Πριν από 4 χρόνια, το 2013 σαν παιδί και εγώ ή μάλλον σαν έφηβη, χρειάστηκε να δώσω την μεγαλύτερη μάχη της ζωής μου. Να αντιμετωπίσω τον μεγαλύτερο μου φόβο… Να παλέψω με τον καρκίνο.

Για να περιγράψω την εμπειρία που έζησα και για να εκφράσω όλα τα συναισθήματα που βίωσα εκείνη την περίοδο θα χρειαζόμουν ολόκληρο βιβλίο. Όμως δεν θα ήθελα να γράψω μόνο για μένα, διότι μέσα απ’όλο αυτό το ταξίδι γνώρισα παιδιά σαν και εμένα, παιδιά που έχουν όνειρα και μέλλον, παιδιά που δεν το βάζουν κάτω και πολεμάνε καθημερινά, γνώρισα παιδιά που ζωγραφίζουν.

Η πρώτη μου επαφή με το ογκολογικό νοσοκομείο με στιγμάτισε αρκετά, εφόσον δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είχα καρκίνο στα 15 και μάλιστα θα έχανα όλα μου τα μαλλιά. Με το ζόρι προσπαθούσα να κρύψω τα δάκρυά και την στεναχώρια πέφτοντας μία στην αγκαλιά των γονιών μου και μία στην αγκαλιά του αδερφού μου. Κάποια στιγμή γύρισα το κεφάλι και είδα παιδιά να γελάνε και να ζωγραφίζουν με τόση χαρά στο βλέμμα τους. Τότε κατάλαβα ότι και εγώ έτσι θα έδινα την μάχη μου, με χαμόγελο και όχι με κλάματα.
Κάθε μέρα που περνούσε γινόταν πιο σημαντική, είχε περισσότερη αξία και δεν θα έχανα ούτε δευτερόλεπτο για να στεναχωρηθώ. Έκανα υπομονή και περίμενα… Και περίμενα.. Και περίμενα… Μα οι μέρες συνέχιζαν να κυλάνε, ώσπου μια μέρα άκουσα την πιο όμορφη φράση της ζωής μου: »Νάνσυ σιδερένια, είσαι καθαρή».
Εκείνη την μέρα νίκησα τον καρκίνο και όλες οι εικόνες και όλα τα συναισθήματα που κράτησα μέσα μου, έγιναν λέξεις που τόσο καιρό δε μπορούσα να εκφράσω με λόγια. Και αυτές οι λέξεις έγιναν ποίημα και ζωντάνεψαν μέσα από τα μάτια μου, με την εικόνα που σας είπα παραπάνω »Τα παιδιά με καρκίνο ζωγραφίζουν».

Αυτό το ποίημα είναι αφιερωμένο σε όσα παιδιά έδωσαν την δική τους μάχη με τον καρκίνο, σε όσα παιδιά συνεχίζουν να παλεύουν καθημερινά, σε παιδιά που νίκησαν, σε παιδιά που δεν τα κατάφεραν κι όμως είναι ακόμα μαζί μας.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΚΑΡΚΙΝΟ ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΥΝ

Τα παιδιά με καρκίνο ζωγραφίζουν
πετούν ελεύθερα σαν τα πουλιά
κι αμέσως πάνω στο φως του ηλίου
σκορπούν σε όλους χιλιάδες φιλιά

Περνάνε δύσκολες κι άσχημες μέρες
πονάν παντού μα σκληρή έχουν καρδιά
δίνουνε μάχη με τη ζωή τους
κι όμως ορμάνε σαν τα θεριά

Τα παιδιά με καρκίνο ζωγραφίζουν
ξεχνούν τα πάντα με μια ζωγραφιά
και τους γονείς ο αγώνας τους κάνει
να νιώθουν πάνω στα πόδια καρφιά

Άλλα γυρνάνε κι αυτοί μες τη μάχη
δίνουν κουράγιο σε μας τα παιδιά
κι όταν ο ήλιος ξανά ανατείλει
ξεχνούν τα πάντα σε μια μας ματιά

Τα παιδιά με καρκίνο ζωγραφίζουν
αεροπλάνα και πετάνε ψηλά
όμως η μοίρα τα παζαρεύει
και τα πηγαίνει πολύ πιο μακριά

Γονείς πονάνε παιδιά ωριμάζουν
γνωστοί και φίλοι δακρύζουν μαζί
κανε κουράγιο κανείς δεν πεθαίνει
αυτή η ψυχούλα για πάντα θα ζει…

Nancy Kalamida

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1