Θυμάμαι σα να ήταν χθες, το άκομψο χαρωπό μειδίαμα που φορούσες στο πρόσωπο σου,.όταν βάλθηκες να μας παρουσιάσεις τον περιβόητο Πίνακα που καμάρωνες πως φιλοτέχνησες, μα δεν είχες καν μπει στη διαδικασία να ξεκινήσεις ποτέ. Τελειωμένες καρικατούρες από εκείνες που ποτέ σου δεν θα καταλάβεις πότε άρχισαν, ούτε καν το γιατί μπήκες στον κόπο να τις ζωγραφίσεις, μα ο κόσμος μαζευόταν κατά κύματα στην αίθουσα σου και ανυπομονούσε να δει ολοκληρωμένο, αυτό που εσύ ονομάτισες, Το Έργο Μιας Ζωής. Μόνο ένα θολό τοπίο αντίκρισαν οι καλεσμένοι σου και ξετρελαμένοι έτρεξαν για αυτόγραφα. Ειδικοί και μη της τέχνης , που εκστασιασμένοι διέκριναν » το δάσος της βροχής » μέσα από άχρωμες. μουτζούρες, σε αόρατο καμβά, σχεδιασμένες με δάκρυα από λεμόνι. Ούτε και αυτοί οι λάτρεις της τέχνης διέφεραν τελικά από τους ανθρώπους της ομίχλης που, στο μυαλό τους μονάχα, φάνταζαν να μας χαιρετίζουν αλλόκοτα ανάμεσα από τις.φυλλωσιές ενός ανύπαρκτου, ακόμη και στην φαντασία, κόσμου…

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
<< ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ >>
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°