Toυλάχιστο 5 drones θα πετάνε στην διάρκεια του σαββατοκύριακου πάνω από τα κεφάλια των Καλογρίτσα. Ενα της ΕΥΠ, ένα του Αλαφούζου, ένα του Κοντομηνά, ένα του Μαρινάκη και ένα που θα το σηκώσει ο ίδιος για να καταγράφει αυτούς που συναντά. Βέβαια το πιο δαιμονικό drone είναι η βέσπα του Γιώργη του Κουρή.

Μύλος γίνεται μια και το ραδιοαρβύλα θέλει τον Καλογρίτσα να μην πληρώνει την πρώτη δόση και να αποσύρεται από τον διαγωνισμό για να αποφύγει περαιτέρω μπελάδες. Εκτός κι αν με κάποιο μαγικό τρόπο καταφέρει και εμφανίσει ένα δάνειο που θα του επιτρέψει να πληρώσει την πρώτη δόση.

Οπως και νάχει πάντως από την στιγμή που Αλαφούζος-Μαρινάκης έδωσαν ήδη 30.000.000 εκατ. ευρώ αυτό ενισχύει επικοινωνιακά την κυβέρνηση και προσωπικά τον Νίκο Παππά.

Στην διάρκεια του εκρηκτικού σαββατοκύριακου είναι πολύ πιθανό να διαμορφωθεί το μηντιακό τοπίο για τα επόμενα 10 χρόνια. Πρωταγωνιστικό ρόλο στις συζητήσεις του παρασκηνίου παίζει ο εκδότης Γιώργος Κουρής ο οποίος βρίσκεται σε ανοιχτή γραμμή με τους Καλογρίτσα, Κοντομηνά, Σαββίδη, Μαρινάκη και Παππά.

Ο Κουρής ζει γι΄αυτές τις στιγμές και η παρασκηνιακή παρουσία του έχει σημαδέψει κρίσιμες αποφάσεις της μεταπολίτευσης. Επειδή είναι γάτα με πέταλα πιστεύει ότι στο τέλος θα καταφέρει να έχει συμμετοχή σε ένα από τα νέα κανάλια ώστε να εξακολουθήσει να επηρεάζει τις εξελίξεις.

Μυστήριο αποτελεί και η στάση του Μίνωα Κυριακού. Εάν τελικά θα πληρώσει την πρώτη δόση ή θα επιδιώξει να αποκτήσει μία θεματική-ψυχαγωγική άδεια που ταιριάζει στο προφίλ του καναλιού.

Ο Κυριακού γνωρίζει πως 75.600.000 δεν μπορούν να βγουν εύκολα την ώρα που πολλοί από τους μεγάλους διαφημιζόμενους φλερτάρουν με το άρθρο 99.

Ενα σενάριο που κυκλοφορεί τις τελευταίες ώρες θέλει τον ΑΝΤ1 να συγχωνεύεται με STAR και Mega και τους επιχειρηματίες Βαρδινογιάννη, Γιώργο Μπόμπολα και Μίνωα Κυριακού να βάζουν από 25.000.οοο εκατ. ευρώ και να ενώνουν τις δυνάμεις τους.

Ζούμε μεγάλες στιγμές που δεν μας αφήνουν να πλήξουμε και αυτό το οφείλουμε στην συναρπαστική κυβέρνησή μας…

Πηγή

Σε ένα κόσμο που αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς και στον οποίο εξελίσσονται πολλαπλές συγκρούσεις σε πολλά επίπεδα, εκείνο που έχει την μεγαλύτερη άξια είναι να κάνεις την σωστή επιλογή με ποιον θα πρέπει να συνταχτείς και προς τα που θα πρέπει να πορευτείς.

Σήμερα αδυνατούμε να κάνουμε μια σωστή επιλογή, ή ακόμα χειρότερα, αδυνατούμε να κάνουμε οποιαδήποτε επιλογή καθώς σερνόμαστε από το άρμα μιας γερμανοκρατούμενης καταρρέουσας Ευρώπης, με συνέπεια να συρρικνώνεται όλο και πιο πολύ η δυνατότητα της χώρας μας να ορθοποδήσει και να σταθεί μπρος στις επερχόμενες θύελλες.

Και έρχονται μεγάλες θύελλες.

Η οικονομική μας συρρίκνωση και εξαθλίωση είναι άμεση συνέπεια της γεωστρατηγικής μας υποδούλωσης που προέρχεται από ένα δουλικό πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο. Αυτό το κατεστημένο εξέθρεψε την λαϊκή νοοτροπία του βολέματος και του ωχαδερφισμού.

