«Και ξαφνικά τα μάτια μου συναντήθηκαν με τα δικά σου και ο χρόνος έμοιαζε κάτι άγνωστο και απόκοσμο. Και η βαρύτητα χάθηκε. Και η ύλη άλλαξε υπόσταση. Και μετά χαμογέλασες… »
Και νομίζω κάπως έτσι ξεκινούν όλοι οι έρωτες. Μικροί ή μεγάλοι. Και αλήθεια ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω τι εννοούμε όταν λέμε μικροί ή μεγάλοι.

Θα συμφωνήσω πως μια φορά μπορείς να ερωτευτείς τόσο έντονα στη ζωή σου που να μην έχει γυρισμό. Και όλοι μας έχουμε ζήσει, ζούμε ή πρόκειται να ζήσουμε τον έναν και μοναδικό, απόλυτο έρωτα, που θα μας αλλάξει όλη μας τη ψυχοσύνθεση. Όμως αυτό το συναίσθημα που όλοι αποζητούμε κατά βάθος το μισούμε. Ναι ναι καλά διαβάσατε. Το μισούμε και μάλιστα βαθιά και απόλυτα.

Ο έρωτας είναι ένας και μοναδικός. Και ξέρει καλά να τρυπώνει στις καρδιές μας και να μας επιβάλλεται. Και άπαξ και ερωτευτείς κατά αυτόν τον τρόπο παύεις πια να ανήκεις στα εγκόσμια. Μπαίνεις σε έναν καινούριο κόσμο. Εκεί που υπάρχεις μόνο εσύ και το απόλυτο ταίρι σου. Και κάθε τι που παρεμβάλλεται ανάμεσά σας είναι ένα κακό παράσιτο.

Στον καινούριο κόσμο λοιπόν δε θα έλεγα ότι όλα είναι ροζ και χαδιάρικα. Ούτε θα σε κυνηγά στις ακροθαλασσιές κάτω από τα ηλιοβασιλέματα. Πρέπει να ξεριζώσεις την ψυχή σου και να την ακουμπήσεις μαλακά στα χέρια του. Και πρέπει να τον εμπιστευτείς. Να εμπιστευτείς έναν άγνωστο που μπήκε στη ζωή σου με το έτσι θέλω και σε διεκδικεί πλήρως. Διεκδικεί τα θέλω σου, την καρδιά σου, το σώμα σου, τα πιστεύω σου, γενικά την ζωή σου. Και τα αντίστοιχα διεκδικείς και εσύ. Και για την ακρίβεια δεν διεκδικείτε. Απαιτείτε…

Και ξαφνικά αυτός ο μέχρι πριν άγνωστος άνθρωπος γίνεται όλη σου η ζωή. Γίνεται το κίνητρο σου, η δύναμή σου, και πολλές φορές η αιτία των ατελείωτων ξενυχτιών σου, της πίκρας σου ή ακόμα και της καταστροφής σου. Ζεις και αναπνέεις για να τον κάνεις ευτυχισμένο. Κι έχεις την ίδια ακριβώς απαίτηση και από αυτόν. Να απλώσει στα πόδια σου το μέγιστο της ευτυχίας σου.

Ο έρωτας δεν είναι ανιδιοτελές συναίσθημα. Είναι δούναι και λαβείν. Δίνεις και περιμένεις σαν τον ταμία σε τράπεζα να εισπράξεις και με το παραπάνω. Και τίποτα στον έρωτα δεν είναι αθώο. Διεκδικείς και απαιτείς μονίμως να είσαι το κέντρο του κόσμου του και να τελεί για σένα τις μέγιστες θυσίες.

Ο έρωτας είναι ένας άλλος κόσμος. Αλλιώτικος….

«Το ξέρω πώς καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στον θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησέ με να “ρθω μαζί σου.»
Γ. Ρίτσος «Η σονάτα του σεληνόφωτος»

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Follow @https://twitter.com/pitsiriki1