ανέλαβε να μας απελευθερώσει από τις τελευταίες Σχέσεις μέσα από τις οποίες συστήνονται οι συλλογικές ταυτότητες. Να γιατί, όλες οι συλλογικές ταυτότητες οφείλουν-σύμφωνα με την κυρίαρχη αντίληψη-να είναι ψευδείς: η ταυτότητα είναι μια: IamwhatIam! Hπιο απίθανη ταυτολογία σε μορφή ταυτότητας συνιστάται από 29 κατασκευαστές «συνειδήσεων». Η καλύτερη προσφορά του marketingστην καπιταλιστική μητέρα που το γέννησε.

«Είμαι αυτό που είμαι και άμα θέτε», λοιπόν. Και τελικά έχει πολλή πλάκα: δύο χιλιάδες χρόνια φιλοσοφίας και ιδεών, με κατάληξη την πιο ά-σχετη (δίχως σχέση) ταυτολογία που παριστάνει την αδέσμευτη. Εγώ είμαι εγώ, εσύ είσαι εσύ, αυτός είναι αυτός και τελικά κανένας δεν «είναι». Στον «καινούργιο γενναίο κόσμο», όλα έχουν την ίδια αξία και τελικά τίποτα δεν έχει αξία. Όλα έχουν την ίδια αξία, αλλά τίποτα δεν έχει νόημα. Σ’ αυτόν το χυλό που καμώνεται την «κοινωνία», εκεί όπου αρκεί να είσαι ο Εαυτός σου, δεν υπάρχουν ταυτότητες, αλλά επινοήσεις ταυτότητας. Δεν υπάρχουν πρόσωπα,αλλά προσωπεία. Υπάρχουμε, εν πολλοίς ανεπίγνωστα, ως οι ρόλοι που μας αναθέτει η κυρίαρχη συστημική απο-νοηματοδότηση. Αν κοιτάξεις λίγο προσεκτικά θα το δεις: κανείς απ’ εμάς που διακηρύττουμε, με τόσο πάθος, ότι είμαστε εμείς, δεν είμαστε εμείς. Κι αν υπήρχε ένα πραγματικά επαναστατικό μότο, θα ήταν «Εγώ Δεν Είμαι Εγώ». Ο κυβερνητικός υπάλληλος, ο Συριζαίος, ο εργαζόμενος, ο δάσκαλος, ο αλληλέγγυος, ο πρώην πασόκος, ο Κνίτης, ο δημοσιογράφος, ο γκόμενος, ο πατέρας, η σύζυγος, ο Κούλης, ο Τζίμερος, ο ψιλικατζής απέναντι, ο αρθρογράφος, ο Αντώνης, εγώ, είμαστε οι σκιές των Εαυτών μας. Κι αν αναρωτιέσαι όλο και πιο συχνά, «τι γίνεται ρε φίλε», αν το ανερμήνευτο της συμπεριφοράς των Άλλων σου πλημμυρίζει το μυαλό έτσι που δεν βρίσκεις άκρη, αν πιστοποιείς την απανθρωπιά στις δεκάδες καθημερινές εκδοχές της, αυτό συμβαίνει γιατί πάει καιρός που είπαμε «ναι σε όλα, μέσα στο τίποτα». Κι αυτό στην αρχή μπορεί να μας φάνηκε κάπως κυνικό ή χαρούμενο, αλλά πάντα βρίσκαμε ένα στέρεο άλλοθι για να διανοητικοποιήσουμε επαρκώς τον εσωτερικό μας μηδενισμό.

Αλλά ξέρεις κάτι; Οι σκιές, οι ρόλοι δεν έχουν συναισθήματα. Υποκρίνονται. Υποκρινόμαστε. Όχι οι Άλλοι. Εμείς. Γιατί, μπορεί να καθαρίσαμε με το Θεό, αλλά στη θέση του βάλαμε την απόλυτη προτεραιότητα της εγωτικής μας αυτονομίας. Κάθε στιγμή της μέρας, αυτή η σκιά που παριστάνει τον Εαυτό μας, σ’ αυτό το Εγώ προσεύχεται. Και όταν το Εγώ θεοποιείται, ο απέναντι Άλλος είναι μονάχα ένα όριο που παρεμποδίζει την απόλυτη αυτονομία μας. Πρέπει να βγει από τη μέση. Ο Άλλος, δεν είναι τίποτα περισσότερο από το Καμακισμένο Θήραμα, το Κατοχυρωμένο Θήραμα του Εγώ. Καρφώνω επάνω του τη σημαία του Εγώ μου και καθάρισα. Αυτός είναι ο ρόλος μου.

Σε μια «κοινωνία» που υπάρχω μόνο Εγώ, ο Άλλος είναι το Θήραμα και ο ρόλος μου είναι να τον καμακώσω, πιστοποιώντας την σκιά μου ως ύπαρξη. Μια ολόκληρη «κοινωνία» σαν ένα θεατρικό σανίδι. Εκατομμύρια άνθρωποι ανεβαίνουμε καθημερινά στη σκηνή, διεκπεραιωνόντας τη βαθιά αντικοινωνικότητα μας, φορώντας το προσωπείο της κοινωνικότητας που θα μας επιτρέψει να ολοκληρώσουμε το κυνήγι μας. Να μπήξουμε τη σημαδούρα του Εγώ μας στην άλλη Φάλαινα. Να προλάβουμε. Και η τραγωδία είναι, ότι μόνο πάνω σ’ αυτό το παράδοξο θεατρικό έργο μπορώ να αναγνωρίσω την ύπαρξη μου. Πρόκειται για ένα φαντασμαγορικό θέατρο παραμορφωτικών κατόπτρων, που μου προσφέρουν την ψευδαίσθηση ότι η σκιά που βλέπω είναι ο Εαυτός μου. Ακόμη κι αν θέλω να ανατρέψω αυτό το «σύστημα», ακόμη κι αν ο ρόλος μου είναι να κάνω ό,τι μπορώ για να το ανατρέψω, στην πραγματικότητα, αυτό είναι μια αστεία πλάνη. Δεν μπορώ να σταματήσω την παράσταση, γιατί χωρίς αυτήν δεν θα υπάρχω. Στο θέατρο αυτό, χρωστάω την εικόνα μου.

Υπάρχουν τόσα πολλά παιχνίδια για κινητά και τόσες εφαρμογές για smartphones, που είναι να απορεί κανείς τι κάνει το PokemonGΟνα είναι τόσο ξεχωριστό. Κι’ όμως, δεν συμβαίνει τίποτα περίεργο εδώ. Πρόκειται, απλά, για την αναπαράσταση της αναπαράστασης της αληθινής ζωής μας. Πρόκειται, για μια virtualαπεικόνιση του θεάτρου που παίζουμε όλοι καθημερινά. Μια virtualαπεικόνιση του φαλαινοθηρικού μας ταξιδιού που παριστάνει τη ζωή. Εξ’ ου και η τεράστια επιτυχία του.

Γι’ αυτό σου λέω: μην παραμυθιάζεσαι! Κι εσύ ένα Pokemonείσαι, που κάποιος Άλλος το κυνηγά. Κι αυτός το ίδιο. Αλλά μην του το πεις. Δεν αντέχει να το ακούσει.

Πηγή