Όσοι αρνούνται σήμερα μετά από όσα έχουν γίνει να αντικρύσουνε κατάματα αυτή την πραγματικότητα, είναι υπεύθυνοι για μια αδιέξοδη και καταστροφική πολιτική που θα καταγράψει τον οριστικό αφανισμό του ελληνισμού αν δεν υπάρξει κάποια αντίδραση.

Αντικειμενικά ο κόσμος σήμερα κλυδωνίζεται καθώς οι εξελίξεις τρέχουν και εμείς απλώς τις παρακολουθούμε αδύναμοι και ανήμποροι να επέμβουμε και να αντιδράσουμε.

Η Ευρώπη κλυδωνίζεται και παραπαίει από το ισλαμικό τσουνάμι, η Αμερική καταρρέει κάτω από το βάρος της οικονομικής της αποσύνθεσης. Από την άλλη μεριά η Κίνα ανέρχεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς ενώ η Ρωσία θωρακίζεται και αναδεικνύεται σαν ισχυρή πολεμική μηχανή.

Τυχοδιωκτικά παιχνίδια όπως της Ουκρανίας, του Καύκασου, της Βαλτικής, τώρα νατοϊκά στα Βαλκάνια, ακόμα και στην Συρία, φανερώνουν την παρακμή της Δύσης που εξέθρεψε το ισλαμικό τέρας το οποίο τώρα κατατρώει τις ίδιες της τις σάρκες.

Μπροστά σε αυτή την κατάσταση η γειτονική Τουρκία παρά τα αμέτρητα αδιέξοδα μιας υπερφίαλης πολιτικής του ηγέτη της, εξακολουθεί να έχει το μεγάλο προνόμιο να ελίσσεται κατά το δοκούν και κατά τα συμφέροντα της. Ακόμα και να αλλάζει τις στρατηγικές της επιλογές. Η Τουρκία έχει το προνόμιο να ελίσσεται ανάμεσα στις διεθνείς συμπληγάδες για να πάρει όσα περισσότερα μπορεί. Άλλες χώρες της Ευρώπης, (ορά Ουγγαρία), με πολύ λιγότερη γεωστρατηγική άξια στυλώνουν το ανάστημα τους για την προάσπιση των εθνικών τους συμφερόντων και αρνούνται καταστροφικές πολιτικές. Εμείς γιατί όχι ???

Εμείς παραμείνουμε αγκυλωμένοι στις αυταπάτες μας και μόνο παρακολουθούμε, ενώ παράλληλα γινόμαστε έρμαιο της ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής που μας θεωρεί αποθήκη ψυχών. Σκεφτείτε πόσα εκατομμύρια περιμένουν να περάσουν από τις μικρασιατικές ακτές απέναντι στα νησιά μας.

Πριν από λίγο καιρό είχε έρθει στην χώρα μας σαν προσκυνητής, ο ηγέτης μιας χώρας που σήμερα ανταλλάσει χειραψίες με τον πάγιο αντίπαλο μας στην περιοχή και μάλιστα τον υποχρεώνει να τηρήσει συμφωνίες που στο παρελθόν ούτε στην φαντασία του τις φαντάζονταν.

Εμείς τον υποδεχτήκαμε με χαρακτηριστικό ψυχρό τρόπο και όπως ήρθε έτσι έφυγε, χάνοντας την μεγάλη ευκαιρία να εκμεταλλευτούμε την πρόθεση του να συμβάλλει στην ενδυνάμωση των στρατηγικών μας επιδιώξεων. «Καίμε» συνέχεια τα διπλωματικά μας χαρτιά.

Το να ανήκεις κάπου για την Ελλάδα δυστυχώς σημαίνει και με την απόλυτη ευθύνη του πολιτικού κατεστημένου, να είναι η χώρα μουγκή και αλυσοδεμένη στο άρμα μιας παραπαίουσας Δύσης, χωρίς να έχει την δυνατότητα εναλλακτικής πρότασης. Δεν διεκδικούμε τίποτα, αλλά δεχόμαστε τα πάντα χωρίς κανένα αντίτιμο.

