Μία από τις πιο συνηθισμένες απαντήσεις όταν λες σε κάποιον ότι με τις εκλογές δε θα αλλάξει τίποτα, αφού ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ανήκουν στην ίδια συμμορία – όπως παλιότερα άνηκαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ – είναι «αν έχεις καμιά καλύτερη λύση, αντί να αφορίζεις τους πάντες, γράψτη να τη δούμε».

Καταρχάς, να πω πόσο βλακώδες είναι να ζητάς από κάποιον απλό πολίτη να δώσει λύση στο οικονομικό πρόβλημα της χώρας – όλα τα προβλήματα στη σημερινή εποχή είναι οικονομικά στο 99 τοις εκατό τους – και κατά δεύτερον, να πω ότι όσοι χρησιμοποιούν αυτήν την ατάκα είναι κατά κανόνα άτομα που αν τους ρωτήσεις τι έκαναν τα χρόνια της κρίσης – και πριν από αυτήν – θα σου πουν «εγώ ό,τι μπορούσα έκανα από τη μεριά μου».

Κι επειδή δε θα βρεθεί ούτε μισός Έλληνας να σου πει ότι δεν έβλεπε τη λαίλαπα κι έτσι δεν έκανε απολύτως τίποτα – αντιθέτως, ξαφνικά όλοι την είχαν προβλέψει -, προφανώς, τα όσα έκαναν 10 εκατομμύρια άνθρωποι, ο καθένας από τη μεριά του, δεν ήταν αρκετά.

Μετά από 6 – κοντεύουμε τα 7 – χρόνια κρίσης, είναι προφανές πια ότι οι Έλληνες δεν είχαν τα εργαλεία, ούτε τα ανταλακλαστικά, να αντιδράσουν στη σφαλιάρα που δέχτηκαν. 40 χρόνια πλαστής ευημερίας τους βρήκαν απροετοίμαστους.

Θυμηθείτε τα κόμματα που ψηφίσατε, τις παρέες που κάνατε, τα αφεντικά που δουλέψατε, τις ταινίες που είδατε, τη μουσική που ακούσατε, τα βιβλία που διαβάσατε, τις παραστάσεις και τις συναυλίες που παρακολουθήσατε, τα αγαθά που καταναλώσατε, τα ταξίδια που πήγατε. Όλα αυτά ήταν εργαλεία που θα δημιουργούσαν τα αντανακλαστικά για να αντιμετωπίσετε την κρίση.

Προφανώς, δεν ήταν αρκετά. Όχι σε ποσότητα. Σε ποιότητα.

Προς δικαιολόγηση των Ελλήνων, οι ανθρωπολόγοι υποστηρίζουν ότι δεν είναι στη φύση του homo sapiens να ενδιαφέρεται για τα μεγάλα ζητήματα. Ο homo sapiens – όπως όλα τα ζώα – είναι από τη φύση του ον που νοιάζετα για «τα του οίκου του». Τα κοινόχρηστα της πολυκατοικίας, τη γκαραζόπορτα που φράκαρε και το γκαζόν που θέλει κούρεμα.

Ο homo universalis είναι ένας μύθος.

Δεν είναι στη φύση του homo sapiens να απασχολεί το μυαλό του με το τι συμβαίνει στην Ιαπωνία, ούτε καν με το τι συμβαίνει στη Λέσβο.

Η μεγάλη πρόκληση για τον homo sapiens, σε μια εποχή παγκοσμιοποίησης, όπου τα πάντα – δηλαδή το χρήμα – διακινούνται ελεύθερα, είναι να υπερβεί τη φύση του. Να μη γκρινιάζει για τα κοινόχρηστα, να μη φτιάξει τη γκαραζόπορτα και να αφήσει το γκαζόν ακούρευτο.

Να γίνει homo universalis. Δεν έχει γίνει.

Κατά τη διάρκεια του κινήματος των πλατειών, υπήρξε μία τάση να δημιουργηθούν τοπικές συνελεύσεις σε κάθε γειτονιά, με τη λογική ότι οι μικρές αλλάγές θα φέρουν και μια μεγαλύτερη. Ούτε αυτό δούλεψε. Ο κόσμος δεν ενδιαφέρθηκε ούτε για τα προβλήματα 3 τετράγωνα πιο πέρα από το σπίτι του.

Το τσιτάτο «αν θες να δεις αλλαγή στον κόσμο άλλαξε πρώτα τον εαυτό σου» – εκτός από μια μαλακία και μισή – είναι και το τέλειο άλλοθι για την απραξία και την αδιαφορία. Αρνούμαι να αλλάξω τον εαυτό μου, αυτός είμαι και σε όποιον αρέσω, οπότε αποχαιρέτα την την αλλαγή στον κόσμο που χάνεις.

Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι κάτι άλλο, μαζικό και σε μεγάλη κλίμακα. Να κάνουμε κάτι όλοι μαζί κι ας αποτύχουμε, ώστε να μπορούμε μετά να μιλάμε και για συλλογική ευθύνη.

Μέχρι να κάνουμε κάτι όλοι μαζί, συλλογική ευθύνη δεν υπάρχει.

Είμαστε όλοι αθώοι.

Άρα, όλοι ένοχοι.

(Παρατηρώ, σοβαρούς κατά τα άλλα, ανθρώπους που έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στον Κυριάκο Μητσοτάκη, όπως κάποτε κάποιοι άλλοι – και οι ίδιοι – τις είχαν εναποθέσει στον Αλέξη Τσίπρα. Εντάξει, αν και καταφανώς βλαμμένοι, με αυτούς μπορώ ακόμα να κάνω διάλογο. Με όσους υποστηρίζουν ακόμα τη χειρότερη κυβέρνηση όλων εποχών, δε μπορώ. Τους έχω κόψει από καιρό.)

Πηγή