Φωτογραφία ξεθωριασμένη…Στην ίδια θέση, χρόνια τώρα…Βαλμένη εκεί, από τα δικά της χέρια…Για να σε βλέπω και να με βλέπεις’…Τόσα πρωινά, την άγγιξαν με το φως τους…Τόσα βράδια, την ξεκούρασαν στην άφεγγη λάμψη τους…
Το βλέμμα, να κοιτά ψηλά και αριστερά, λες και θέλει να θυμηθεί κάτι σημαντικό…Κάτι σημαντικά ξεχασμένο…
Ένα κρυφό μυστικό, μία φανερή αλήθεια…Βλέμμα ζωής χαμένης…Γιατί δεν την αλλάζεις; Ξεθώριασε. Δεν το βλέπεις;’…
Η φωτογραφία γερνάει μαζί μου. Δεν έχω κανένα δικαίωμα να της αλλάξω ηλικία. Δεν το καταλαβαίνεις;’…Ο καιρός συνέχιζε το έργο του…Τα χρώματα της φωτογραφίας έγιναν ανάμνηση…Γερασμένη πολύ κι’ αυτή, προετοίμαζε το μεγάλο της ταξίδι…Θα την βάλετε δίπλα στην δικιά μου. Είμαστε σύμφωνοι;’ ήταν οι τελευταίες οδηγίες της…
Μα, δεν σου είναι τίποτα. Μόνο ένα πρόσωπο σε μία ξεθωριασμένη φωτογραφία’ της απάντησαν…Δεν είναι το ‘τίποτα’. Είναι τα πάντα.’ τους αποστόμωσε…Κι’ αν άφησα να ξεθωριάσει, ήταν μόνο και μόνο για να μη με πονάει η θύμηση της όψης του στα μάτια μου. Στην ψυχή μου, είναι ολοζώντανος’…Τους έβαλαν δίπλα-δίπλα…Ο ένας να κοιτάει τον άλλο…
Ατέρμονα, ακούραστα, άχρονα…

εγραψε το πιτσιρικι