Το χρηματοδοτούμενο από τον Σόρος «Ατλαντικό Συμβούλιο» διοργάνωσε Σύνοδο για την ενέργεια στην Κωνσταντινούπολη στις 22 και 23 Νοεμβρίου του 2013. Στη Σύνοδο συμμετείχε και ο Υπουργός Ενέργειας των ΗΠΑ, Ernest Moniz.
Στην ατζέντα της Συνόδου του Ατλαντικού Συμβουλίου, το οποίο διατηρεί στενούς δεσμούς με το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ, ξεχώριζε μεταξύ άλλων η συζήτηση για το πετρέλαιο που εξάγουν οι Κούρδοι από το Βόρειο Ιράκ, χωρίς την άδεια της κεντρικής κυβέρνησης του Ιράκ στη Βαγδάτη, όπως ανέφερε η τουρκική εφημερίδα Aydinlik Daily.
Το άρθρο επικαλούνταν και τις δηλώσεις του προέδρου του Ατλαντικού Συμβουλίου Frederick Kempe, ο οποίος δήλωνε πριν την έναρξη της Συνόδου ότι ξεκινάει μια σημαντική περίοδος για τις ΗΠΑ, την Τουρκία και το Ιράν.
«Βλέπουμε την τρέχουσα περίοδο ως ένα σημείο καμπής, όπως ακριβώς και το 1918 και το 1945. Η Τουρκία είναι από κάθε άποψη μια σημαντική χώρα, ως δημιουργός της περιφερειακής σταθερότητας. Ωστόσο, όσο πιο στενά συνεργαστούν οι ΗΠΑ και η Τουρκία, τόσο πιο αποτελεσματικές θα είναι».
Τη Σύνοδο άνοιξε ο Πρόεδρος της Τουρκίας Αμπντουλάχ Γκιουλ, ενώ εκτός από τον Αμερικανό υπουργό Ενέργειας και τον πρόεδρο του Ατλαντικού Συμβουλίου, συμμετείχαν επίσης η πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μαντλίν Ολμπράιτ, ο «βετεράνος» σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ Brent Scowcroft, καθώς και ο υπουργός Φυσικών Πόρων της κουρδικής περιφέρειας του βόρειου Ιράκ.
Τα γεωπολιτικά συμπεράσματα της Συνόδου στην Κωνσταντινούπολη σηματοδότησαν την έναρξη της υλοποίησης του σχεδίου Βαλκανοποίησης της περιοχής.
Αν λάβουμε υπόψη το ρόλο που έπαιξε το Ατλαντικό Συμβούλιο στην πρώην Γιουγκοσλαβία, αλλά και την παρουσία ανθρώπων που αναμφισβήτητα χαράσσουν πολιτικές, όπως η Μαντλίν Ολμπράιτ, όπως επίσης και την εμπλοκή του Τούρκου Προέδρου, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είναι καθόλου ανεδαφικό να θεωρούμε ότι τα μέλη του συμβουλίου συζήτησαν για τη δημιουργία ενός κουρδικού κράτους, το οποίο θα εκτείνεται στα εδάφη της Συρίας, του Ιράκ, της Τουρκίας και του Ιράν.
Για να γίνουν πιο «κατανοητά» τα λόγια του Προέδρου του Ατλαντικού Συμβουλίου Frederick Kempe, ο οποίος είπε ότι «βλέπουμε την τρέχουσα περίοδο ως ένα σημείο καμπής, όπως ακριβώς και το 1918 και το 1945», είναι αναγκαία μια αναδρομή στα σημαντικά γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας.
Η συμφωνία Γκιουλ-Πάουελ
Στις 3 Απριλίου του 2003, ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Αμπντουλάχ Γκιουλ, υπέγραψε μία απόρρητη συμφωνία, 9 σημείων, με τον τότε Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Κόλιν Πάουελ. Το απόρρητο έγγραφο υπεγράφη στην Άγκυρα. Ωστόσο, ο Αμπντουλάχ Γκιουλ παραδέχτηκε ανοιχτά τη μυστική συμφωνία σε τριάντα τέσσερις διαφορετικές περιπτώσεις, μεταξύ των οποίων και σε συνέντευξη που μεταδόθηκε από την κρατική τηλεόραση.