Αυτό σήμερα αν δεν αλλάξει θα το πληρώσουμε πολύ ακριβά απέναντι στις επερχόμενες απίστευτες και κατακλυσμιαίες εξελίξεις και είναι άδικο, γιατί κατέχουμε ένα από τα πιο προνομιούχα οικόπεδα αυτού του πλανήτη.

www.nikosxeiladakis.gr

Ποιο κύτταρο ξύπνησε μέσα μας; Ποια κατάρα ήταν αυτή που κοιμόταν τόσα χρόνια στο υποσυνείδητό μας και ένα πρωί άρχισε να ξεπηδά από τον λήθαργό της και να γεμίζει τον κόσμο γύρω μας; Δεν είμαστε τέτοιοι ή πάντα ήμαστε τέτοιοι και το κρύβαμε; Σαν εφιαλτικός σπόρος που ήταν φυτεμένος σε δροσερά λιβάδια και δεν άνθιζε. Ήθελε αέρηδες, λειψυδρία και πολύ αλάτι για να ανθίσει. Βρήκε το κατάλληλο έδαφος και τέλειες καιρικές συνθήκες για να βγάλει ρίζα, για να απλωθεί υπόγεια και να κάνει τον μπαξέ της ύπαρξής μας τον Κήπο της Αναίδειας.
Δεν μεταλλαχθήκαμε εμείς, ο λαός των πριγκίπων, γίναμε αυτό που κρύβαμε για χρόνια… Απλώνουμε το χέρι μας με το δρεπάνι και ό,τι μας χαλάει τα γούστα και την επιβίωση το κόβουμε σύρριζα. Μπαίνουμε στα ελεύθερα μέχρι πρότινος χωράφια, μπήγουμε τα παλούκια, τεντώνουμε τα σύρματα για να τα κάνουμε δικά μας. Βγάζουμε την Ιστορία μας σε πλειστηριασμό και τα κομμάτια Ελλάδας σε παζάρι άπλυτων, τσιμεντάρουμε Ναούς, Μνημεία για δύο υπόγεια με γκαράζ. Χαράζουμε δρόμους στα δάση των Νυμφών για ένα κομμάτι επιδότησης ζεστής στο χέρι. Όλα για την τσέπη μας.
Βιάζουμε ότι δεν έχει φωνή να φωνάξει, ό,τι δεν έχει χέρι να αμυνθεί. Περιμέναμε σαν τους πλιατσικολόγους να κάνουμε ντου στην νέα Τριπολιτσά, που μέχρι πριν λίγες δεκαετίες την λέγαμε Πατρίδα, αφήνοντας πίσω καμένη γη. Σαν τα κοράκια περιμέναμε να σταματήσει να κινείται αυτό το σώμα -που τόσο πάλεψε να ζήσει- για να κάνουμε το τσιμπούσι των εφιαλτικών ματαιόδοξων ονείρων μας. Και είμαστε τραγικοί όταν βγάζουμε τα κρυμμένα μας μαχαίρια να χτυπηθούμε με τον δίπλα καταπατητή του Παραδείσου για κάτι που το λέμε «δικό μας», για κάτι που ποτέ δεν αγαπήσαμε εν τέλει, απλά το ποθήσαμε και το κρυφοκοιτούσαμε χρόνια με φθόνο.
Είχε ανοίξει τα μάτια του ο πραγματικός μας εαυτός δεκαετίες τώρα, αλλά έκανε υπομονή μέχρι να έρθει η στιγμή που άμυνα δεν θα υπήρχε. Μέχρι που και το τελευταίο κύτταρο περηφάνιας θα είχε καταστραφεί από τον καρκίνο που θέριευε μέσα μας. Το νιώθαμε, βλέπαμε την αλλαγή αλλά κανείς μας δεν πολέμησε να το σταματήσει. Ακόμη και εκείνοι που άργησαν να μεταλλαχθούν δεν έκοψαν το κεφάλι το τέρατος που έβλεπαν να δυναμώνει μέρα με τη μέρα. Κιοτέψαμε.
Και τώρα πλάσματα δίποδα τριγυρίζουμε σε πανικό πάνω στην Ιερή Γη που την κάναμε στα μέτρα της Αποκάλυψης που χρόνια σχεδιάζαμε, και ψάχνουμε για κουφάρια να ικανοποιήσουμε την πείνα μας. Άλλη γη πλέον δεν έχει. Άλλη ζωή πλέον δεν έχει. Σε λίγο θα αρχίσουμε να τρώμε τις σάρκες μας. Μέχρι τελευταία σταγόνα θα στραγγίξουμε την ύπαρξη μας. Το τελευταίο πλιάτσικο που μας απέμεινε να κάνουμε είναι στον ίδιο μας τον εαυτό.