ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Συνήθως όταν έμπαινε η άνοιξη, έμπαιναν και στη γειτονιά μας εκείνα τα αυτοκίνητα με τις αφίσες κολλημένες στις πόρτες στο πλάι και ένα μεγάφωνο στην σκάρα του. Και πάντα το ίδιο κάλεσμα, θα μιλήσει ο, η κάποιος ή κάποια τελοσπάντων του Κ.Κ.Ε. Κι εγώ πάντα ενθουσιαζόμουν και φώναζα στη γιαγιά να βγει να το δει, να το ακούσει κι εκείνη. Κομμουνίστρια η γιαγιά, κάθε χρόνο μας έπαιρνε πρωί-πρωί, κάθε 17 του Νοέμβρη και πηγαίναμε στο Πολυτεχνείο. Κάπου σε μια γωνιά μιας διασταύρωσης στο κέντρο της Αθήνας κάποιοι πουλούσαν λουλούδια. Πάντα αγοράζαμε και μετά περπατούσαμε περήφανα προς το Πολυτεχνείο. Και η γιαγιά κάθε φορά διηγιόταν τις ίδιες ιστορίες, προσθέτοντας κάθε φορά τις δικές της λογοτεχνικές παρεμβάσεις. Καμιά φορά μας ρωτούσε σαν δασκάλα για να τσεκάρει αν τα είχαμε εμπεδώσει σωστά όλα οσα τόσα χρόνια με πάθος προσπαθούσε να μας εμβολίσει. Και τι χαρά σε κάθε σωστή απάντηση που έδινα και τι περηφάνεια η γιαγιά για το δημιούργημά της. Και επιτέλους φτάναμε και αυτό το σκούρο τεράστιο κεφάλι με την κόκκινη μπογιά σαν αίμα, με τρόμαζε τόσο. Και μπαίναμε μέσα στα κτίρια και τα βλέπαμε όλα και εγώ ένιωθα έναν περίεργο φόβο για όλα αυτά που μπορούν να συμβούν στη ζωή μας.

Στην επιστροφή, με το κλασικό κουλούρι μας ως ανταμοιβή για την ευπρέπειά μας, ένιωθα ανακούφιση που τελικά γλιτώσαμε κι εφέτος από όλους αυτούς τους κακούς τύπους, που για όλα είναι ικανοί και μέχρι να σκοτώσουν μπορούν προκειμένου να ωφεληθούν οι ίδιοι.

Και τέλος στο σπίτι με τις κασσέτες της γιαγιάς να ακούμε τη Δαμανάκη και έναν άντρα που εξέπεμπαν απο το ραδιόφωνο ζητώντας βοήθεια, ίσως και από τη γιαγιά μου, καθώς όπως μας έλεγε, τους πήγαινε τσιγάρα και φαι. Κι έπειτα ο Θεοδωράκης, Λοίζος και ο Ξυλούρης με το Ζαβαρακατρανέμια κι εμένα να χοροπηδάω στο κρεβάτι της γιαγιάς και του παππού στο ρυθμό του. Κάπα κάπα ε, το κόμμα σου λαέ.

Το Κάπα κάπα ε το δικό μας, αυτό με τον γκριζόγερο και το μουστάκι, που είναι ίδιος με τον δικό μου παππού, γκριζόγερος με μουστάκι. Όχι οι άλλοι που είναι και πιο λίγοι, όπως έλεγε η γιαγιά.

Αχ βρε κυρα Εύρη, εγώ τώρα πια μεγάλωσα και το Κάπα καπα ε το κόμμα σου λαέ έφυγε, δεν υπάρχει πια μες στο μυαλό μου. Κάποια θεία μακρινή μου το θύμισε και ο Ζίζεκ σε μια ομιλία του για τους άλλους τους αριστερούς, εμάς τους καινούριους. Κιε κιε ε το είπε κι ευτυχώς εσύ δεν το άκουσες, αλλά και να το άκουγες τι θα άλλαζε, αφού εσύ εδώ και χρόνια ψηφίζεις κάποιους που κάποτε τους έλεγαν  σοσιαλιστές.

Εγώ απλά θυμήθηκα το Κάπα κάπα ε το κόμμα σου λαέ. Κι αυτό. Τίποτα άλλο. Μια μελαγχολία ίσως για όλα εκείνα τα περασμένα χρόνια, μαζί με το τότε Κάπα κάπα ε το κόμμα σου λαέ.

εγραψε το πιτσιρικι