Στην «απόρρητη» συμφωνία ο Γκιουλ και ο Ερντογάν ορίζονταν ως υπεύθυνοι –από την πλευρά της Τουρκίας- για την υλοποίηση των αμερικανικών σχεδίων για την Μέση Ανατολή, του γνωστού «Greater Middle East Project», το οποίο εκπονήθηκε το 1996 από τη RAND Corporation για λογαριασμό του Πενταγώνου και του αμερικανικού υπουργείου Άμυνας.
Το «project» προτείνει τη διαίρεση της Συρίας και της Τουρκίας σε μικρότερα κράτη, καθώς και την παράλληλη δημιουργία ενός κουρδικού κράτους.
Με άλλα λόγια, τόσο ο Πρόεδρος, όσο και ο πρωθυπουργός της Τουρκίας συμμετέχουν ενεργά στην υλοποίηση ενός σχεδίου που στοχεύει στη διαίρεση της Τουρκίας, της Συρίας, του Ιράκ και του Ιράν.
Γίνεται πλέον σαφές ότι η έναρξη της Συνόδου του Ατλαντικού Συμβουλίου από τον Γκιουλ ξεπερνά κατά πολύ το διπλωματικό πρωτόκολλο που θέλει τον αρχηγό του κράτους όπου διεξάγεται μία Σύνοδος να «ανοίγει» τυπικά τις εργασίες ως οικοδεσπότης.
Καίριας σημασίας είναι φυσικά και το γεγονός ότι ένα από τα εξέχοντα μέλη του Ατλαντικού Συμβουλίου είναι ο Davil L. Phillips, ο οποίος ήταν ο «εγκέφαλος» της υπόθεσης Οτσαλάν αλλά και της στρατηγικής για την υπόθεση της Αρμενίας.
Η συμμετοχή της Ολμπράιτ στη «βαλκανοποίηση» της Γιουγκοσλαβίας και της Τσεχοσλοβακίας
Η παρουσία της πρώην Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μαντλίν Ολμπράιτ, υποδηλώνει επίσης ότι η «βαλκανοποίηση» της Συρίας, του Ιράκ, της Τουρκίας και του Ιράν αποτελούσε θέμα ημερήσιας διάταξης στη Σύνοδο.
Πριν από τη Συμφωνία του Ντέιτον, η Ολμπράιτ μαζί με άλλα βασικά μέλη του Ατλαντικού Συμβουλίου είχε προτείνει ότι η Βοσνία Ερζεγοβίνη πρέπει να γίνει μια ομοσπονδία με δύο αυτόνομες περιοχές.
Η Ολμπράιτ και οι συνεργάτες της έπαιξαν επίσης έναν αμφιλεγόμενο ρόλο στον σύντομο εμφύλιο πόλεμο των Σκοπίων. Αφού πρώτα συμμετείχαν στη δημιουργία μιας πολιτικής κατάστασης που οδήγησε στον εμφύλιο πόλεμο, στη συνέχεια η ίδια ομάδα με επικεφαλής την Ολμπράιτ σφυρηλάτησε μια συμβιβαστική λύση μεταξύ των Σκοπιανών και των Αλβανών.
Η στρατηγική που ακολουθήθηκε είναι ενδεικτική του τρόπου που λειτουργεί η αμερικανική διπλωματία. Βασίζεται στο γνωστό δόγμα του «διαίρει και βασίλευε». Δημιουργούν ένα πρόβλημα και ύστερα προσφέρουν τη λύση.
Ο Τζορτζ Σόρος ως χρηματοδότης του Ατλαντικού Συμβουλίου αλλά του FT του ΟΗΕ
Το Ατλαντικό Συμβούλιο χρηματοδοτείται μεταξύ άλλων και από το Open Society Foundation, το οποίο ανήκει στον Τζορτζ Σόρος. Με άλλα λόγια, το Συμβούλιο χρηματοδοτείται από τον δισεκατομμυριούχο, υπέρμαχο της παγκοσμιοποίησης και αυτοαποκαλούμενο φιλάνθρωπο Τζορτζ Σόρος.
