Πονάω μ’ ακούς;
Με πονάει η πλάτη μου που έχει τσακίσει από αυτό το αιώνιο βάρος.
Είναι βαριοί όλοι οι κανόνες που κουβαλώ.

style="display:inline-block;width:320px;height:100px"
data-ad-client="ca-pub-9897597435333950"
data-ad-slot="5229183028">

Πονούν τα αυτιά μου. Είναι πολλά τα παράσιτα και αναζητώ μανιωδώς την μουσική.
Κοίταξε τις ρυτίδες της ψυχής μου!
Με έχει γεράσει εκείνη η ζωή που δεν έζησα ποτέ.
Την ρούφηξαν οι προσδοκίες, τα πρέπει, οι φόβοι, οι σκέψεις, οι ενοχές, η τελειότητα που έχει σχεδιάσει το μυαλό μου για να με σαμποτάρει. Δεν θα την φτάσω το ξέρω. Η τελειότητα δεν ταιριάζει στον άνθρωπο, δεν ταιριάζει σε ό, τι ζωντανό. Μα αυτό είναι και το τέλειο. Γιατί δεν σου φτάνει; Όσο αναπνέεις και βηματίζεις και αισθάνεσαι και μιλάς και κοιτάζεις, άκου με, θα κάνεις λάθη.
Πάψε να ζεις αποφεύγοντας την δυστυχία, γιατί αποφεύγοντας την δυστυχία αποφεύγεις την ζωή. Και η ζωή όλα τα περιέχει. Δεν είναι μονάχα κίτρινο μα ούτε και κόκκινο. Είναι πορτοκαλί. Τρομάζεις, λυπάσαι, κρύβεσαι, διψάς, μαραίνεσαι. Άλλοτε ανθίζεις, χορεύεις στον ρυθμό του ανέμου υπό το βλέμμα του θεατή σου του ήλιου. Άρχισα κάποτε ένα κυνηγητό με κάτι που το ονόμασα ευτυχία και έμοιαζε τόσο ατελείωτος ο δρόμος.
Κάποιες φορές νόμισα πως την πλησιάζω, πως γαντζώνομαι πάνω της μα μία πέτρα στον δρόμο μου με έκανε να σκοντάψω και να ξεμείνω μίλια πίσω της. Έτρεξα, έτρεξα και πόνεσαν τα πόδια μου. Βρήκα και άλλους στον δρόμο μου μα δεν τους μίλησα, έπρεπε να την προλάβω.
Δεν ήθελα να με καθυστερήσουν, να μου στερήσουν την νίκη. Ήταν τόσο μεγάλος ο στόχος μου που δεν ξαπόστασα να πιω μία γουλιά νερό και τα χείλη μου ξεράθηκαν. Ήμουν τόσο απασχολημένη από την θέληση για νίκη που ξέχασα να απολαύσω το ταξίδι μου και δεν σταμάτησα να μιλήσω με εκείνον τον άνθρωπο στον δρόμο μου, δεν έκατσα να περιεργαστώ εκείνη την πέτρα που πάνω της σκόνταψα και ας φαινόταν σπάνια και όμορφη.
Δεν έγδυσα με τα μάτια μου την φύση που απλωνόταν ολόγυρά μου. Δεν άκουσα το κελάηδισμα των πουλιών, δεν άκουσα το κύμα να βαριανασαίνει. Και το μόνο που απέμεινε να πω για το ταξίδι μου ήταν πως απέτυχα. Απέτυχα να φτάσω την ευτυχία , απέτυχα να τρέξω γρηγορότερα και να την αρπάξω στην αγκαλιά μου. Μα αυτό που κυνηγούσα δεν ήταν πραγματικά η ευτυχία. Ήταν η ιδέα της ευτυχίας στο μυαλό μου.
Η ιδέα της τελειότητας, της επιτυχίας, του τέλειου εαυτού μου, της τέλειας ζωής. Τώρα με κοιτά από μακριά και γελάει που με ξεγέλασε. Σε αυτή την διαδρομή μην τρέξεις. Πήγαινε περπατώντας. Πρέπει να έχεις τον απαραίτητο χρόνο και τα απαραίτητα μάτια για να δεις το θαύμα που εκτειλίσεται γύρω σου αντί να είσαι απασχολημένος με το να φωνάζεις στον εαυτό σου ‘’απέτυχα, δεν θα την φτάσω’’. Μα είσαι ήδη εκεί, έχεις φτάσει.
Είσαι στο τώρα και αυτό αρκεί.
Αρκεί να κλείσεις το στόμα του μυαλού σου και να αφήσεις την ζωή να μιλήσει για σένα. Πάψε να κυνηγάς το κόκκινο, πάψε να αποφεύγεις το κίτρινο. Η ζωή είναι πορτοκαλί. Η ζωή είναι το ηλιοβασίλεμα που δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την μέρα ή χωρίς την νύχτα.
Γι’ αυτό εγώ δεν θα σου πω να είσαι πάντα ευτυχισμένος, γιατί ίσως να είναι ένας στόχος άπιαστος, μόνο η μία πλευρά του νομίσματος.
Θα σου πω μονάχα ζήσε χωρίς να απορρίπτεις τα χρώματα!