Ποιόν φοβάσαι πιο πολύ; Αυτόν που σου αντιμιλάει ή αυτόν που σου γνέφει καταφατικά ενώ καταβάθoς δε σε σέβεται; Τι είναι χειρότερο όταν σε υποτιμούν συνειδητά ή εν αγνοία τους;

Αν απαντούσαμε σε αυτές τις ερωτήσεις ίσως ερχόμασταν πιο κοντά στο λόγο για τον οποίο παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι μιλάμε ανοιχτά για τον ανθρώπινο εξευτελισμό που βιώνουμε (έλα ας μη λέμε τέτοιες βαριές κουβέντες), τη κακή περίοδο ας πούμε, συνεχίζουμε να την τρέφουμε και μάλλον την έχουμε πάρει δεδομένη.

Την απάντηση στο γιατί δεν αλλάζουν τα πράγματα πρέπει να την ψάξουμε στο καθρέφτη και στους φίλους μας και όχι στους ανοιχτούς μας αντιπάλους! Οι φίλοι μας και βέβαια εμείς ευθυνόμαστε για αυτό, γιατί εμείς είμαστε αυτοί που μπούχτισαν, αυτοί που ζητούν κάτι καλύτερο. Πώς να ζητάμε τα ρέστα σ’αυτούς που μας καταπιέζουν, πώς να θέλουμε να τους αλλάξουμε;

Δε το άκουσα ποτέ τα ζώα στο τσίρκο να χουν την απαίτηση οι θηριοδαμαστές να τα λυπηθούν γιατί τάχα αυτό είναι το δίκαιο. Έτσι την ελευθερία δε τη πήρε κανείς. Μα περισσότερο για ελεημοσύνη κάνουμε λόγο εδώ.

Λοιπόν αυτό περιμένουμε τελικά; Καθόμαστε με τους φίλους μας σιχτιρίζοντας. Βολευόμαστε στη γκρίνια μας και στη θαλπωρή του ρόλου του θύματος. Αυτοί είναι οι κακοί και εμείς οι καλοί!

Αυτά που λέμε όμως τα ατενίζουμε, δε τα ζούμε! Παλεύουμε για τις αρχές μας, μα δε τις κάνουμε πράξη. Είναι πιο εύκολο και ταυτόχρονα βολικό. Παλεύω, μιλώ για τη δικαιοσύνη όμως στη καθημερινότητα δεν την ενσαρκώνω, δεν είμαι η δικαιοσύνη. Οι αξίες μας είναι αυτές οι όμορφες αυθαίρετες έννοιες που πετούν στα σύννεφα και εμείς οι ρήτορες τους. Τριγυρνούν στο μυαλό μας, μα δεν έχουν ριζώσει στη καρδιά μας.

Μεγάλη σύγκρουση αυτή, να συζητάς υπέροχα και να ζεις απαίσια! Από ποιoν να περιμένω, από “κεινον που μιλάει και που κάνει σκάρτα; Από “μένα περιμένω και τους φίλους μου, με μας τα βάζω! Εμείς που ξέρουμε τα λόγια, που μέσα μας τρωγόμαστε και δε λέμε να πάρουμε την ευθύνη.

Aς γίνουμε αυτά που λέμε και ας μη θυσιάζουμε τη ζωή μας απλά μιλώντας για αυτούς που μας ξεζουμίζουν. Δε μας αδικώ για τη μπερδεμένη μας καρδιά που καθρεφτίζεται γυμνή μέσα από τις αντικρουόμενες πράξεις μας. Όμως η ζωή, η δική μου και των φίλων μου, φεύγει και φοβάμαι να τη δω χαμένη ανάμεσα σε κούφια λόγια.

Βλέπουμε το πρόβλημα και αυτό είναι το σημαντικότερο βήμα, μα χανόμαστε σε αυτό. Εστιάζουμε όλο τον ενθουσιασμό μας σε περιγραφές για το πως θα έπρεπε να είναι τα πράγματα και όχι στη διαδικασία της προσωπικής αλλαγής, που είναι το μόνο που μπορούμε να ελέγξουμε. Ίσως αυτός φίλοι μου, να’ναι ο δρόμος προς το μέρος που μόνο από μακρυά κοιτάμε.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
<< ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ >>
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°