Όνειρο. Το μόνο παραμύθι που δεν σου διηγήθηκα ποτέ. Η μόνη αλήθεια μα ανείπωτη. Κρυφή στο μεταίχμιο της ύπαρξης. Σήμερα ξύπνησα με μια γεύση πένθιμου έρωτα στα χείλη. Εκείνου του από φόβο αγέννητου παιδιού. Τριβή άνευ θερμότητας δεν υπάρχει. Κι όμως εμείς δεν ζεσταθήκαμε ποτέ, στα χέρια ο ένας του άλλου. Σε περιεργάστηκα στον καπνό του πρώτου μου τσιγάρου. Σε γεύτηκα στην πρώτη γουλιά του καφέ. Ήσουν πικρή και αναζωογονητική. Ακριβώς όπως ο έρωτας και τ’ όνειρο που σου ανήκει.

Θέλω. Το μόνο ρήμα που δεν ξεστόμισα ποτέ. Πολλά τα μη, τα μήπως, τα αν. Κανένα θέλω. Μονάχα σιωπηλό, σαν σε κοιτώ στα μάτια. Να ξεδιπλώνεσαι – κορίτσι ακόμη – που αναζητά πατέρα, αδελφό, φίλο και εραστή. Να αναζητά την αγκαλιά, χωρίς να ξέρει το όνομά της. Μήπως εγώ το έμαθα ποτέ; Μονάχα έδωσα, να πάρω ούτε λόγος. Πλάτανος. Η μόνη λέξη που σου είπα. Όλες οι επόμενες, είχαν τις ρίζες του. Αόρατες ακόμα και σε μένα, μα πάντα εκεί, βαθιές και πανίσχυρες, να με ορίζουν και να σε ορίζουν.

Σώμα. Η μόνη αλήθεια με γεύση χωμάτινη. Λάσπη άδικα ξοδεμένη. Δεν έγινε ποτέ πηλός. Δεν πλάσαμε ποτέ το γλυπτό μας. Λερώσαμε τις σόλες μας και τα χέρια μας μα δεν της δώσαμε μορφή. Δεν φταίμε εμείς μικρό μου. Ένα λιοντάρι πήλινο θα είναι πάντα πιο τρομακτικό από τη λάσπη στην πατούσα. Και πιο μεγαλειώδες…

Μάτια. Εγκόσμια κι απόκοσμα. Αναρίθμητα νεφελώματα κι αστερισμοί σε περιτύλιγμα πεπερασμένο και κοινωνικώς προσβάσιμο. Να κοιτούν τον δρόμο. Εκπαιδευμένα άριστα να αποτρέπουν την ηρωική των δακρύων έξοδο. Εκπαιδευμένα άριστα στη διορατικότητα και την ανάλυση. Προέβλεψαν τόσα που ξέχασαν να βλέπουν. Μάτια δεξιοτέχνες στην αποστροφή, προετοιμασμένα να αποκρούσουν κάθε πιθανή εισβολή. Πόσες φορές να κοίταξαν αλλού; Πόσες φορές αρνήθηκαν να μείνουν για πάντα καρφωμένα σε αυτό που διαστέλλει τον πυρήνα τους;

Χέρι. Στέκει παγωμένο. Να ψηλαφίζει τις πιθανότητες ενός έρωτα που δεν τόλμησε ποτέ. Να μετρά το κρύο αντί τα δάκτυλα τα μπλεγμένα. Να μετρά τις δικές του μοναχικές γραμμές ζωής στο εσωτερικό της παλάμης, αντί να χαράζει φρέσκες και άχρονες. Έμπλεξαν σε δυο παλάμες οι γραμμές της ζωής μας. Εκεί γεννήθηκε άφθαρτος, απ’ την αρχή ο κόσμος, ανάμεσα σε δυο παλάμες. Τη δική σου και τη δική μου. Εκεί γεννιούνται ο έρωτας, τα όνειρα κι ο κόσμος.

Πλάτανος. Η μόνη λέξη που σου είπα. Όλα τα επόμενα φύτρωσαν στον ίσκιο του. Τα λόγια φύσηξαν στα φύλλα του. Ένα βλέμμα. Το μόνο βλέμμα που αντίκρισα. Φύλλα χλωμά σε πέτρινο γιοφύρι. Η μόνη γέφυρα που φτιάξαμε ποτέ. Με ένα βήμα. Με δύο χέρια. Το δικό σου και το δικό μου. Μια στιγμή. Η μόνη μου ζωή, μία στιγμή. Μία ένταση. Αυτή των χειλιών σου. Κι εγώ ακίνητος σε άπειρους στροβιλισμούς…

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1