5 Δεκεμβρίου 2008: Η ημερομηνία που έμελλε να γίνει η αρχή του χρόνου, το σημείο αναφοράς οποιασδήποτε χρονικής στιγμής για εμένα. Χιλιάδες κόσμου είχαν κατακλύσει την Πέτρου Ράλλη, προκειμένου να δουν το «μικρό αγόρι» να ανεβαίνει στον «εξώστη» ύστερα από «3000 μέρες» απουσίας και να περιγράφει το «φως που κοιτάς όταν η ζωή περνά». Μέσα σε αυτό το αχανές πλήθος έψαχνα ένα πρόσωπο, το οποίο δεν είχα δει ποτέ.

«Έλα, που είσαι;»

«Κάτω από τα μπαλόνια, δεξιά από την σκηνή»

«Δεν σε βλέπω. Μήπως να βρεθούμε κάπου έξω;»

Αυτό συνεχίστηκε για αρκετή ώρα, μέχρι που συνειδητοποίησα οτι είχα χάσει ήδη τη μισή συναυλία, που τόσα χρόνια περίμενα, ψάχνοντας την άγνωστη Μ. Λες και ήξερα πριν καν την γνωρίσω πόσο σημαντική θα γινόταν για εμένα. Από τότε έχουν περάσει σχεδόν Εννιά χρόνια, αλλά δεν έχουν αλλάξει και πολλά: Εγώ συνεχίζω ακόμα να την ψάχνω κι εκείνη συνεχίζει να κρύβεται από εμένα και από τον εαυτό της.

Είναι άλλη μια ιστορία καταραμένου έρωτα ή μια ψευδαίσθηση;
Οι άνθρωποι συχνά απομονώνουμε συγκεκριμένες αναμνήσεις, αυτές που εξυπηρετούν το ιδανικό σενάριο του μυαλού μας, που κι αυτό παίζει πολύ ύπουλα παιχνίδια, και αγνοούμε άλλες αναμνήσεις, οι οποίες κραυγάζουν οτι η πραγματικότητα είναι τελικά πολύ απλή και ξεκάθαρη. Το παράδοξο, βέβαια, είναι ότι το σενάριο του καρμικού έρωτα έχει πάψει να είναι βολικό εδώ και πολλά χρόνια, κι όμως προσπαθώ με όλη μου την ύπαρξη να ανιχνεύσω αποδείξεις που θα τον επιβεβαιώσουν, ενώ το λογικό και το ασφαλές για εμένα θα ήταν να προσπαθώ να τον διαψεύσω. Πού είναι οι άμυνες; Πού είναι ο εγωισμός; Δεν έχει μείνει τίποτα παρά μόνο αναπάντητες ερωτήσεις κι ένα αντίο που δεν ειπώθηκε ποτέ…

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°