Χρειάζονται μόνο ελάχιστα παραδείγματα για να κατανοήσει κανείς την «φιλανθρωπία» του Σόρος. Μιανμάρ, Μοζαμβίκη, Νεπάλ, Οσετία, Γεωργία….Αν δει κανείς τι συνέβη σ” αυτές τις περιοχές καταλαβαίνει πως πρόκειται για ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο, το οποίο περιλαμβάνει πάντοτε περιοχές με τεράστιους ενεργειακούς πόρους ή καίριας γεωπολιτικής και στρατηγικής σημασίας, αποσταθεροποίηση και ανατροπή των κυβερνήσεων. Μέρος της καθιερωμένης στρατηγικής είναι επίσης η χρηματοδότηση των τοπικών στοιχείων που βρίσκονται σε σύγκρουση μεταξύ τους, η δημιουργία εθνοτικών ή θρησκευτικών συγκρούσεων ή άλλων παραγόντων υπό το πρόσχημα της δημοκρατίας, των πολιτικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Επιστροφή στην «Ομοσπονδοποίηση» του Ιράκ, της Συρίας και της Τουρκίας
Αυτό που συμφωνήθηκε στην Κωνσταντινούπολη είναι η υλοποίηση των αμερικανικών και νεοταξίτικων στόχων για «ομοσπονδοποίηση» και «βαλκανοποίηση».
Επιβραβεύθηκε επίσης η άρση της απαγόρευσης της εισαγωγής συριακού πετρελαίου από εδάφη που ανήκουν στους «αντάρτες» από την ΕΕ, η οποία υπογράφηκε στις 3 Απριλίου 2013.
Μπορεί οι εταίροι του ΝΑΤΟ να συνεργάζονται για την ανατροπή της Συρίας, του Ιράκ, της Τουρκίας και του Ιράν, αλλά αυτό δεν σημαίνει επ’ ουδενί ότι δεν υπάρχει ανταγωνισμός για τους ενεργειακούς πόρους.
Αυτό που επίσης συμφωνήθηκε στην Κωνσταντινούπολη είναι ότι οι «εμπειρογνώμονες» του Σόρος θα αναλάμβαναν να συζητήσουν με τοπικούς χρηματιστές και μουλάδες, το πώς θα ομοσπονδοποιηθεί η Τουρκία, ώστε να ακολουθήσει η δημιουργία ενός κουρδικού κράτους στα τουρκικά, συριακά, ιρακινά και ιρανικά εδάφη.
Ψηλά στην ατζέντα ήταν επίσης η «παροχή» περισσότερης δημοκρατίας στο Ιράκ, κυρίως στον πλούσιο σε πετρέλαιο Βορρά.
Η Μαντλίν Ολμπράιτ μετέφερε άλλωστε την «εμπειρία» της από την Βοσνία Ερζεγοβίνη. Αξίζει ωστόσο κανείς να σταθεί και σε κάποια άλλα μέλη του Ατλαντικού Συμβουλίου, τα οποία πήραν μέρος στη Σύνοδο:
-Ο Συνταγματάρχης Ralph Peters, ο οποίος δημοσίευσε στη «Στρατιωτική Επιθεώρηση» έναν χάρτη που βασίζεται στο «Greater Middle East Project».
-O Steven Zunes, ο οποίος εκπόνησε για λογαριασμό του Stratfor Foundation (ένα ακόμα think tank που διατηρεί στενούς δεσμούς με το Πεντάγωνο) το χάρτη της ομοσπονδοποιημένης Τουρκίας.
-Ο Peter Galbright, γνωστός ως ο πατέρας των Κούρδων. Ο διπλωμάτης ο οποίος μίλησε για την ανάγκη δημιουργίας ενός κουρδικού κράτους στα τουρκικά, ιρανικά, συριακά και ιρακινά εδάφη.
Εν κατακλείδι αυτό που αποφασίστηκε στην Κωνσταντινούπολη είναι η επιτάχυνση της «ομοσπονδοποίησης» και «βαλκανοποίησης» της περιοχής, η οποία θα γίνει εφικτή μέσα από την ανατροπή και την τρομοκρατία, ενώ θα «χρηματοδοτηθεί» από το αίμα χιλιάδων ανθρώπων που για κακή τους τύχη βρέθηκαν να ζουν σε μια περιοχή που προσέλκυσε το ενδιαφέρον του φιλάνθρωπου Τζορτζ Σόρος. hellasforce
