Ζούμε μέσα σ” ένα όνειρο που τρίζει σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας.. Μα ο χρόνος ο αληθινός σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος… Βάζε λίγη ζάχαρη στη ζωή σου για να μη νιώθεις την πίκρα της και να μπορείς να ξεγελάσεις τον εαυτό σου πως όλα είναι ένα κακό όνειρο.. Γύρνα να δεις τον ουρανό.. Τώρα τον βλέπω και εγώ… Μας ενώνει η ματιά στο άπειρο… Δες τα άστρα που παρακάλεσα να σε αγκαλιάσουν με το θερμό τους φως… Είμαι εκεί στη σκόνη που σε σκέπασε, στα απαλό αεράκι στα μαλλιά σου. οι ψίθυροι της ερημιάς είναι δικοί μου, ένα τραγούδι… μια προσευχή… Ένα λουλούδι
ήμασταν μόνο. Οι ψυχές μας ζούσαν ενωμένες, σαν το λουλούδι, που όταν αγαπάει κρύβει τις χαρές του στο κλειστό μπουμπούκι.. Τα μάτια μου κοιτάζουν μόνο εσένα, όπως τα ματόκλαδα αγκαλιάζουν το μάτι… Ακούς την παλίρροια της καρδιάς μου; Θέλω να μου δείξεις τους περιπάτους σου, εκεί που κάθισες, να μου αφηγηθείς πως πέρναγες τότε τον καιρό σου, σαν να ήμουνα από τότε, από πάντα μαζί σου.. Στίχους ίσως δεν ξέρω να γράφω μα λόγια ψυχής θα πώ…..Λόγια θαμμένα στης ψυχής τα βάθη… Σκέψεις θολές που βάψαν την ψυχή με γκρίζο… Νύχτες μοναξιάς που προτιμώ να
μην θυμάμαι, μα έρχονται ακάλεστες να θρονιαστούν μες’της ψυχής μου την αγκάλη…Περνούν οι μέρες χάνονται….πόσο θα πονώ, πόσα ακόμα να αντέξω; Μην με ρωτάς καρδιά μου δεν ξέρω αλήθεια να σου πώ… ίσως ποτέ μην μάθω. Θάθελα όμως λόγια να γράψω ένα κρυφό τραγούδι… για αγάπες ξεχασμένες να μιλά για κάποια όνειρα χαμένα που ξεθώριασαν σαν ένα κιτρινισμένο χαρτί, σ’ένα κρυφό συρτάρι της ψυχής μου, μα πάλι φοβάμαι. Η ζωή μου είναι τόσο ευαίσθητη, εύθραυστη σαν πορσελάνη…ίσως ραγίσει,ίσως και να σπάσει…Άραγε ποιό χέρι την κρατά; Στου απείρου την ψυχή ίσως το βρώ…μην είναι το δικό σου;
έγραψε το πιτσιρικι
