17 Νοέμβρη 2016.
Στον απόηχο του “Ζήτω η Ελλάς” του Ομπάμα.
Τα παιδιά στο σχολείο εδώ και μέρες τραγουδούν Λοΐζο. Ζουν με το δικό τους τρόπο την επέτειο του Πολυτεχνείου.
Στα δικά τους μάτια μπορεί να είναι ένα μάτσο διαδηλωτές να σπάνε την Αθήνα μέσα από την τηλεόραση.
‘Ισως πάλι, αν ήταν τυχερά να πέσουν σε κάποιο δάσκαλο σωστό, να ξέρουν.
Ίσως ν’ακουν το “αχ χελιδόνι μου πως να πετάξεις, σ’αυτό το μαύρο τον ουρανό” και να καταλαβαίνουν.
Να νιώθουν πως κάποτε, κάποιοι αγωνίστηκαν για ένα σύνθημα που δεν έγινε ποτέ viral στο facebook, ποτέ hashtag στο twitter.
Ψωμί, παιδεία, ελευθερία.
Για μένα πάλι ήταν πάντα ένα γαρύφαλλο στο μνημείο τους. Κι εκείνα τα ατέλειωτα τραγούδια των σχολικών γιορτών που έκαναν την καρδιά να χτυπά δαιμονισμένα και τα δάκρυα να τρέχουν. Μνήμη σε εκείνους που αγωνίστηκαν όπως ήξεραν, για όλα εκείνα που θεώρησαν σωστά. Σε δύσκολους καιρούς, με δύσκολους αντιπάλους. Έχοντας γνώση της αδυναμίας τους μα ταυτόχρονα και πίστη στη δύναμή τους.
Οι αγωνιστές του Πολυτεχνείου. Τα παιδιά του Πολυτεχνείου. Οι πιστοί σε μια ιδέα, σε μια πατρίδα, σε μια ζωή που δε θέλησαν να τη βολέψουν με λιγότερο ουρανό.
Κι έπεσαν μαζί με την πύλη του Πολυτεχνείου για να έχουμε εμεις ένα λόγο ακόμη να ντρεπόμαστε σήμερα για την άκαπνη, για τη δειλή ζωή μας.
Έπεσαν για να έχουμε τη μνήμη τους να μας βασανίζει κάθε σαν σήμερα που υποτασσόμαστε σε εκείνους που μας θέλουν ανελεύθερους και πεσμένους χάμω.
Ζήτω η Ελλάς, φώναξε ο Ομπάμα και μας πέταξε παραμονές του Πολυτεχνείου ένα χαστούκι δυνατό στα μούτρα.
Άλλος έπρεπε να μας θυμίσει πως τούτη η έρμη πατρίδα -και μαζί με αυτή και μεις- υποφέρει;
Γίναμε επαναστάτες από τους καναπέδες ενώ θα έπρεπε να βγούμε στους δρόμους. Να φάμε από τις σάρκες μας, να διεκδικήσουμε όσα μας ανήκουν.
Εκείνη την έρμη την ελευθερία που λέμε πως την έχουμε κι όμως μας λείπει.
Εκείνη την παιδεία που δικαιούνται τα παιδιά μας κι όμως την έχουν λειψή.
Εκείνο το ψωμί που με κόπο μπαίνει ή δεν καταφέρνει καν να περάσει το κατώφλι του σπιτιού. Αν μας έχει μείνει πια σπίτι…
Η σημερινή επέτειος είναι μέρα ντροπής κι όχι μνήμης. Ντροπής για την κατάντια μας. Ντροπής για τη δειλία μας.
Αυτό είναι το παράδειγμα στα παιδιά μας; Αυτή η κληρονομιά μας;
Περάστε από ένα σχολείο κι ακούστε με τι πάθος τραγουδούν για εκείνο τον τοίχο που είχε τη δική του ιστορία.
Θυμηθείτε την ιστορία… κι αποφασίστε να την ξαναγράψετε. Στους δρόμους γράφεται, να σας θυμήσω.
Μπογιές άφθονες. Όσο για τοίχους;
Διψασμένοι περιμένουν λίγη… ελευθερία…

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
<< ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ >>
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Πηγή